Deelnemers uit Gaza aan het 18e We Are Not Numbers (WANN) cohort, bijeen voor een training in september 2023. De foto is genomen door Yousef Dawas, die gedood werd door een Israëlische raketaanval op het huis van zijn familie in de stad Beit Lahia op 14 oktober 2023. Foto eigendom van WANN, gebruikt met toestemming.

Van 7 oktober tot 27 oktober verschenen er onafgebroken, gefragmenteerde, berichten en video's op mijn telefoon. Hulpkreten van overlevenden en van hen die vreesden het niet te zullen overleven. Medische collega's bleven werken in hun ziekenhuizen in het noorden ondanks het Israëlisch bevel om naar het zuiden te gaan (waarheen?), terwijl wegen in puin lagen en er bijna geen brandstof voor de voertuigen was. Anderen slaagden erin om te vluchten, maar werden vervolgens in het zuiden gebombardeerd. Sommige collega's die gescheiden waren van hun families (in Gaza of omdat ze nu in de diaspora verblijven) waren ziek van angst. Er was geen schoon water en zelfs brood was bijna niet te krijgen.

Jonge schrijvers van het mentorprogramma We Are Not Numbers [en – alle links tenzij anders aangegeven] waar ik vrijwilliger ben, verzonden wanhopige, hartverscheurende berichten als ze even internetverbinding hadden. Tot 27 oktober, toen de berichten stopten. Dit is hun zesde oorlog. De trauma's van het verleden komen weer naar boven en versluieren hun jeugdig enthousiasme en hoop met angst en vrees. Het is de meest angstaanjagende ervaring van hun reeds door oorlog verwonde bestaan.

Door de raketten heeft ons project drie schrijvers verloren en met hen grote aantallen van hun multigenerationele families. Ten minste een van hen is levend onder het puin vandaan gehaald. Een dichter is gearresteerd, geslagen en weer vrijgelaten.

In de VS zijn we ons morele kompas en respect voor mensenrechten verloren. In de woede en rouw over de verschrikkelijke aanval van Hamas, zijn velen vergeten dat door het vernietigen van meer dan 5.500 levens van Gazaanse kinderen geen enkel leven van een Israëlisch kind terug zal worden gebracht. We zijn vergeten dat al deze kinderen waardevol en menselijk en, in tegenstelling tot wat onverdraagzame Israëlische functionarissen en sommige leden van het Amerikaanse Congres suggereren, allemaal onschuldig zijn.  

Op 28 oktober kwam er, afgezien van een enkele gruwelijke video op Instagram, een abrupt einde aan de berichten uit Gaza. Alle vormen van communicatie werden weggevaagd door intensieve Israëlische luchtaanvallen. Er waren geen vaste telefoonlijnen, gsm's of internet meer beschikbaar. Op dit moment sijpelen de berichten binnen.

“Helaas, ik adem nog.”

“Ik probeer iets te schrijven.”

“… Het waren verschrikkelijke dagen.”

Wat deze communicatiebeperking betekent voor burgerlevens is beangstigend: niemand kan een ambulance bellen of informeren naar een familielid; zwangere vrouwen weten niet waar ze heen moeten tijdens de bevalling; reddingwerkers kunnen niet communiceren; ziekenhuizen kunnen geen noodhulp inschakelen; humanitaire organisaties konden al snel niets meer uitrichten. Lokale journalisten konden geen verslag doen van de wreedheden.

Ik weet niet of het zorgpersoneel of de jonge schrijvers waarmee ik heb gewerkt, waarover ik in angst heb gezeten en voor heb gehoopt nog in leven zijn, op zoek zijn naar water, brood, onderdak, geliefden, of zijn begraven in met puin overdekte graven. De ziekenhuizen hebben geen morfine meer waardoor patiënten kronkelen van de pijn. Er is geen brandstof om elektriciteit op te wekken. Patiënten worden op vloeren in de gangen behandeld omdat er geen bedden beschikbaar zijn. Israël bombardeert ziekenhuizen en ambulances en geeft patiënten en personeel het bevel om te vertrekken ook al is er geen veilige plek om naartoe te gaan, zijn er geen medische faciliteiten om ze op te vangen en is er geen brandstof of ambulance om ze te vervoeren. En allemaal onder het mom dat ziekenhuizen “terroristen en tunnels van Hamas” verbergen, ondanks ontkennende verklaringen van het ziekenhuispersoneel en het schaarse bewijs dat is geleverd. Zelfs als er tunnels onder de ziekenhuizen zouden liggen, is het een schending van het internationaal recht om deze te bombarderen.  

Onze regering lijkt niet zo bezorgd te zijn. Op dag 44 zijn er meer dan 13.000 doden. Met een gevoelloze minimalisering werd de nauwkeurigheid van het dodental door president Biden in twijfel getrokken. In antwoord daarop heeft het Palestijnse Ministerie van Gezondheid naam, leeftijd, gender en id-nummer van bijna alle slachtoffers vrijgegeven. Al deze nummers vertegenwoordigen een persoon met een leven, familie en geliefden, nu een lichaam gewikkeld in verdriet.

Velen vermoeden dat met het massale Israëlische bombardement om “Hamas te vernietigen” daadwerkelijk een plan is, met de zegen van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken, om Gaza te ontvolken en haar bevolking naar de Sinaï te verdrijven. Dit heet etnische zuivering. Er zijn ook berichten over het belang van Israël om de natuurlijke gasvelden in de zeebodem voor de kust van Gaza te controleren. De macht van het militair-industrieel-brandstofcomplex in actie. 

Ondanks de morele verontwaardiging van het Amerikaans Congres worden straten het toneel van burgerlijke ongehoorzaamheidsacties en demonstraties. Duizenden verzamelden zich op het Grand Central Station in New York en in tal van steden van de oostkust tot het westen. Naar schatting 300.000 demonstranten kwamen bijeen in de hoofdstad Washington D.C. Leden van onze Jewish Voice for Peace blokkeerden het Federal Building in Seattle. Twee weken later blokkeerden we de Space Needle in Seattle. Uit verschillende peilingen komt naar voren dat de meerderheid van de Amerikaanse burgers een staakt-het-vuren steunt. Het Amerikaans Congres wordt bedolven onder telefoontjes en e-mails met de boodschap “Ceasefire Now!” Misschien hebben we als land iets geleerd van ons moreel en politiek desastreuze antwoord op 9/11. Onze gekozen leiders hebben dat misschien niet geleerd.

De Israëlische en Amerikaanse oproep om Hamas te vernietigen verhult de werkelijkheid dat Hamas niet alleen een militante verzetsgroep is die oorlogsmisdaden heeft gepleegd, maar een verzetsideologie is, ontstaan uit decennialange Israëlische bezetting, belegering en apartheidsbeleid. Israël heeft eerder tunnels gebombardeerd en gezworen “Hamas te vernietigen”. De strijders keren dapperder, beter gefinancierd en met slimmere manieren van militant verzet terug. Een ideologie kan niet worden verslagen als de wortels van die ideologie niet worden aangepakt. Het is de verantwoordelijkheid van de internationale gemeenschap om Israël onder druk te zetten om een einde te maken aan de belegering en bezetting, de apartheidssystemen te ontmantelen, te onderhandelen over een levensvatbare en rechtmatige toekomst voor het Palestijnse volk en de onafgebroken stroom wapens in de regio te stoppen.

Velen roepen op tot een onmiddellijk staakt-het-vuren en de levering van noodzakelijke levensmiddelen, voedsel, medicijnen, elektriciteit en brandstof. Ze roepen niet op tot een “humanitaire pauze” om burgers even op adem te laten komen, om ze vervolgens opnieuw te bombarderen met de wapens waarvoor wij hebben betaald. Een staakt-het-vuren zou ruimte geven om gegijzelde burgers vrij te laten. Anders zullen ze waarschijnlijk door Israëlische bommen omkomen in de tunnels van Hamas. 2.3 miljoen Gazanen en duizenden Palestijnse gevangenen worden gegijzeld door de Israëlische oorlogsmachine. Een volledig staakt-het-vuren zou ruimte bieden om te onderhandelen over een gevangenenruil van Israëlische soldaten, het beginnen met serieuze humanitaire hulp en focussen op een respectvolle aandacht voor de oorzaken van deze tragedie. Oplossingen moeten verder reiken dan voortzetting van voorstellen van kolonisten waarover nu wordt gesproken, waarbij Israël de controle behoudt en de Palestijnen onderdrukt blijven.

Zelfs Netanyahu zweert “krachtig wraak te nemen“. De Israëlische regering zegt, nagevolgd door de VS en Europese regeringen, dat Israël “het recht heeft om zichzelf te verdedigen”. Het antwoord is een door woede gedreven wraak, ontstaan uit vernedering, shock en rouw, met meervoudige schendingen van het internationaal recht en de vorming van een nieuwe generatie Palestijnen, geboren in trauma, valse beloften en in de steek gelaten door de internationale gemeenschap. Terwijl de grondinvasie doorgaat zullen nog vele duizenden Palestijnen gewond raken en gedood worden. Ook Israëliërs zullen worden verwond en gedood. Libanon, Syrië, Jordanië, Egypte en mogelijk Iran zullen worden uitgelokt om meer te doen dan alleen achter hun Palestijnse broeders en zusters te staan.

Palestijnen in Israël en de bezette gebieden, waarvan velen familie in Gaza hebben, zullen waarschijnlijk worden geïnspireerd tot een volgende intifada [nl]. Terwijl alle ogen op Gaza zijn gericht, hebben het Israëlische leger en Joodse kolonisten in de West Bank hun aanvallen verhevigd. Bij hun voortdurende pogingen om Palestijnen van hun land te verdrijven en protesten te onderdrukken zijn 215 Palestijnen gedood en 2.750 gewond geraakt.

Wat moet er gebeuren nadat Israël Gaza terug naar het Stenen Tijdperk heeft gebombardeerd en elders honderden heeft gearresteerd en gedood? Als Israëlische soldaten de Gazastrook bezetten? Zullen ze de belegering voor altijd aanscherpen of, in hun eigen woorden, herhaaldelijk “het gras maaien“? Zullen de Gazanen, waarvan 70 procent al vluchteling is, naar tentenkampen in de Sinaï worden verdreven. Zullen ze nogmaals een Nakba [nl] veroorzaken? In de media spreken Israëlische functionarissen over het “redden van Gazanen uit handen van Hamas”, alsof het doden van duizenden mensen en de vernietiging van de complete infrastructuur een soort van cadeautje is. Palestijnen zijn heel goed in staat om zichzelf te redden als wij de laars van de bezetting en belegering van hun nek halen. Onderdrukten zullen zich verzetten. Wij hebben steun gegeven aan het verzet van Oekraïners en zwarte Zuid-Afrikanen. Palestijnen mogen geen uitzondering zijn.