De ogen van Bob Marley. Image van Garry Knight op Flickr, CC BY 2.0.

Paula Llewellyn, de voorzitter van het Jamaicaanse Openbare Ministerie (Director of Public Prosecutions – DPP) bevestigde [en – alle links] op 9 februari – na een looptijd van 7 maanden – dat er geen strafrechtelijke vervolging zal plaatsvinden tegen de politieagente die ervan beschuldigd wordt dat ze op 22 juli 2021 de haarlokken heeft afgeknipt van een jonge vrouwelijke rastafari die in hechtenis zat. Nog voordat Nzinga King bij het politiebureau aankwam, had een mannelijke agent haar kennelijk met pepperspray bespoten en ze zou zelfs aangeklaagd kunnen worden voor openbare overlast.

Hoewel Llewellyn heeft gezegd dat ze het eens is met het rapport van de Onafhankelijke Onderzoekscommissie (Independent Commission of Investigations (INDECOM)) over het zogenaamde haarknippen en het voorafgaande incident, en ondanks haar medeleven voor King – door counseling aan te bevelen en wettelijke schadeloosstelling als een optie aan te geven – is het Onderzoeksrapport nog steeds niet gepubliceerd.

Nzinga King was de aanklaagster in deze zaak. Maar volgens sommige verslaggevers en sociale media-waarnemers, had ze wel de beklaagde kunnen zijn en schuldig bevonden kunnen worden – een klassiek geval van victim-blaming (slachtofferbeschuldiging) door bepaalde onderdelen van de Jamaicaanse samenleving:

Het gaat mij niet zozeer om de kleinste wettelijke details van de zaak; wat mij echt dwars zit is dat het gaat om een kwestie van discriminatie en om wat minister-president Andrew Holness “ongelijkheid” noemt.

Dat zit ook Stand Up for Jamaica dwars; de mensenrechten-ngo meldt dat ze “geschrokken” is van de uitspraak. Sterker nog, de organisatie is in het verleden getuige geweest van “soortgelijke voorvallen met minderheden en rastafariaanse kinderen”:

Het is een verontrustende tendens als slachtoffers beschuldigd worden van hun eigen trauma. We roepen op om er nu mee te stoppen, voordat het te laat is.

Tegen deze achtergrond waren er al vanaf het begin een aantal factoren die tegen King werkten:

Zij is jong. Afgezien van een klein aantal bevoorrechte mensen die prijzen winnen (en we feliciteren hen, ik hoop dat ze het beste maken van hun succes), neigt onze maatschappij ertoe jonge mensen over het hoofd te zien en hun stem te negeren. Zij mogen zelden meepraten wanneer belangrijke vraagstukken zoals klimaatverandering, die hen het meest zal raken, besproken worden; of zij worden afgezonderd naar “jongerenforums”, “jongerenparlementen” en dergelijke; of ze vallen gewoonweg onder de noemer “jongeren zonder werk of opleiding” of “risicojongeren”, wat betekent dat niemand weet wat ze met die jongeren aan moeten.

Zij is zwart. Racisme leeft in Jamaica; laten we niet doen alsof het anders is, en racisme werkt op verschillende manieren. Een schattige, licht getinte “browning” (een Jamaicaan die licht van kleur is) zou niet hetzelfde behandeld zijn door de politie of een andere overheidsmedewerker.

Zij is arm. Ze kon de boete voor het overtreden van de “Disaster Risk Management Act” (niet dragen van een mondkapje) niet betalen en werd 10 dagen lang opgesloten in een politiecel. Een paar dagen later betaalde haar moeder de boete. Armoede op zich is al een misdaad.

Zij is een rastafari. Het is beschamend dat aanhangers van het rastafariaanse geloof in het dagelijkse leven nog steeds op vele plaatsen en in vele gemeenschappen veracht en gediscrimineerd worden. De minister-president heeft zich onlangs nog verontschuldigd voor de in 1963 door de staat goedgekeurde aanval op de rastafari-gemeenschap Coral Gardens, waarin de dreadlocks van opgepakte mensen werden afgeknipt als onderdeel van de discriminatie en het misbruik van rastafari's door de staat. Maar is het gedrag van de mensen nou echt zoveel veranderd? De politie onderscheidt zich niet veel van sommige Jamaicanen als het gaat over discriminatie tegen rastafari's en dat is ironisch als we bedenken dat dit geloof Jamaica zo wereldberoemd maakt en als essentie van de cultuur en het erfgoed van ons eiland aan toeristen wordt aangeprezen. 

Zij is een vrouw. O, en nog een “pittige” ook. Dat zijn de ergste.

Zij woont op het platteland. Ik zou misschien te ver kunnen gaan hier, maar in het algemeen zijn plattelandsmensen vaker achtergesteld dan stedelijke bewoners. De armoede op het platteland is stelselmatig groter dan in dorpen en steden.“ Wanneer ik door kleine, landelijke gemeenten rijd en jonge mensen onder de bomen zie zitten en ouderen in hun eentje op hun veranda krijg ik het gevoel dat deze mensen (behalve natuurlijk in verkiezingstijd) vergeten zijn. Zelfs gedurende het hoogtepunt van de COVID-19-pandemie en de haast om gevaccineerd te worden, bleken zij bijzaak.

En ondertussen is het 2022 en zijn we weer terug bij die “ongelijkheid”.

In het kader van de COVID reglementen, zei de minister-president op 28 mei 2021 dat “de wet gelijkwaardig wordt toegepast op iedereen”. Drie maanden later werd Floyd Green, de minister van Landbouw, tijdens de lockdown op heterdaad betrapt op een verjaardagsfeest en hij trad af met nederige excuses. De voorzitter van het Openbaar Ministerie kondigde begin 2022 aan dat er geen aanklacht tegen hem en zijn feestvierders zou worden ingediend, en zelfs vóór deze uitspraak was de overtredende minister alweer binnengehaald als “minister zonder portfolio”.

Terwijl Boris Johnson van het Verenigd Koninkrijk waarschijnlijk niet wegkomt met zijn “bring your own booze sessions” (neem je eigen drank mee) lukte dat een Jamaicaanse parlementariër wel. En nu heeft een jonge rastafari-vrouw misschien alleen nog de mogelijkheid om een civiele procedure aan te spannen tegen de politieagenten die haar wellicht een ernstig en traumatisch onrecht hebben aangedaan.

Ik vind het droevig, maar het komt niet uit de lucht vallen.