Een conferentie in Kopenhagen wil bruggen bouwen in conflictgebieden

"Combatants for peace" (CFP) is a bi-national movement working throughout Palestine and Israel.

Sprekers van de Israëlisch-Palestijnse beweging “Combatants for peace” (CFP) in Kopenhagen, Denemarken. Foto: Rim Hayat Chaif.

“Licht in de duisternis zien”. Met deze zin werd de twee dagen durende conferentie Stories of Hope [en – alle links] geopend, georganiseerd door de Livia Foundation in Kopenhagen, Denemarken. Global Voices’ Rim Hayat Chaif ging er naartoe.

Onder de deelnemers waren ook activisten die zich inzetten voor conflictoplossing. Orit Dekel, Israëlische activiste en lid van van de niet-gouvernementele organisatie (ngo) Machsom Watch (Checkpoints Watch), onderdeel van Women for Human Rights en Against the Occupation (WAO), sprak met Global Voices en vertelde wat haar motieven waren om zich aan te sluiten bij WAO:

Ik was actief in de politiek en zag hoe ellendig het leven van Palestijnen wordt door de bezetting. Op een dag besloot ik om er naar toe te reizen om te zien wat voor impact checkpoints [grensposten] hebben. Het is duidelijk dat we verschillend worden behandeld. De Palestijnen komen er niet gemakkelijk door. Ze worden vernederd en urenlang vastgehouden voordat ze eindelijk mogen passeren of worden teruggestuurd. Ik heb een keer een vrouw kunnen helpen om te passeren, maar ik kan daar niet iedere dag zijn. Ik hoop dat de bezetting op een dag ten einde is en dat we weer in vrede kunnen leven.

Twee jonge activisten, Yigal Elhanan en Arab Aramin, respectievelijk Israëli en Palestijn, zijn lid van de ngo The Parents Circle (PCFF) [het Palestijns-Israëlisch forum voor families die een naast familielid hebben verloren bij het conflict]. Beide jongens hebben een zus verloren. De zus van Aramin werd gedood door een Israëlische soldaat en de zus van Elhanan werd gedood door een Palestijn. Aramin vertelt:

Mijn zusje werd gedood door een Israëlische soldaat toen ze op weg was naar school. Ik werd ontzettend kwaad en wilde met gebruik van hetzelfde wapen wraak nemen voor de dood van mijn zus. Maar toen realiseerde ik me dat dit niet de juiste weg is. Door te doden, zullen nog meer mensen worden gedood en zal het nooit ophouden. Zo ben ik bij deze organisatie terecht gekomen. Ik wilde vrede. En wij zijn mijn hoop. We moeten werken opdat er op een dag vrede is.

Elhanan vertelt:

Mijn zusje werd op straat gedood door een jonge Palestijn. De andere kant [van de muur] was voor mij altijd de vijand en ik moest de dood van mijn zus wreken. Na enige tijd realiseerde ik me dat ik daarmee mijn zus niet terug zou krijgen. De beste oplossing is om hoop te houden en te werken voor vrede. Daarom ben ik lid geworden van deze NGO en ben ik met Palestijnen gaan samenwerken. De dialoog is belangrijk. De ander is een mens zoals wij en niet de vijand.

Je kunt beide jongens zien spreken tijdens de elfde Israëlisch-Palestijnse herdenkingsdag op 17 mei 2016 in Tel Aviv:


Global Voices sprak met Carol Mann, directeur van de Women in War denktank. Ze vertelde een interessant verhaal over haar activisme tijdens de Bosnische oorlog:

Tijdens mijn aanwezigheid daar, besefte ik dat de verhalen van de vrouwen niet werden verteld. We hoorden voornamelijk over hoe fantastisch mannen het hadden gedaan, maar zelden iets over een vrouw, vooral in die tijd. Ik zag ook dat make-up een soort verweer was van Bosnische vrouwen om er mooier en achtenswaardiger uit te zien, om niet gedood te worden door de soldaten.

Dr. Steinar Bryn, gespreksleider tijdens de conferentie, vindt dat de dialoog een veronachtzaamd middel is bij internationale conflictoplossing. Volgens Steinar Bryn is de dialoog een wezenlijke sleutel tijdens het conflictoplossingproces; het veranderen van percepties van de ander, aan beide zijden.

Als je daarin tijd investeert, zul je resultaat zien. Wij zijn allemaal afhankelijk van het bestaan van de ander.

Hij legt uit hoe Serviërs en Albanezen uit Kosovo wederzijds begrip en acceptatie kregen nadat ze een aantal dagen samen hadden doorgebracht in het Dialogue Center in Lillehammer. Ze zien elkaar nu als menselijke wezens, mensen die dezelfde dingen doen en gemeen hebben.

Garba Diallo, directeur van de NGO Crossing Borders, zei:

Als ik deelnemers naar de workshop bracht, zette ik ze in dezelfde kamer, opzettelijk. Nog dezelfde dag vroeg een Israëlische man me of hij een andere kamer kon krijgen, omdat hij geen kamer met een Palestijn kon delen – hij was bang voor en gefrustreerd over zijn kamergenoot, puur om wat hij is. Ik legde hem uit dat het doel van deze workshop juist is om uit deze mindset te stappen en percepties te veranderen. Aan het einde van de dag kwam dezelfde man weer bij me om me te bedanken. De Palestijn en hij zijn nu goede vrienden.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.