Foto door Santiago Arau, gebruikt met toestemming. Genomen op 8 maart 2020, tijdens de Internationale Vrouwendagmars in Mexico-Stad. De tekst luidt: “Wij zijn de stemmen van diegenen die hier niet meer zijn.”
In Mexico worden elke dag minstens tien vrouwen vermoord. Meer dan 27 procent van de vrouwen zijn slachtoffer van seksueel geweld of intimidatie in de openbare ruimte. Geweld tegen vrouwen stijgt nog steeds en blijft meestal onbestraft.
Geconfronteerd met deze toestand, besloten de Mexicaanse vrouwen in staking te gaan: op 9 maart verdwenen ze uit de openbare ruimte, hun jobs, scholen, bedrijven en sociale netwerken. Ze stopten met hun dagelijkse taken die, alhoewel essentieel en productief, meestal onzichtbaar en onbetaald zijn, zoals zorg en huishoudelijk werk.
De mobilisatie had tot doel het economische en sociale belang van vrouwen aan te tonen, en door het simuleren van hun afwezigheid, de aandacht te vestigen op de vrouwen die vermist zijn in Mexico.
De staking werd afgeroepen via sociale media door het feministische collectief Brujas del Mar (“Heksen van de zee”) – in de kuststaat Veracruz, waar het grootste aantal femicides van Mexico geregistreerd werd in 2019 – onder de hashtag #UnDíaSinNosotras (#EenDagZonderOns).
[Op de flyer staat: “De negende verzet geen vrouw een voet. #EenDagZonderOns. Nationale staking. Geen vrouw op straat. Geen vrouw op het werk. Geen meisje op school. Geen studente op de universiteit. Geen vrouw die shopt. 9 maart 2020″]
Als wij stoppen, stopt de wereld. Laat ons onze krachten bundelen in dit symbolische protest, laat ons één dag onze activiteiten stilleggen, zodat ze zich realiseren dat ze ongeveer 52 procent van de bevolking vergeten.
Volgens het Sorora collectief voor de Animal MX digital media, heeft de staking tot doel:
hacer visible la violencia estructural que vivimos las niñas y mujeres en el país. Para enfatizar el impacto de nuestra ‘ausencia’ en un sistema patriarcal-capitalista que cosifica y comercializa nuestros cuerpos y que se sostiene por el trabajo de cuidados no pagados y la precarización laboral de las mujeres.
het zichtbaar maken van het structurele geweld dat meisjes en vrouwen ervaren in dit land; de impact van onze afwezigheid in een patriarchaal-kapitalistisch systeem benadrukken, een systeem dat onze lichamen tot object maakt en commercialiseert, en in stand gehouden wordt door onbetaald werk en onzekerheid van werkgelegenheid voor vrouwen.
De inheemse vrouwen van het Zapatistisch Nationaal Bevrijdingsleger (EZLN) sloten zich aan bij de oproep en brachten een verklaring uit om het belang van dit type van feministische mobilisatie te onderstrepen: “En wat als we ons meer en beter organiseren? Want soms worden pijn en woede niet gevolgd door wanhoop of berusting. Het zou wel eens kunnen dat organisatie volgt.”
NO NECESITAMOS PERMISO PARA LUCHAR POR LA VIDA.
Las mujeres zapatistas se unen al Paro Nacional del 9 de marzo.
Comandantas y Coordinadoras de Mujeres Zapatistas del EZLN
https://t.co/ICffxDdJyT pic.twitter.com/5FDDxaADT1
— Enlace Zapatista (@notienlacezap) March 1, 2020
WE HEBBEN GEEN TOESTEMMING NODIG OM TE VECHTEN VOOR LEVEN.
Zapatista vrouwen doen mee aan de Nationale Staking op 9 maart.
Leiders en coordinatoren van Zapatista vrouwen van het EZLN
Andere symbolische initiatieven
De feministische mobilisatie leefde op na twee verschrikkelijke gevallen van femicide binnen een paar dagen in februari. Ingrid Escamilla, een 25-jarige vrouw, werd brutaal vermoord door haar partner en de extreem gruwelijke foto´s van haar vermoord lichaam werden gelekt naar de sensatiepers; Fátima Cecilia Aldrighett, een 7-jarig meisje, werd gekidnapt in de buurt van haar lagere school en haar lichaam, dat sporen van sexueel geweld en marteling vertoonde, werd in een plastic zak gevonden op de openbare weg.
Na de media-aandacht voor Ingrid Escamilla´s geschonden lichaam ontstond er een initiatief op Twitter in een poging haar in haar waardigheid te herstellen:
Amigas, una vez vi un caso de un feminicidio a una chica de EEUU en el que filtraron las imágenes de su cuerpo y sus familiares y amigos compartían fotos de cosas bonitas para que cuando buscaran su nombre no aparecieran las desafortunadas fotos. Así que aquí les va un spam.
— Cit (@citcitcitcit_) February 12, 2020
Vriendinnen, ik heb eens horen vertellen over een geval van femicide van een meisje in de Verenigde Staten waar, nadat beelden van haar lichaam naar de pers gelekt waren, haar familie en vrienden foto´s van mooie dingen deelden, zodat wanneer men haar naam online ingaf, niet de akelige foto´s verschenen, want die waren gemarkeerd als spam.
#IngridEscamilla #IngridEscamila #ingridescamillacuerpo pic.twitter.com/9yAQyDsbNM
— rebeca? (@rebcap_) March 1, 2020
Vertaling tweet hierboven: “Vriendinnen, ik heb eens horen vertellen over een geval van femicide van een meisje in de Verenigde Staten waar, nadat beelden van haar lichaam naar de pers gelekt waren, haar familie en vrienden foto´s van mooie dingen deelden, zodat wanneer men haar naam online ingaf, niet de akelige foto´s verschenen, want die waren gemarkeerd als spam.”
Als gevolg van dit initiatief namen honderden Twitter-gebruikers de taak op zich om mooie foto´s met de hashtag #Ingrid Escamilla te delen en op die manier te voorkomen dat bijbehorende zoekopdrachten leidden naar beelden van haar brutaal gehavende lichaam.
Zoals Signa Lab, een universiteitsproject gespecialiseerd in netwerkanalyse vermeldde:
Ingrid fue brutalmente asesinada. Entre el coraje y dolor, las redes se convirtieron en espacios de propagación del horror. La inteligencia y los afectos colectivos irrumpieron para apagar el horror y exigir justicia.
Ingrid werd brutaal vermoord. Te midden van moed en pijn werden de sociale netwerken een oord voor verspreiding van horror. Intelligentie en collectieve affectie kwamen tussen om de horror te stoppen en gerechtigheid te eisen.
Estoy llorando por culpa de @citcitcitcit_ y su hermosísima idea#IngridEscamilla pic.twitter.com/OLeRV8aboP
— Mala Madre (@malamadremx) February 12, 2020
Ik huil om het mooie idee van @citcitcitcit_
Andere acties hielden in dat iconische standbeelden rood geverfd werden, zoals de Diana Cazadora (de Dianafontein) in Mexico City, en het La Minerva standbeeld in Guadalajara City in de staat Jalisco:
La Diana se pintó de rojo. Los feminicidas nos han arrebatado a miles de mujeres, pero su memoria sigue viva.
No vamos a parar hasta que dejen de matarnos. No vamos a parar hasta que dejen de violentarnos.
No vamos a parar hasta ser LIBRES.
— Mariana Limón (@marianaliru) March 7, 2020
Diana werd rood geverfd. De femicides hebben ons duizenden vrouwen ontnomen, maar ze leven verder in onze herinnering.
We stoppen niet tot ze ophouden ons te vermoorden. We stoppen niet tot ze ophouden ons te verkrachten.
We stoppen niet tot we VRIJ zijn.
#ZONALocal | Este sábado la fuente de la glorieta de La Minerva amaneció teñida de color rojo junto con una lona que dice “México Feminicida”, frente a la avenida Vallarta ⚠⬇⬇ pic.twitter.com/rLX4KeTriL
— ZONA 3 (@zona3noticias) March 7, 2020
Op zaterdag werd de Minerva fontein op het ronde punt tegenover de Avenida Vallarta rood geverfd en op een spandoek verschenen de woorden “México Feminicida” (Mexico femicide).
En vóór de start van de massale opmars voor de Internationale Vrouwendag in Mexico City schilderde een groep vrouwelijke activisten de namen van zo´n honderd vermoorde vrouwen op de grond van het centrale plein van de hoofdstad, het plein waar manifestaties gewoonlijk eindigen:
Hoy #8M nombramos a todas las que nos faltan, a las que hoy no pueden marchar con nosotras, a las que nos arrebató la violencia patriarcal. Todas ellas tienen un nombre, una cara, una historia.
Hoy sus nombres son el grito de justicia.#NiUnaMenos pic.twitter.com/JAv9koE8nn— Ixchel Cisneros Soltero (@Chelawuera) March 8, 2020
Vandaag, #8m, vermelden we de namen van al wie we missen, al wie niet met ons marcheren kan vandaag, al wie ons ontnomen werd door patriarchaal geweld. Ze hebben allemaal een naam, een gezicht, een verhaal
Vandaag zijn hun namen de roep voor gerechtigheid.
Dit zijn maar enkele voorbeelden van hoe vrouwen in Mexico, geconfronteerd met tegenspoed, besloten hebben netwerken op te zetten, krachten te bundelen, hun woede te uiten en zich te organiseren om het hoofd te bieden aan geweld gerelateerd aan gender.
