Bangladesh heeft 3.492 kilometer aan snelwegen en 4.268 kilometer aan provinciale wegen, maar deze wegen zijn, om verschillende redenen, voor veel reizigers dodelijk. Volgens statistieken [en] komen elk jaar bijna 4.000 mensen om bij zo'n 20.000 verkeersongelukken in het hele land.
Het land reageerde geschokt op de dood van twee van zijn favoriete toptalenten: de bekroonde filmregisseur Tareque Masud [en] en de internationaal bekende cameraman en tv-journalist Ashfaque Munier Mishuk [en]. Ze kwamen om bij een tragisch verkeersongeval op 13 augustus 2011, op weg van Manikganj naar Dhaka via de snelweg Dhaka-Aricha, toen een tegemoetkomende bus frontaal op hun minibusje botste, dat volledig werd vernield. Vijf mensen waren op slag dood en verschillende anderen raakten gewond. De Amerikaanse vrouw van Tareque, Catherine Masud, raakte ernstig gewond.
Netizens rouwen sindsdien om de dood van de twee nationale beroemdheden. Sahidul Alam maakt het nieuws bekend [en] (het artikel bevat foto's van het wrak en van rouwende mensen):
Tareque Masud, een van de beste filmmakers die dit land heeft voortgebracht [en], en Mishuk Munier [en], een talentvolle cameraman en mediaprofessional, die beiden over de dromen en talenten beschikten om de nieuwswereld te veranderen, zijn op wrede wijze uit het leven gerukt toen ze op weg terug naar Dhaka waren nadat ze een locatie hadden uitgezocht voor hun nieuwste film [en].
De eerste speelfilm van Tareque Masud, Matir Moina [en] (De kleivogel), won in 2002 de International Critic's Award op het filmfestival van Cannes. Het was een van de eerste films uit Bangladesh die in veel verschillende bioscopen over de hele wereld werd vertoond.
Ashfaque (Mishuk) Munier, CEO van ATN News [en], begon zijn carrière als hoogleraar journalistiek aan de universiteit van Dhaka, en hij werkte in het verleden voor internationale media als BBC World, Discovery Channel, National Geographic en The Real News [en]. Hij was bovendien een uitstekende cineast en hij werkte mee aan een groot aantal films van Tareque Masud.
Shahnaz beschrijft [en] op Dhaka Dweller de erbarmelijke staat van de snelwegen in Bangladesh:
Van de dingen waar ik me aan erger in Bangladesh staat het gebrek aan veiligheid op de wegen bovenaan de lijst. Onze wegen zijn levensgevaarlijk vanwege de slechte staat van het wegdek, oude auto's, onbekwame automobilisten en roekeloos rijden – en dit geldt zowel voor de wegen in steden als voor de snelwegen. Er gaat geen dag voorbij of we horen dat er weer meerdere mensen zijn omgekomen bij een verkeersongeluk. En in de regentijd wordt het alleen maar erger, want dan verslechtert de situatie nog eens door de hevige regenbuien.
Ze schrijft verder:
Onze politieke leiders reageren plichtsgetrouw geschokt op de ongelukken, bidden voor het zielenheil van de slachtoffers en spreken hun medeleven uit met de nabestaanden. Er worden loze beloften gedaan om de schuldigen te straffen (bus- en vrachtwagenchauffeurs weten op de een of andere manier altijd aan de wetgevers te ontkomen). Soms worden er commissies ingesteld om onderzoek te doen naar het ongeluk. Maar niemand hoort ooit iets over de onderzoeksresultaten en ik betwijfel of de regering zich ook maar iets aantrekt van de aanbevelingen, als die er al zijn.
Asif Anwar denkt [en] dat bomen langs bochtige wegen die het zicht belemmeren wel eens de oorzaak zouden kunnen zijn van het toenemende aantal ongelukken in Bangladesh.
In een recent artikel in The Daily Star wordt echter onthuld [en] dat het overtreden van de verkeersregels eerder regel dan uitzondering is op de snelwegen. En de daders blijven hiermee doorgaan, want de straffen zijn mild: een automobilist kan maximaal vijf jaar gevangenisstraf krijgen als hij verantwoordelijk is voor de dood van een medeweggebruiker.
Faruk Wasif uit zijn woede [bn] over het gebrek aan verkeersveiligheid in het land en de nalatigheid van de autoriteiten:
সড়কগুলো অপঘাতের জন্য সদাপ্রস্তুত। যানবাহন দুর্ঘটনামুখী, চালকেরা কেয়ারলেস। দেখার কেউ নাই, ব্যবস্থা নাই, শাস্তি নাই। [..] মানুষ মরছে, কিন্তু কোনো জবাবদিহি নাই। জাতি নামক গাভী দোহনে ব্যস্ত শাসকেরা। কিছুতেই তাদের কিছু এসে যায় না।
Hij geeft nog een trap na:
এই পোড়ার দেশে কিছুই তাই দাঁড়ায় না। কম মানুষই যাত্রা শেষ করতে পারে। তার আগেই মৃত্যু এসে নিয়ে যায়। বিকাশের ধারা অজস্র যতিতে ছারখার। নৈরাজ্য, অপঘাত, আত্মঘাত আর অবসাদে শেষ হয়ে যাচ্ছি আমরা। আমাদের আত্মবিশ্বাস বারবার তলানিতে চলে যায়। আশার সমাধিতে আমরা অপেক্ষা করি।
Cartoonist en blogger Sujan Chowdhury heeft maar één vraag: “Hoeveel nog?” [en]: