In de documentaire uit 2004 van MachsomWatch [en] (Checkpoints Watch), een groep Israëlische vrouwen die het gedrag van soldaten en politieagenten bij controleposten [en] op de Westelijke Jordaanoever volgen en documenteren, sta ik rechts naast mijn vader op minuut 9:11. Ik was toen pas zes jaar oud en zat in de eerste klas. We schreeuwden naar de soldaat om ons door te laten omdat we te laat voor school waren en examens hadden. Ik herinner me dat mijn vader toen erg gefrustreerd was.

Ondanks deze ervaringen deed ons Palestijnse leerplan ons geloven in het bestaan van een efficiënte, geavanceerde raad (de Verenigde Naties) waar naties samenkwamen om mondiale problemen aan te pakken en oorlogen en wreedheden te voorkomen.

Ik was getuige van de Israëlische bouw van een 9 meter hoge betonnen muur, die in 2002 begon en later werd aangeduid als “de apartheidsmuur.” De muur scheidde mijn school in Beit Hanina [en] van mijn huis in Kufarakab [en] en vormde een barrière tussen mijn huis en het huis van mijn neven en nichten. De muur wekte mijn nieuwsgierigheid naar de term “apartheid.” 

Ik herinner me dat ik de geluiden hoorde van de bouw van de apartheidsmuur in de straat van onze school, op hetzelfde moment dat ik leerde over de “Nakba” en alle pijn die met dat woord geassocieerd wordt. 

De Nakba [en], een Arabicsche term [en] die “catastrofe” betekent, verwijst naar de gebeurtenissen rond de Palestijnse oorlog van 1948, die de aanleiding vormden voor de oprichting van de staat Israël. Er werden verschillende bloedbaden [en] aangericht tegen Palestijnse burgers door zionistische paramilitaire groepen, die later de Israeli Defense Forces (IDF) werden, of wat velen de Israëlische Bezettingsmacht (IOF) [en] noemen.

Honderdduizenden Palestijnen werden gedwongen te vluchten of werden uit hun land verdreven, wat leidde tot aanzienlijke vluchtelingenpopulaties in Arabische buurlanden en daarbuiten.  Generaties hebben stateloos in vluchtelingenkampen in Libanon, Jordanië en Syrië geleefd en wachten 75 jaar later nog steeds op hun terugkeer naar huis.

Als kleine kinderen op school in Jeruzalem waren we ervan overtuigd dat het antwoord zo simpel was als één plus één is twee; de wereld liet de Nakba toch gebeuren omdat ze niet wisten dat het gebeurde? Volgens de moraal die we als kind in de klas hebben geleerd, zijn mensenlevens belangrijk, ongeacht religie, achtergrond en taal.

De overgrootvader van de auteur, Hamed Zughaiar, staat in de achtertuin van zijn eigen huis in Kufarakab, Westelijke Jordaanoever, Palestina. Foto genomen door zijn kleinkind, Hamed Zughaiar Junior, in 1977, gebruikt met toestemming.

Onze grootouders en overgrootouders die de Nakba meemaakten, werden overrompeld door de terroristische Israëlische bendes. Mijn overgrootvader Hamed Zughaiar woonde in de oude stad van Jeruzalem in hetzelfde huis als een Palestijns-Joodse man genaamd Mordachay in de jaren 1920.  Mijn islamitische overgrootvader sprak Jiddisch [en], en zijn buurman en vriend Mordachay sprak Arabisch. Hamed en Mordachay werkten allebei als schoenmakers in wat nu  de markt Machne Yehuda [en] heet, lang voor de oprichting van Israël. Mijn overgrootvader vertrouwde de Joodse bevolking, omdat hij hen als gelijken zag. De Nakba heeft diepe generatietrauma's achtergelaten in mijn familie, verhalen die we tot op de dag van vandaag vertellen. In 1946 kocht mijn grootvader zijn droomhuis in de buurt van de Jerusalem Cinematheque [en],  maar twee jaar later moest hij vluchten met mijn overgrootmoeder Nazeemeh. Toen ze een paar dagen later terugkeerden, ontdekten ze dat het huis was bewoond door een Iraaks Joodse familie. Zijn droomhuis was zomaar verdwenen. De enige verklaring die mij logisch leek, is dat ze toen nog geen telefoon hadden en de wreedheden die ze meemaakten dus niet op video konden vastleggen, dus niemand kon hen redden.

De Gaza Nakba van 2024