“Aleppo leeft en zal niet sterven!”
Dat schreef videojournalist Gnaid op facebook ter gelegenheid van de geboorte van zijn dochtertje, zijn tweede kind, op donderdag 24 november 2016.
Gnaid werkt voor de media-actiegroep Aleppo Today[en], die dagelijks nieuws brengt en samenwerkt met het Aleppo Media Center (AMC)[en] in oost-Aleppo. Met tussenpozen beschikt hij over een internetverbinding via de satelliet. Alleen zo kan hij met Global Voices communiceren. Hij deelt een woning met zijn vrouw, zijn zoontje, zijn pasgeboren dochter en nog twee familieleden.
Beide kinderen zijn geboren en groeien op in een belegerde stad. Vorige week konden Gnaid en Global Voices af en toe contact met elkaar leggen en vertelde hij dat de strijdkrachten van het Syrische regime nog maar enkele kilometers van zijn huis waren en dat de paniek had toegeslagen onder de burgers en de mediaprofessionals die nog in het oosten van Aleppo zitten.
Op het moment van schrijven zouden milities die president Bashar al-Assad steunen[en] het grootste deel van Oost-Aleppo onder controle hebben nadat ze de afgelopen dagen in hoog tempo konden oprukken, onder dekking van Russische bombardementen en gesteund door Iraanse milities. Al sinds 2012 is de stad opgesplitst in een oostelijk deel dat in handen is van de rebellen en een westelijk deel dat door het regime wordt gecontroleerd. Dat regime wierp in december 2013 zijn eerste vaatbommen af op Aleppo en sindsdien[en] zijn er tal van wapens gebruikt, van chemische wapens tot clusterbommen, waardoor het oostelijke deel van de stad nu in puin ligt. Vervolgens is het bewind in juli 2016 begonnen aan een brute belegering, met als doel het oosten van Aleppo binnen enkele maanden te heroveren.
Toen Gnaid en zijn gezin de mogelijkheden afwogen om het stadsdeel te verlaten, stuitten ze op veel obstakels. Naar Turkije vluchten is moeilijk, en gebieden in Syrië waar het regime de scepter zwaait zijn gevaarlijk voor media-activisten, die moeten vrezen voor arrestatie, foltering of zelfs moord. Gnaid zei dat hij alleen een kans had op overleven als hij zich overgaf met een portret van Assad in zijn handen, maar zijn trots en waardigheid stonden hem dat niet toe, zo zei hij tegen Global Voices. En dus besloten hij en zijn gezin in het oosten van Aleppo te blijven.
“Vanavond zijn de bombardementen heel zwaar,” meldde Gnaid op woensdag 7 december. “Het is vreselijk en angstaanjagend, Aleppo is een horror-stad geworden.” Hij beschuldigde de internationale gemeenschap van ‘een gebrek aan menselijkheid':
Mijn vrouw en ik hebben geen paspoort. Het is ons onmogelijk te reizen, maar hier in Aleppo konden we lang het hoofd boven water houden, ondanks de belegering. Nu moet er een oplossing komen. Net als ieder ander hebben wij het recht om in waardigheid en vrijheid te leven. Helaas komen onze stemmen niet boven het geluid van de wapens uit. Ontzettend veel mensen hebben hun huis verloren en worden verdreven door het geweld en de bommen. Misschien dat onze wijk in handen valt van het regime. Maar we houden vast aan ons land. Een schande is het, dat de Verenigde Naties en internationale organisaties de gewonden hadden kunnen redden, maar dat domweg weigerden te doen.
Gnaid stuurde vervolgens nog een bericht:
De situatie is heel erg moeilijk. Ik weet niet wat te doen. Ik zie de mensen. Ik wil niet vertrekken. Ik wil Aleppo niet verlaten. Ik ben volkomen uitgeput. Maar er rest mij niets anders dan hier te blijven. Dit is mijn land. Ik heb niets anders dan Aleppo. Alles is in Gods handen.
Tot slot stuurde Gnaid op donderdag 8 december wat hij dacht dat zijn laatste bericht zou zijn.
Een half uur geleden zijn de gevechten hier begonnen. Er heerst een enorme paniek, vooral wat de kinderen betreft. Het Syrische leger vuurt raketten af. Binnenkort hebben we hier een veldslag.
Gelukkig lukte het hem om op dinsdagochtend 13 december een kort audiobericht naar Global Voices te sturen::
“Goddank, we zijn ongedeerd. Het blijft afwachten wat er met ons gaat gebeuren.”
Ondertussen uploadden zijn collega's van het Aleppo Media Center een panoramavideo die de grootschalige verwoesting in de wijk Al Shaer in het oosten van Aleppo toont..
Wat Gnaid en zijn gezin betreft, doet de internationale gemeenschap niets om het bloedvergieten te stoppen. De enige hoop die zij nu hebben, zegt hij, is dat ze veilig kunnen vertrekken naar gebied dat nog in handen is van de oppositie. En dan maar afwachten of de gevechtsvliegtuigen hen en anderen onderweg zullen sparen.