Colombia: Meer over illegaal afluisteren

Vertaling geplaatst op 5 maart 2009 21:06 GMT

Vorige week was een schandaal rond illegale afluisterpraktijken [en], dat ontdekt was door het nieuwstijdschrift Semana, de belangrijkste kop in de meeste media en het gesprek van de dag op sommige blogs in Colombia. Dinsdag 26 februari kondigde president Álvaro Uribe aan [en] dat het Departement voor Administratieve Veiligheid (DAS, met de Spaanse initialen) niet langer iedere verdachte mocht afluisteren, en dat dit “behalve met een gerechtelijk bevel, moet gebeuren in samenwerking met de Nationale Politie en, bij uitzondering, met nog een instelling van onze veiligheidsdiensten”.

Op Censura 2.0 [es] zegt Jkrincon tegen President Uribe dat hij “bang” is en werpt hij wat vragen op over de kwestie:

¿Cómo es posible, que en un país blindado por la seguridad democrática, una mafia sea capaz de infiltrarse en el departamento encargado de la inteligencia nacional?

¿Cómo es posible, que un organismo subordinado directamente al presidente de la república, haya sufrido varios escandalos por el mismo tema en menos de 6 años?

¿Donde están las reformas prometidas después de cada escandalo?

¿Cuando las investigaciones darán frutos?

Sí la seguridad de nuestro país ha mejorado tanto, sí los grupos que atentan contra la integridad del estado han perdido poder, ¿Cómo es posible que puedan espiar a periodistas, políticos e, incluso, miembros del alto gobierno?

Sí el presidente no sabía nada, sí el director del DAS no tenía sospechas de infiltrados en su institución, ¿Cómo hacen estas mafias, en el país de la seguridad democrática, para operar de forma tan efectiva?

¿Por qué, si la corte suprema de justicia había denunciado irregularidades en los miembros del DAS, no se realizaron investigaciones?

¿Por qué es más efectivo el equipo de investigadores de una revista que todos los inocentes encargados de la inteligencia en nuestra nación?

Sí las FARC están derrotadas, ¿Quién conforma la mafia que nos ataca? o ¿Acaso no están tan debilitadas como el gobierno afirma?

Hoe is het mogelijk dat in een land dat uitgerust is met een democratisch veiligheidssysteem [beleid] een maffia in staat is te infiltreren in het bureau van de nationale inlichtingendienst?
Hoe komt het dat een eenheid die direct valt onder de president, in minder dan zes jaar om dezelfde reden verwikkeld was in diverse schandalen?
Waar zijn de hervormingen die ze na elk schandaal weer beloven?
Wanneer leiden de onderzoeken eindelijk tot resultaten?
Als de veiligheid in ons land zo is verbeterd, en als de groepen die de integriteit van de staat aanvallen hun macht zien verminderen, hoe komt het dan dat ze journalisten, politici en zelfs hooggeplaatste overheidsmedewerkers kunnen bespioneren?
Als de president niets wist, en als de directeur van het DAS niets vermoedde van infiltratie binnen zijn diensten, hoe kunnen deze maffiosi, in een land met een democratisch veiligheidssysteem, dan zo efficiënt opereren?
Waarom waren er geen onderzoeken toen het hooggerechtshof ongeregeldheden aan de kaak had gesteld waarbij mensen van het DAS betrokken waren?
Waarom is het journalistiek onderzoeksteam van een tijdschrift effectiever dan al die onschuldigen die verantwoordelijk zijn voor de inlichtingendiensten van ons land?
Als de FARC verslagen is, wie zijn dan die maffiosi die ons aanvallen? Of is het misschien zo dat ze helemaal niet verzwakt zijn, zoals de regering beweert?

Met enig sarcasme geeft @juglardelzipa via Twitter commentaar [es] op Uribes beslissing:

«intercepciones legales serán hechas por la policía» http://rurl.org/1dzn las ilegales las seguirá haciendo el das.

“het legaal afluisteren zal worden gedaan door de politie” http://rurl.org/1dzn [es]; het DAS blijft zich bezig houden met het illegaal afluisteren.

Sentido Común [es] beweert een paar antwoorden te hebben [es], na het updaten van zijn blogpost van zondag over deze kwestie:

Con este enroque corto, Uribe pretende tres objetivos:

Desviar la atención de la opinión pública, interesada en conocer al autor de la orden para espiar (en esta ocasión) a la oposición, a los magistrados a cargo de la parapolítica y a los medios de comunicación. El autor es obvio, pero es un secreto de Estado que no se puede revelar, o si no qué gracia.

Dar cristiana sepultura al cuento chino de “la mafia infiltrada al interior del Gobierno”. También se sospecha quién es el Padrino, pero no se puede revelar, porque es otro secreto de Estado.

Sacar al DAS de la mira de los medios y de la opinión, pues se supone que ya no seguirá haciendo interceptaciones secretas. Y si las sigue haciendo no se sabrá, pues son secretas.

Met deze beknopte overeenkomst richt Uribe zich op drie doelen:

De publieke aandacht afleiden, die geïnteresseerd is in wie (deze keer) de opdracht heeft gegeven om de oppositie te bespioneren, welke rechters verantwoordelijk zijn voor dit ‘parapolitieke’ [en] schandaal, en de media. De [naam van de] opdrachtgever is duidelijk, maar blijft een staatsgeheim dat niet onthuld mag worden, anders zou er toch geen lol meer aan te beleven zijn?
Om het sterke verhaal van “de maffia die infiltreerde in de regering” de wereld uit te helpen. Er zijn ook verdenkingen over wie de Godfather zou kunnen zijn, maar dat mag niet worden onthuld, dat is ook een staatsgeheim.
Het DAS uit de spots van de media en de publieke opinie halen, want ze zouden geen geheime afluisterpraktijken meer hebben. En als het blijft doorgaan, dan zal dat niet bekend worden, omdat het een geheime dienst is.

In een commentaar op deze blogpost drijft Lanark de spot [es] met de “samenzweerders”:

No sé si alegrarme de que “la mafia al interior del gobierno” se parezca más a los villanos de las aventuras tercermundistas de los magníficos, que a los de misión imposible. Igual que con tantas otras cosas, creo que Uribe está extrapolando al país la administración de su “finquita”, y maneja el DAS más o menos como se manejan las viejas chismosas de un pueblo.

Si realmente hubiera una conspiración de best-seller basura, de esas en las que los supervillanos tienen absoluto control, ya hubieran sido capaces de desaparecer a media oposición y exiliar al resto frente a la sonrisa bobalicona de la opinión. Colombia sería un gran campo de palma, coca y amapola, y llas ciudades serían enormes maquilas llenas de muertos de hambre trabajando 12 horas diarias por nada.

Yo creo que la ineptitud de nuestros tiranillos de república bananera igual que ha provocado problemas, también nos ha salvado de situaciones peores.

Geen idee of ik blij moet zijn dat “de maffia binnen de regering” meer lijkt op de [uitgebeelde] schurken uit de derdewereldachtige avonturen van The A-Team, dan op die uit Mission: Impossible. Net als bij zoveel andere dingen denk ik dat Uribe het management van zijn “boerderijtje” projecteert op het land, en het DAS min of meer op dezelfde manier behandelt als oude roddeltantes uit een klein dorp. Als er werkelijk sprake was van een bestsellerachtige flutsamenzwering, van het soort waarin de superschurken de absolute macht hebben, dan waren ze zeker in staat geweest de helft van de oppositie te laten “verdwijnen”en de rest te verbannen onder de domme neuzen van de [publieke] opinie. Colombia zou dan een reusachtig gebied zijn voor palmen, coca en papaver en de steden zouden enorme fabrieken zijn met mensen die omkomen van de honger en die 12 uur per dag werken in ruil voor niets.

Net zo goed als het ons problemen heeft gegeven, heeft de incompetentie van de kleine bananenrepubliekdespoten ons volgens mij behoed voor ergere omstandigheden.

Op 27 februari vertelde de omstreden presidentieel adviseur José Obdulio Gaviria —die overigens de neef is van de overleden drugsbaron Pablo Escobar Gaviria en die ontkende [es] dat hij degene was achter de telefoontaps— aan een radiozender dat Colombia's procureur-generaal (PG) Mario Iguarán, de uitgever van het tijdschrift Semana Alejandro Santos Rubino, twee medewerkers van de PG, een procureur die verantwoordelijk was voor het afluisteronderzoek, en diverse journalisten elkaar dinsdag hadden ontmoet in een restaurant in het centrum van Bogotá. Gaviria suggereerde [es] dat het kantoor van de PG kennelijk “informatie verkocht” aan de media.

El Brujo uit na Gaviria's verklaringen zijn woede op zijn blog Tienen Huevo [es]:

¿QUÍEN SERA ENTONCES EL QUE MANDA A PEDIR QUE CHUZEN A TODO EL MUNDO PARA DESPUES SALIR A ARMAR ESCANDALOS?

Wie is degene die opdracht geeft om iedereen af te luisteren en vervolgens ophef komt maken?

En Ricardo Buitrago vraagt om enige voorzichtigheid [es] zolang het onderzoek loopt:

Si bien la información, por provenir de una entidad periodística respetable tiene visos de credibilidad y certeza, también es cierto, que pruebas del ilícito, por contenido de la misma indagación, se sabe han sido destruidas. Se crean así vacios que dificultan o imposibilitan la investigación. Vistas así las cosas, parecería prudente, dejar a un lado los juicios de responsabilidades, expresados sin plena comprobación de causa, mientras se adelantan las pesquisas y se determinan culpables.

Ook al is het onderzoek nog redelijk geloofwaardig en betrouwbaar, omdat het uit een respectabele journalistieke bron komt, het is ook waar, volgens datzelfde onderzoek, dat bewijs van het misdrijf, naar men zegt, is vernietigd. Daarom zijn er enkele gaten die het onderzoek moeilijk of zelfs onmogelijk maken. In deze omstandigheden lijkt het verstandig om een oordeel over verantwoordelijkheden, zonder enig bewijs, even opzij te zetten terwijl het onderzoek loopt en de schuldige partijen nog moeten worden vastgesteld.

Maar Jaime Restrepo vindt Gaviria's verklaringen nuttig om er het bureau van de procureur-generaal en de oppositie mee te bekritiseren [es], en om, opnieuw, vraagtekens te zetten bij de journalistiek van Semana:

La actitud de Semana y de la fuente de altísima fidelidad de echarle toda el agua sucia al DAS podría tener una explicación: que dicha fuente no trabaja en el DAS sino en la Fiscalía General de la Nación. Esa fuente, para ser tan creíble, debe ostentar un cargo importante y tener acceso a los pormenores de los sistemas de interceptación. Otra forma de ganar credibilidad es filtrar información, como se ha denunciado que ocurre con frecuencia en la Fiscalía.

¿Quién podría ser esa fuente de altísima fidelidad que trabaja en la Fiscalía? ¿Acaso esa fuente se va de parranda con el director de Semana y con algunos periodistas de ese medio? ¿Será que Iguarán les estaba pidiendo colaboración para esclarecer el asunto o se estaba asegurando de que Alejandro Santos y su combo ratificaran el secreto profesional y sobre todo la reserva de la fuente?

Es que en general, el aparato judicial colombiano genera serias dudas, pero es evidente que la Fiscalía General de la Nación es un bastión clientelista para la izquierda “democrática”, que además se ha valido de esas “corbatas” para adelantar investigaciones y acceder a archivos e información que muchas veces está bajo reserva del sumario.

De houding van Semana en zijn hoogst betrouwbare bronnen, waarmee ze alle schuld op het DAS schuiven, kan een verklaring hebben: deze bron werkt niet voor het DAS maar voor het bureau van de procureur-generaal. Die bron moet, om zo betrouwbaar te zijn, een belangrijke functie hebben en toegang tot de details van de afluistersystemen. Een andere manier om aan geloofwaardigheid te winnen is door het lekken van informatie, zoals men zegt dat zo vaak is gedaan vanuit het bureau van de PG.

Wie kan die hoogst betrouwbare bron zijn die werkt voor het bureau van de PG? Zet deze bron de bloemetjes buiten met de uitgever van Semana en een paar van zijn journalisten? Het kan zijn dat [Mario] Iguarán om hun medewerking vroeg om de kwestie te kunnen oplossen, of misschien om zich ervan te verzekeren dat Alejandro Santos en zijn vriendjes de professionele geheimhouding en, vooral, de vertrouwelijkheid van de bron zouden garanderen?

In het algemeen ontstaan door het Colombiaanse rechtssysteem ernstige twijfels, maar het is duidelijk dat het bureau van de procureur-generaal een politiek bastion is voor de “democratische” socialisten die gebruik hebben gemaakt van deze “stropdassen” om onderzoek te doen en toegang te krijgen tot, vaak vertrouwelijke, dossiers en informatie.

Terwijl Restrepo wil dat inspecteur-generaal Alejandro Ordóñez de “vage belangen” bij de PG, die blijkbaar informatie naar de media lekt, “aan het licht brengt” , is maandag 2 maart bekendgemaakt dat er door de PG-medewerkers geen tastbaar bewijs [en] gevonden is van illegale afluisterpraktijken. Ondertussen onthulde [es] de huidige waarnemend procureur-generaal dat hij zich ervan bewust is dat zijn privételefoon werd afgeluisterd sinds 2005 [es], toen hij procureur was bij het hooggerechtshof. De kwestie zal nog wel een tijdje in het nieuws blijven, want er zijn nog mensen die overeenkomsten proberen te vinden [es] tussen dit schandaal en Fujimori's Peru tien jaar geleden.