In Bangladesh leeft een minderheid die meestal onzichtbaar blijft en niet in de openbaarheid treedt. Het gaat om de homoseksuele gemeenschap, aangezien homoseksualiteit er nog steeds strafbaar is. Lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders (de LGBT-gemeenschap) in Bangladesh [en] hebben vaak te maken met discriminatie, scheldpartijen, mishandeling en sociale problemen, laat staan dat ze kunnen opkomen voor hun rechten. In dit land worden huwelijken, andere samenlevingsvormen of geregistreerde partnerschappen tussen volwassenen van hetzelfde geslacht niet erkend.
Tanvir Alam [en] schrijft:
Er is een Britse koloniale wet, wetboek van strafrecht 377, die de seksuele relatie tussen mensen van hetzelfde geslacht verbiedt omdat dat ‘tegennatuurlijk’ zou zijn. De wet is in het Verenigd Koninkrijk afgeschaft. Hoewel de wet in Bangladesh niet wordt gehandhaafd bestaat deze nog steeds en het is voor de mensen uit de LGBT-gemeenschap daarom moeilijk om op te komen voor hun mensenrechten. [..]
Er heerst een cultuur van ontkenning als het gaat om het bestaan van de LGBT-gemeenschap in Bangladesh, hetgeen te wijten is aan sociaal conservatisme. Stigmatisering en een taboesfeer hebben met name de LGBT-gemeenschap kwetsbaar gemaakt. Er wordt gezocht naar een nieuwe vorm van onderlinge verbondenheid omdat men moeilijk om kan gaan met de sociale conditionering.
Onderstaande video [en], geregisseerd door Tanvir Alim en Arifur Rahman, dient als spreekbuis voor de hele homoseksuele gemeenschap van Bangladesh, die nauwelijks zichtbaar is voor het brede publiek. Het interview laat verhalen zien over hun situatie, overtuigingen, emoties en veerkracht.
Toen Shawn Ahmed, een Bengalees-Canadese blogger, via een serie video's uit de kast kwam, reageerde zijn familie negatief zoals je hier kunt zien [en]. Tonmoy Hasan [bn] is homoseksueel en spreekt zijn angst uit voor de conservatieve maatschappij:
বাংলাদেশের বয়স্ক সমকামীদের জীবন দেখে আমার করুণা হয়। তারা বিয়ে করেছে, তাদের বাচ্চাকাচ্চাও আছে। তারা তাদের অফিসের কিংবা বাসার অবসরটুকু কাজে লাগায় পার্টনার হান্টে। কেউ যদি ইন্টারেস্টেড হয় তাহলে তারা কোন হোটেলে এক ঘণ্টার জন্য রুম ভাড়া করে, সেক্স করে, তারপর যে যার পথে চলে যায়। তাদের অসহায়ত্ব দেখে আমি সিদ্ধান্ত নিয়েছি যদি আমার পুরো জীবনও একা থাকতে হয় তবে তাই সই। কিন্তু এভাবে প্রহসনের মাধ্যমে আমি কিছু মানুষের জীবন ধ্বংস করবো না।
Ik heb medelijden met de homoseksuelen in Bangladesh. Sommige van hen zijn getrouwd en hebben kinderen. In hun vrije tijd gaan ze op zoek naar een bedpartner. Als iemand is geïnteresseerd huren ze een kamer voor een uur, vrijen en gaan daarna weer ieder hun eigen weg. Dit alles in ogenschouw genomen heb ik besloten de rest van mijn leven alleen te blijven (zonder te trouwen), het zij zo. Ik wil het leven van andere mensen niet kapotmaken.
Rainer Ebert [en] zette een aantal gevalsanalyses op het internet en schrijft over een jonge journalist:
Shakhawat voelt zich al zo lang hij zich kan herinneren aangetrokken tot mannen. Hij verliet zijn familie al op jonge leeftijd en vond steun bij de homogemeenschap in Dhaka. Hij werd lid van ‘Boys of Bangladesh (BoB)’, een platform voor homoseksuele mannen, en leerde veel over de psychologische en politieke aspecten van de seksuele geaardheid. Shakhawat heeft al vier jaar een vaste en liefdevolle relatie met een andere man. Hij wil in Bangladesh blijven om meer bekendheid te geven aan homoseksualiteit.
Het internet is een waardevolle bron van steun en advies en speelt een belangrijke rol in het leven van de LGBT-gemeenschap in Bangladesh. In een recent rapport [bn] is te lezen hoe homoseksuelen hun toevlucht nemen tot diverse online gemeenschappen om afspraakjes te maken en een partner te vinden. Op Boys Of Bangladesh [en], één van de baanbrekende online homogemeenschappen in Bangladesh, wordt beschreven hoe deze online gemeenschappen zich ontwikkelden van IRC chatrooms, mailgroepen en forums tot Facebook pagina's. Er zijn ook Engelse [en] en Bengalese [bn] blogs met nieuws en opvattingen over de rechten van de LGBT-gemeenschap.
Blogger Avijit Roy publiceerde een boek in het Bengaals onder de titel “Homoseksualiteit, een wetenschappelijk en sociaal-psychologisch onderzoek” [bn]. Een aantal hoofdstukken uit dat boek is online gepubliceerd op diverse blogs. Het is het eerste boek in het Bengalees over de LGBT-gemeenschap en de rechten van de mens. Met dit boek wil hij een eind maken aan de stereotypering en stigmatisering van deze minderheidsgroep in Bangladesh. Dit doet hij door uit te leggen wat homoseksualiteit is en het onderwerp te belichten vanuit het perspectief van de mensenrechten.
Sabuzpatra [bn] wil dat de LGBT-gemeenschap in Bangladesh zowel wettelijk als sociaal wordt geaccepteerd. Hij denkt dat dit kan leiden tot een afname van de bevolkingsgroei in het overbevolkte Bangladesh. De beweging die opkomt voor de rechten van de LGBT-gemeenschap in Bangladesh groeit snel en er gaan steeds meer stemmen op om homoseksualiteit uit de criminele sfeer te halen [en].
Bloggers zoals Darashiko [bn] zijn echter tegen homoseksualiteit. Zij vinden dat mensen de negatieve aspecten moeten kennen en dat de haat in stand moet worden gehouden.
Blogger Opobak [bn] zegt:
সমকামী মানুষকে যদি আইনী অধিকার প্রদান করা হয় বাংলাদেশে তবে বাংলাদেশের সমাজে কতজন স্বাধীন ভাবে ঘোষণা করবে তারা সমকামী এবং এমন একজন কি পাওয়া যাবে যে এই অধিকার অক্ষুন্ন রাখবার জন্য আদালতে উপস্থিত হবে?
Ik vraag me af hoeveel mensen in Bangladesh openlijk voor hun geaardheid zouden durven uitkomen, ook al zouden homoseksuelen wettelijke erkend worden. En zou er iemand zijn te vinden die in de rechtbank opkomt voor hun rechten?