Luiden de verkiezingen een nieuwe periode in van politieke stabiliteit in Irak of wordt het weer meer van hetzelfde? Iraakse bloggers schrijven op de dag van de nationale verkiezingen over hun angst en hun hoop. Maar eerst…

Als je deze week maar één artikel kunt lezen, lees dan dit artikel

Aan de vooravond van de verkiezingen schrijft Sunshine over wat ze wenst voor haar toekomst [en-alle links]:

We hebben er genoeg van om in ellende te leven, we willen niet nog meer mensen verliezen waar we van houden, dit was een bloedige oorlog en ik wil gewoon dat het afgelopen is en dat het een slechte herinnering in mijn leven wordt .. Ik vraag me af of mijn familieleden in het buitenland terug zullen komen, ik heb mijn enige tante 5 jaar niet meer gezien en mijn neven en nichten kennen me niet.. Irakezen willen hun leven terug… Ik kan niet wachten tot de dag waarop ik ‘s ochtends wakker word en de gordijnen opendoe en weer mijn levendige buurt zie in plaats van een spookstad; ik kan niet wachten tot de dag waarop we de houten planken van de ramen kunnen verwijderen, ik vraag me voortdurend af of ik en alle Irakezen ooit opluchting zullen voelen.. Ik heb zoveel hoop en plannen voor die dag, ik vraag me af wanneer het zover zal zijn ..
Ik wil goed nieuws horen over de wederopbouw van mijn land, de ontwikkeling en verbetering van de economie, niet over hoeveel mensen er zijn gedood..

Ze schrijft over de huidige terroristische acties tegen alle christenen in haar geboortestad Mosul:

Waarom? Waarom is dit gebeurd? Wie zit hier achter en wil de christenen dwingen om te vertrekken?
Politieke partijen liggen met elkaar overhoop en de slachtoffers zijn die onschuldige mensen.. al die moorden en het zaaien van angst waren vanwege de verkiezingen, om de christenen te dwingen naar het platteland te gaan en te voorkomen dat ze deelnamen aan de verkiezingen ..
Wat me zo boos en gefrustreerd maakt, als er een rouwceremonie is, wordt de noodtoestand in het land afgekondigd, zo veel soldaten en strenge veiligheidsprocedures om de sjiieten te beschermen. Terwijl de regering de veiligheid van de christenen niet garandeerde en zij wilden alleen maar verdergaan met hun leven, gewoon naar school of naar hun werk gaan, het is zo oneerlijk ..

Woorden van de straat

Sunshine maakt een foto van haar vinger met inkt in een V-teken

Baghdad Dentist vertelt wat er op de dag van de verkiezingen in zijn stad gebeurt:

Auto's zijn sinds gisteravond verboden en veel wegen die naar de stembureaus leiden zijn afgesloten met prikkeldraad en legervoertuigen.
Toen de stemlokalen open gingen, waren er veel explosies in Bagdad. In het nieuws werd gesproken over veel mortieren in veel districten van de stad, waaronder Adamyah, Al-adil, Palestine Street, Ur en veel andere plaatsen die door een golf van aanvallen werden getroffen. Bagdad is niet veilig…
Ondanks alle angst om te gaan stemmen, willen de Irakezen democratie om het geweld te stoppen en om te kunnen stemmen op Iraakse burgers die hen vertegenwoordigen.

Nibras ging stemmen en voelde zich geweldig:

Het mooiste was hoe normaal het voelde; verkiezingen zijn inmiddels saai en alledaags geworden. Dat is best bijzonder voor een land met de geschiedenis en de huidige problemen van Irak…
Dit was een logistiek fiasco voor de jihadstrijders; bijna geen gelukte zelfmoordaanslagen of aanvallen door sluipschutters bij de stembureaus. Willekeurig mortieren afschieten in Bagdad is onzinnige intimidatie. Het heeft de kiezers in ieder geval niet afgeschrikt.

Ladybird ging in Nederland naar het “verkiezingscircus” kijken en schrijft:

Het viel me op dat veel mensen voor seculiere partijen stemmen, vooral Al-Iraqiya, de lijst van Allawi, maar er zijn ook aanhangers van Maliki…
De rij was erg lang en de wachttijd was 4 tot 5 uur. Ik verliet het stembureau om 5 uur ‘s middags en de rij was bijna een kilometer lang.

Voor zover ik heb gelezen en gezien, denk ik dat Maliki en Allawi het tegen elkaar zullen moeten gaan opnemen.

McClatchy Newspapers deed via hun journalistenblog het meest uitgebreid verslag vanuit heel Irak.

Angst en hoop

Volgens Layla zijn de eerste resultaten hoopvol, maar ze verwacht dat er veel fraude is gepleegd. Ze plaatste de resultaten op Twitter zodra ze binnenkwamen en concludeerde:

Dit is een enorme MORELE nederlaag voor de sjiitische partijen en vooral voor Maliki… en ze hebben ook bewezen wat ik de afgelopen 4 jaar al steeds heb gezegd – dat we, als het erop aankomt, een seculier en nationalistisch volk zijn.
Dit is OOK een symbolische nederlaag voor Iran en voor het AMERIKAANSE plan, voor de agenda waarmee ze ons op meedogenloze en misdadige manier hebben bezet en ons via seculiere scheidslijnen hebben verdeeld.

… Ik hou van je Irak.

Maar nadat ze de verkiezingen voortdurend had gevolgd, had ze er genoeg van:

Ik moet de Iraakse verkiezingen uit mijn hoofd zetten. Ik heb geen goed gevoel over wat er gaat gebeuren nadat de definitieve resultaten zijn gepubliceerd…dit wordt ingegeven door mijn gevoel…ik moet me hiervoor afsluiten, helemaal afsluiten…

Neurotic Wife ging niet stemmen en legde in een brief aan haar overleden vader uit waarom:

Het spijt me, maar ik geloof niet dat er iemand is die de Irakezen een beter leven zal kunnen geven. Al die beloften die deze mensen aan Irak doen zijn vals. Ze doen aan de verkiezingen mee om hun eigen ego's tevreden te stellen. Hun eigen ego's en hun eigen behoeften…
Ja papa, ik weet dat je het niet met me eens bent. Ik weet dat jij altijd hoop koesterde. VEEL hoop… Papa, er zijn geen eerlijke mensen, geloof me. Hun woorden betekenen niets meer voor mij. Want ik weet, ik weet dat het Irak dat jij hebt gekend, nooit meer zal terugkeren. Niet nu, niet als mijn kinderen groot zijn, nooit. En nee, ik ben geen pessimist zoals je altijd zei, ik ben een realist.

Veel mensen noemen dit een historisch moment. Welke historie? Gaan we alle verkiezingen historisch noemen? Dat is iets wat ik niet begrijp. Wat voor historie ze schrijven. Wat zullen mijn kinderen lezen als ze volwassen zijn? Irak, de uit elkaar gespatte droom? Honderdduizenden mensen riskeren hun leven vanwege Hoop. En misschien is Hoop wel het enige wat ze op dit moment hebben. Maar voor mij is dit slechts een herhaling van een duidelijke mislukking. Sorry papa, ik wil je niet van streek maken, maar je hebt altijd tegen ons gezegd dat we moesten uitkomen voor onze mening, en dit is wat ik vind.

Sunshine is het hier helemaal niet mee eens. Ze schrijft:

Hoe vaak op een dag denken we niet aan onszelf, aan de dingen die we moeten doen en gebruiken we het woord “ik”? Het zou mooi zijn als mensen vandaag in plaats daarvan “Irak” zouden zeggen en het belang van het land boven dat van hunzelf stellen, want vandaag is niets belangrijker dan stemmen om een betere toekomst voor onszelf en onze families op te bouwen.
Al mijn familieleden in Bagdad en Mosul, in Irak en daarbuiten hebben gestemd, en ook mijn vrienden, zelfs degenen die twijfelden of ze wel moesten gaan zijn gaan stemmen nadat ik ze had overgehaald..

Ik ben zo trots op alle Irakezen die zijn gaan stemmen en die nog gaan stemmen…

Hammorabi heeft wel hoop voor de toekomst, maar niet veel:

De inmenging van andere landen, zoals Iran en Saudi-Arabië, het ontbreken van een plan voor het terugtrekken van de buitenlandse troepen met achterlating van een sterk Iraaks leger dat in staat is om de Iraakse grenzen en de interne veiligheid te beschermen en heel veel andere problemen. Al deze problemen en andere problemen hebben Irak zwak en corrupt gemaakt…
Vandaag gingen de meeste Irakezen stemmen omdat ze na deze verkiezingen een regering en een parlement zonder sektarische ideologie willen. Het moet het belang van Irak voorop stellen en niet het belang van andere landen.

We hebben het gevoel dat er wel iets gaat veranderen en we weten dat magie niet bestaat.

Tot slot:

Iraq the Model woont in de VS en had een iets andere ervaring met stemmen:

In december 2005 liepen we naar het stembureau (in het gebouw waar ik als kind naar school ging) terwijl we op de achtergrond het geluid van mortieren en vuurgevechten hoorden. Die wandeling van tien minuten ging gepaard met zoveel angst en zorgen, maar ook met zoveel hoop en trots.
Deze keer zal mijn tocht naar het stembureau heel wat minder interessant zijn, want ik ga gewoon met de metro naar Arlington, waar het stembureau in een hotel zit dat ooit van Paris Hilton zal zijn.

Ik geef toe dat dat een beetje saai is.