Ik loop graag ‘s nachts rond om kiekjes te maken van Victoria, B.C. Niet iedereen kan dat nu doen. Foto door Nevin Thompson. Licentie: Creative Commons Naamsvermelding 3.0.

Dit artikel is een bewerking van een persoonlijk essay dat oorspronkelijk op Facebook en Medium [en] is gepubliceerd.

Op woensdag 17 maart kwamen bij een vreselijke schietpartij in  Atlanta, Georgia acht vrouwen om het leven. Een blanke man had het gemunt op Aziatische mensen, op vrouwen, op typisch kwetsbare en gestigmatiseerde mensen die afhankelijk zijn van jobs die vaak als sekswerk gecategoriseerd worden om de rekeningen te betalen.

Ik woon in Victoria, British Columbia. Vergeleken met het nabijgelegen Vancouver is Victoria een overwegend blanke stad. We zitten ook op een eiland en ik krijg het gevoel dat schietpartijen en ander radicaal racistisch geweld beschouwd worden als iets dat ergens anders gebeurt. Maar ik denk dat de blanke overheersing en vrouwenhaat waarover we in het nieuws lezen, helemaal niet ver weg is. In plaats daarvan zijn racisme en onderdrukking verankerd in het weefsel van de Canadese samenleving.

Bijvoorbeeld, ik hou ervan om foto's te nemen, vooral ‘s nachts. De nacht voor de schietpartij, gebruikte ik mijn zaktelefoon gizmo om zijn “astrofotografie” functie uit te proberen. Dit betekende lang buiten staan in het donker in het park. Ik nam enkele mooie foto's. Hierboven, aan het begin van dit essay, staat een foto die ik onlangs nam.

“Het moet fijn zijn om in het donker buiten te kunnen lopen,” zei mijn vrouw, M, toen ik terug thuiskwam. Het was een oprechte en gemeende opmerking. “Het moet fijn zijn.”

“Ik zie veel vrouwen joggen in de schemering,” zei ik, nogal onwetend (wat mij deel van het probleem maakt).

“Nou, zij zijn blank,” zei M. Ze komt uit Japan, en, in deze door blanken gedomineerde stad, komt ze naar voor als Aziatisch. “Ik weet niet zeker of ik ‘s nachts buiten wil rondlopen. Te gevaarlijk voor Aziaten.”

De volgende dag gebeurde de doelgerichte schietpartij in Atlanta. Ik weet niet hoeveel van mijn vrienden in Canada dit gevolgd hebben, maar racistische aanvallen tegen Aziatische Amerikanen zijn dramatisch toegenomen [en] sinds het begin van de pandemie een jaar geleden. Er wordt gedacht dat de oorspronkelijke karakterisering van COVID-19 als “het China virus” en de “Wuhan griep” deze incidenten kan hebben uitgelokt, samen met de groeiende racistische houdingen die het Trumpisme heeft mogelijk gemaakt.

Er is ook een lange voorgeschiedenis [en]  van wetten [en] die mensen van Aziatische afkomst uitsloten of tot doelwit maakten, zowel in Canada [en] als in de VS ; de effecten hiervan leven nog verder in de manier waarop onze maatschappij [en] mensen die eruit zien zoals mijn vrouw, bekijkt.

Het toegenomen aantal aanvallen op Aziatische mensen blijft niet beperkt tot de Verenigde Staten. Het voorbije jaar zijn er in de streek van Vancouver regelmatig doelgerichte aanvallen gebeurd tegen Aziatische mensen. Toronto en andere steden in Canada hebben deze aanvallen ook gezien. Hier in Victoria zijn nieuwsberichten en berichten in de sociale media over gericht geweld tegen Aziatische vrouwen een voortdurende bron van bezorgdheid voor mij wanneer M. naar de winkels gaat.

Tot nu toe heeft ze nog geen geweld meegemaakt maar op haar lieve, vriendelijke en goedaardige manier heeft M gemeld dat (blanke) mensen onbeleefd tegen haar waren in de winkels, haar uit de weg gingen of zelfs tegen haar opbotsten.

Meer nog, sinds we in 2004 naar Canada verhuisden, is M. regelmatig dit soort gedrag tegengekomen in Victoria. Ze heeft vaak te maken met openlijke intimidatie aan de bushalte (“Maar ik had mijn koptelefoon op, dus ik kon doen of ik hen niet hoorde”). Ze is zelfs een paar keer naar huis gevolgd. Het is moeilijk te zeggen of dit is omdat ze eruit ziet als een Aziatisch persoon, of omdat ze een vrouw is, en deze intimidatie dus iets is dat alle vrouwen ervaren, of een combinatie van de twee.

Er lijken weinig of geen zinvolle remedies te bestaan voor het ervaren van racistisch gedrag. Afgelopen maart werd onze jongste zoon racistisch beschimpt op de basisschool. Hij ziet er Japans uit. Twee andere jongens beschuldigden hem van het verspreiden van de “Wuhan griep”. Het maakte hem toen van streek, vooral ook omdat diezelfde jongens de week ervoor zijn slee hadden gestolen en vernield, en er toen over gelogen hadden.

Met de slee heeft de school snel gehandeld om de situatie recht te zetten door de jongens te schorsen. De ouder van één van de jongens kocht een vervangende slee. Het was geen geweldige oplossing, maar ze erkende op zijn minst toch het leed dat haar eigen zoon had veroorzaakt.

Maar toen ik de daaropvolgende pesterijen meldde – dit gebeurde nadat de twee jongens zijn slee gestolen hadden! – bagatelliseerde de school de kwestie.

“Ik zal er met hen over praten,” zei de directeur. Maar er was geen follow-up, en geen erkenning van de pijn.

Ik heb ook de ouder van een van de jongens verteld dat haar zoon racistische opmerkingen had gemaakt. Haar antwoord was, “Hij vindt het vreselijk dat je zei dat hij een racist was.”

De les voor mij was dat zelfs ik, een grote, uitgesproken blanke man die, dankzij een vorige carrière als leraar, het professioneel jargon kent dat leraren gebruiken, er geen enkele blanke persoon kon toe brengen om racisme serieus te nemen.

Ik vroeg me af welk soort pesterijen of voortdurende, sluimerende micro-agressies (of gewelddadige agressie [en]) families die niet blank zijn jaar na jaar moeten verduren.

Het punt hier is niet om medelijden te hebben met mijn vrouw (zij is een taaie) of mijn jongste zoon (hij is gelukkig, beleeft zijn beste jaar in de basisschool).

Ik verwijt de school ook niet dat ze niet het juiste deed toen ze op de hoogte werd gebracht van een racistisch incident. Het is een structureel en cultureel probleem dat wij als maatschappij falen om de voorrang te geven aan rechtvaardigheid en verantwoordelijkheid, of het zelfs niet begrijpen. In de context van systematisch racisme, was de directeur niet uitgerust met hulpmiddelen of begrip over hoe hij dingen recht moest zetten.

Dus, in de nasleep van alweer een racistische schietpartij, zou ik de blanke meerderheid van Victoria, B.C. willen oproepen om de namen te gedenken [en] van de vrouwen die gedood werden in Atlanta.

Ik zou de mensen van Victoria ook willen oproepen om na te denken in welke soort racistische, blanke suprematie maatschappij we leven — een maatschappij gebouwd op gestolen land — en waar we vaak van profiteren. Wij moeten actief belangstelling tonen voor wat wij zien, wat we over het hoofd zien [en] en negeren, hoe wij ons gedragen in onze dagelijkse bezigheden, en hoe wij kunnen helpen de dingen beter te maken.

Blanke suprematie is ingebed in de Canadese cultuur. Vrouwenhaat is ingebed in de Canadese cultuur. Deze onderdrukking maakt ons dagelijks leven vrij gemakkelijk voor mensen zoals ik, maar potentieel dodelijk voor een heleboel andere mensen.