Geen haat of medelijden: laat me gewoon in mijn eigen lichaam leven

Tekening van Lucia Jiménez Peñuela, ontworpen door Giovana Fleck.

In Colombia is de gemiddelde lengte[es] van vrouwen 1,54 meter en die van mannen 1,71 meter. Dat geldt voor cisgender[es] mannen en vrouwen, welteverstaan. Mijn lichaam, met een lengte van 1,88 meter, trekt nu meer aandacht dan ooit tevoren. In mijn “vorige leven” werd ik gecomplimenteerd met mijn lengte, want lang zijn wordt bij mannelijke personen over het algemeen als iets goeds gezien. Ik was altijd de eerste keus al er iets zwaars getild moest worden want mannen zijn sterker; dat zijn ze altijd geweest sinds het stenen tijdperk, nietwaar[es]?

Mijn lichaam werd dan ook gezien als dat van een “man die gekleed gaat als vrouw”. Later was het geen menselijk lichaam meer en werd het onderwerp van publieke controle.

Mensen met wat meer tact zouden je vertellen dat ze verbaasd zijn om iemand te zien die zo lang is. Maar meestal scannen een paar ogen je lichaam net zo lang totdat je je ongemakkelijk gaat voelen, ongeacht welke jurk je aan hebt getrokken. Lichamen van vrouwen die een transitie doormaken van man naar vrouw worden voortdurend geseksualiseerd. De geslachtsdelen worden onder de loep genomen en we worden altijd beoordeeld naar het model van de onbereikbare blanke cis-vrouw[es]. Ik heb het over het zogenaamde passing[es]: de mate waarin we wel of niet lijken op dit model vrouw— of, in meer traditionele terminologie uitgedrukt, de mate waarin we niet trans lijken.

Hoeveel we ook veranderen aan onze lichaamsvormen, geslachtsdelen, borsten, kleding en meer, het is nooit genoeg; we zouden zelfs kunnen menstrueren, maar ook dat zou niet genoeg zijn. De wetenschap zal zich verder ontwikkelen en transvrouwen zullen zwanger kunnen worden en zelfs dan zouden ze nog te horen krijgen dat ze toch niet helemaal zoals andere vrouwen zijn.

Dus hier sta ik dan: een lange vrouw met een koperkleurige huid die tot aan vorig jaar gemiddeld zo'n drie opmerkingen per dag kreeg van wildvreemde mensen, over hoe verkeerd mijn lichaam was. Blikken van walging, angst en lust. En dan heb ik het nog niet over de verbale en fysieke aanvallen die ik heb moeten doorstaan vanwege mijn vrouwelijke identiteit.

Een jaar geleden verslechterde mijn mobiliteit als gevolg van lange werkdagen die ik voornamelijk zittend doorbracht, veelal zonder pauzes. Dit zorgde voor een chronische, verlammende pijn en instabiliteit bij het lopen en daarom gebruik ik nu een wandelstok. Terwijl de blikken, opmerkingen en hate crimes tegen mij nog niet geheel verdwenen zijn, voel ik, nu ik minder valide ben, hoe die blikken zijn veranderd in blikken van medelijden. Het zou niet zo moeten zijn, maar dat medelijden heeft me tenminste iets van menselijkheid teruggegeven die mij was afgenomen. Ik verkies een blik van medelijden boven de gebruikelijke haat.

Voorheen waren sommige opmerkingen zoals “catcalls”(nafluiten op straat) gerelateerd aan het feit dat ik wel een prostituée moest zijn (omdat ze denken dat ik daar alleen goed voor ben[es]). Tegenwoordig heeft mijn lichaam met wandelstok deels haar aantrekking verloren voor diegenen die die opmerkingen maakten.

Waar wil ik naar toe met dit verhaal? Het is niet mijn doel om medelijden op te wekken bij hen die dit lezen; ik wil benadrukken dat mensen die anders uitziende lichamen zo ontzettend bekritiseren werkelijk geen idee hebben van wat wij hebben moeten doorstaan om de lichamen waarin wij leven te kunnen hebben, helen en/ of behouden.

Ze hebben geen idee over de strenge routine die ik mezelf opleg om met zo weinig mogelijk pijn te kunnen lopen.

Ze hebben geen idee hoe dapper[es] je moet zijn om altijd en overal de geldigheid van je lichaam te moeten verdedigen.

Ze hebben geen idee dat deze stem, waar ze om lachen omdat het een ‘mannenstem’ is, in feite binnen het vrouwelijke stembereik valt, en dat ik heel veel uren logopedie[es] achter de rug heb om dit te bereiken, zoals een zanger zich voorbereidt op een optreden.

Ze hebben geen idee aan hoeveel artsen ik moest bewijzen dat ik een vrouw ben om toegang te krijgen tot mijn recht op gezondheidszorg. Artsen die me zien als de sterke man, die alleen maar naar de afspraak gaat om dingen te verzinnen. Dat het feit dat ik niet menstrueer voldoende is om mij niet als menselijk wezen te zien.

Ze hebben geen idee van de post-traumatische stress waar ik onder lijdt door de achtervolgingen en het bijna in elkaar geslagen worden, of hoe vermoeiend het is om mijn ogen neer te slaan of naar de vloer te staren als ik in de bus zit, om de starende blikken van andere passagiers om mij heen te vermijden, alsof ik een produkt in de aanbieding ben in de supermarkt.

Ze hebben geen idee van het spotten, staren, met de vinger wijzen en allerlei vormen van agressie die mijn vrienden en bekenden die complexere beperkingen hebben dan ik[es] op straat en tijdens medische behandelingen hebben moeten doorstaan.

Ze hebben geen idee hoe pijnlijk electrolyse en complicaties tijdens een haarverwijdering met laser voor gezichtshaar[es] kunnen zijn. Het is alsof menstruatiekrampen en bevallen de enige geldige redenen zijn voor een vrouw om pijn te mogen hebben. Dit heeft mijn lichaam en ziel pijn gedaan alsof het littekens op mijn hart heeft achtergelaten.

We hebben allemaal wel eens een ander zijn of haar lichaam bekritiseerd. We beoordelen vanuit onze eigen bevoorrechte positie. Hoe makkelijk is het om een transmeisje te vertellen dat ze geen vrouw is en om de manier waarop zij is gecreëerd ongeldig te verklaren, als je zelf nooit moeite hebt hoeven doen om jezelf te kunnen zijn, als je je nooit hebt afgevraagd wie je eigenlijk bent. Je hebt een vagina, je hebt je menstruatiecyclus en je was zwanger of je kunt het worden. Dat is voldoende voor jou om als vrouw door te gaan. Heb je een penis? Dan ben je een man.

Je zegt keer op keer dat transvrouwen mannen zijn want ze hebben een prostaat. Bedankt dat je je om onze gezondheid bekommert, alhoewel het goed zou zijn om iets van die zorg aan je eigen lichaam te besteden en een jaarlijkse medische controle te laten doen. Je moet echt wel goed zorgen voor je prostaat en penis, juist omdat alleen die twee dingen jou man maken.

Je gaat zitten op plekken die zijn gereserveerd voor minder valide mensen en mensen met andere condities en je beslist of ik het wel of niet verdien om ze te mogen gebruiken. Het kan je niet schelen als je ziet dat ik bijna omval als de bus in beweging komt, terwijl je me nauwkeurig van top tot teen onderzoekt met je blik vervolgens strak op mijn geslachtsdelen gericht. Net als in openbare toiletten, waar jij beslist wie er in mag plassen[es], zo beslis jij ook wie mobiliteitsproblemen heeft.

Dus ik nodig jou uit om naar je eigen lichaam te kijken, niet naar het mijne en niet naar die van iemand anders. Het is niet aan jou om te beoordelen, simpelweg omdat jij niet die ander bent; jij bent jezelf. Denk er aan dat de lichamen die jij bekritiseert een lange en moeilijke weg hebben afgelegd om te worden of blijven zoals ze zijn.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.