Afbeelding van Ohergo/Pixabay

Dit artikel was geschreven door Khalid Ibrahim, directeur van het Centrum voor Mensenrechten in de Golf-regio (GCHR), een onafhankelijke non-profit organisatie die vrijheid van expressie, associatie en vredige samenscholingen in de MENA-regio promoot.

Mensenrechtenverdedigers hebben niets meer dan woorden om de civiele- en mensenrechten van hun volk te beschermen. Hun vijanden, aan de andere kant, hebben alle conventionele wapens tot hun beschikking, inclusief gevangenneming, om hun doel te bereiken: het beëindigen van vredig werk gericht op het bouwen van een vruchtbare toekomst voor allen.

Mensenrechtenactivisme gaat echter door, zelfs binnen de muren van een gevangeniscel. “Mensenrechtenwerk stopt niet bij gevangenschap,” zegt Bahreinse mensenrechtenactivist Abdulhadi Al-Khawaja, die in 2017 verschillende hongerstakingen hield om de rechten van zichzelf en andere politieke gevangenen op te eisen, terwijl hij levenslang heeft gekregen voor zijn vreedzaam mensenrechtenwerk.

Zijn woorden inspireerden een online event in het Arabisch, Engels en Perzisch genaamd “De Gevangene en de Pen,” gehouden door het Centrum voor Mensenrechten in de Golf-regio (GCHR) en Amnesty Westminster Bayswater op Oktober 22 2020. Het event liet enkele gedachten zien van gevangengenomen mensenrechtenverdedigers en die van anderen die eraan hebben deelgenomen.

In haar gedicht “Brief naar mijn vader,” Maryam Al-Khawaja, zelf een activist, vat ze de vulkaan van pijn en woede in de harten van de families van politieke gevangenen samen:

How do I tell you

That there are days I long to be a child again

To live in a world I thought I understood
In a world I felt safe

Because you and mama were my superheroes

 

Vertaald:
Hoe vertel ik je
Dat er dagen zijn dat ik ernaar verlang om weer een kind te zijn
Om in een wereld te leven die ik dacht te begrijpen
In een wereld voelde ik me veilig
Omdat jij en mama mijn superhelden waren

In een ander deel, waarin ze haar teleurstelling uit over het niet verwezenlijken van haar dromen in een vrije en rechtvaardige wereld, voegt ze eraan toe:

Baba you’ve been in their prison for 9 years

And to understand me,

I need to tell you about the world

The dreams we had

The dreams we fought for

The price you paid so your daughters could grow up in a better world

Did not go as we hoped

 

Vertaald:
Baba, je zit al 9 jaar in hun gevangenis
En om mij te begrijpen,
Ik moet je over de wereld vertellen
De dromen die we hadden
De dromen waar we voor vochten
De prijs die u heeft betaald zodat uw dochters kunnen opgroeien in een betere wereld
Ging niet zoals we hadden gehoopt

Vervolgens spreekt ze met kracht en duidelijkheid over de steun die onderdrukkende regeringen krijgen, en over de lijdende activisten die een veilige haven zoeken:

And the suffering of the immigrant activists

We live in the same world

Where the West talks about human rights

Then props up those who violate them

In the name of creating jobs and economics

Then rears its ugly head

To those who dare seek refuge from the prop ups

To punish them for existing

 

Vertaald:
En het lijden van de immigrantenactivisten
We leven in dezelfde wereld
Waar het Westen praat over mensenrechten
Dan steunt degenen die hen overtreden
In naam van het creëren van banen en economie
Dan steekt zijn lelijke kop op
Aan degenen die hun toevlucht durven zoeken tegen de steunen
Om ze te straffen omdat ze bestaan

Ahmed Mansoor is een dromerige dichter, die liefde als zachte regendruppels op iedereen verstrooit en zegt: “Ik zal een zon voor je maken met mijn handen en die op het balkon van mijn hart hangen.” In 2007 publiceerde de Emiratische dichter zijn eerste bloemlezing, getiteld Voorbij het Falen (org. Beyond the Failure). Een fragment uit één van de gedichten van deze bundel, getiteld “Buitensporig Vuur” (org. “Excess of Fire”), gaat over tijd en pijn:

Time does not bore my wound anymore

For I have no wound and there is no such a thing as time and no consolation

 

Vertaald:
De tijd draagt ​​mijn wond niet meer
Want ik heb geen wond en er is niet zoiets als tijd en geen troost

Syrische mensenrechtenadvocaat en activist, Razan Zaitouneh, koos ervoor om onder haar volk te leven, hun pijn te delen, hen te helpen, en probeerde niet weg te gaan om te ontsnappen aan de ernstige bedreigingen die ze vóór haar ontvoering ontving, ondanks de aanbiedingen die ze kreeg om naar het Westen te migreren. Ze heeft de belegering in Ghouta op het platteland buiten Damascus meegemaakt en op 18 november 2013 schreef ze een artikel met de titel: “In de Dagboeken van de Belegering … Het verzet wordt verteerd door het wachten,” waarin ze vastlegde:

‘Ik was voorbestemd om de belegering mee te maken met een vriendin van mij die vele jaren in de gevangenis heeft gezeten. Er gaat nauwelijks iets voorbij zonder dat ze de belegering vergelijkt met de gevangenis en zegt dat de twee ervaringen in meer dan één opzicht sterk op elkaar lijken.”

Prominente feministische activist Dr. Hala Al-Dosari leest een brief van Nouf Abdulaziz, gepubliceerd na haar arrestatie op 6 juni 2018, inclusief de volgende paragraaf. Hierin wordt de tragedie uitgelegd waarmee mensenrechtenverdedigers en activisten worden geconfronteerd wanneer ze als vijanden worden behandeld vanwege hun vreedzame mensenrechtenactiviteiten:

“Hallo, mijn naam is Nouf, en ik ben geen provocateur, opruier of sloper, noch een terrorist, noch een crimineel of verrader. Ik ben de dochter van een geweldige moeder die vanwege mij lijdt – zoals ik denk – en een dochter van een eerbaar en eerlijk gezin dat veel schade heeft geleden door wat mij is overkomen. Ik ben een postdoctorale student die nooit de kans heeft gekregen om haar opleiding af te maken. Ik vat mezelf meestal samen met een paar kenmerken: een schrijver, een leesverslaafde sinds ik zes jaar oud was, mijn vader vertelt me ​​dat ik intelligent ben; Ik ben een rustig meisje, afgezien van de vragen die bij me opkomen.”

“In mijn pogingen om deze dwaze inleiding te beëindigen, zal ik met je praten en enkele van de vragen delen die mijn geest overweldigen: waarom is ons vaderland zo klein en hecht, en waarom word ik beschouwd als een crimineel of een vijand die het bedreigt!”

Nassima Al-Sada is een prominente mensenrechtenverdediger uit Saoedi-Arabië die op 30 juli 2018 werd gearresteerd. Ze schreef veel artikelen ter verdediging van burgerrechten en politieke rechten, waaronder vrouwenrechten – zoals haar recht om een ​​auto te besturen. In deze excerpt van “Dromen van 2014 voor de Vooruitgang van de Saudische Vrouwen,” spreekt ze over onvervulde dromen:

“We hebben nog een lange weg te gaan om de resterende mensenrechten te realiseren, die worden gekenmerkt door ondeelbaar en onvervreemdbaar. Om ervoor te zorgen dat mensen ze kunnen uitoefenen, moeten er schriftelijke mechanismen en procedures zijn en een effectieve institutionele structuur die de implementatie ervan beschermt, bewaakt en overziet.”

Eindelijk een fragment uit het gedicht “Aan mijn moeder” van de Palestijnse dichter Mahmoud Darwish:

I yearn for my mother's bread,
My mother's coffee,
Mother's brushing touch.
Childhood is raised in me,
Day upon day in me.
And I so cherish life
Because if I died
My mother's tears would shame me.

Vertaald:
Ik verlang naar het brood van mijn moeder,
Mijn moeders koffie,
Moeders poetsende aanraking.
De kindertijd wordt in mij grootgebracht,
Dag na dag in mij.
En ik koester het leven zo
Omdat als ik stierf
De tranen van mijn moeder zouden me beschamen.

Ons verlangen naar onze vastgehouden collega's vervaagt niet, maar groeit elke dag, zodat onze dromen groeien om onze landen te laten regeren door principes van rechtvaardigheid, vrijheid, gelijkheid en menselijke waardigheid.