Palestina: Geen hoop meer bij gesloten grenspost Rafah

Dit artikel maakt deel uit van onze speciale berichtgeving over de Revolutie in Egypte in 2011.

Toen Egypte op 28 mei 2011 de grensovergang van Rafah met de Gazastrook  opende [en] werd ervan uitgegaan dat die definitief [en] open zou blijven.  Maar de Palestijnen ontdekten al snel dat Egypte maar een beperkt [en] aantal mensen doorliet en duizenden moesten gefrustreerd op hun beurt wachten.  Een week later sloten de Egyptenaren de grenspost weer, “vanwege verbouwingen” [en].

De bloggers in Gaza, die nog steeds onder Israëlische bezetting [en] leven, zijn boos dat de belofte om vrij om naar Egypte te kunnen reizen niet waargemaakt is. Sameeha Elwan's moeder wacht op haar kans naar Egypte te kunnen gaan voor een dringende medische behandeling [en]:

Iedereen was zo enthousiast over het nieuws dat de enige officiële grens tussen de Gazastrook en Egypte geopend zou worden, en ik niet minder. Het was zo'n opluchting, zelfs toen de doorstroom van reizigers beperkt werd, slechts twee dagen na dat geweldige nieuws. Het klonk als een opluchting. Maar dat is het toch niet echt als je één van die 400 andere reizigers bent die teruggestuurd worden of die niet binnen mogen of die moeten wachten. Ik heb nu begrepen hoe moeilijk het is om te moeten wachten. Hoe pijnlijk en martelend. Maar het schijnt dat wij Palestijnen voorbestemd zijn om te moeten wachten.

Palestijnen nemen deel aan een bijeenkomst bij het hek van grenspost Rafah. Foto van ASHRAF AMRA copyright Demotix (28/05/11).

Palestijnen nemen deel aan een bijeenkomst bij het hek van grenspost Rafah. Foto van ASHRAF AMRA copyright Demotix (28/05/11).

In Sleepless in Gaza, schrijft Nader over zijn bezoek aan de grenspost om het allemaal met zijn eigen ogen [en] te zien:

Op 2 juni 2011 zag ik voor de allereerste keer de grens. Bij de hekken stond ik letterlijk te springen van opwinding omdat ik eindelijk met mijn eigen ogen zag wat de grens nou toch was. Er stonden bewakers bij het hek, en die enorme poort waar een heleboel mensen buiten stonden te wachten op vrienden en familie die daar aan moesten komen, of op een reiziger waarvoor ze misschien de bagage naar een taxi konden dragen, om wat geld te verdienen.

Terwijl ik 20 minuten stond te wachten in de brandende zon, dat de bewakers me binnen zouden laten, was ik er getuige van wat het betekent voor het eerst na zoveel jaren weer aan te komen. Die heftige omhelzingen en elkaars wangen zoenen. En het meest ontroerende zijn de tranen van vreugde. Er ging heel veel in me om als ik zulke scenes zag.

Toen gingen we door de poort en namen we en taxi naar de vertrekhal, waar ik heel opgewonden binnenkwam.  Om me heen zag ik alleen maar vermoeide, bleke mensen die er totaal hopeloos uitzagen. Het was toen al 16:00 u en de grens gaat om 18:00 u dicht. Kinderen, oude mannen en vrouwen.

Er waren mensen van bijna alle leeftijdscategorieën. Ik vroeg aan enkelen van hen wat er aan de hand was en waarom ze nog steeds in de vertrekhal waren? Tenslotte kwam ik tot de conclusie dat de Egyptenaren niet meer dan 350 tot 400 reizigers per dag doorlaten.

Ola Anan schrijft [ar]:

.. الناس الي كان بدها تدخل لغزة دخلت .. بس الي كانوا بدهم يطلعوا ما عرفوش يطلعوا .. بمعنى ان المرور عبر معبر رفح كان مفتوح باتجاه قطاع غزة فقط ومغلق لمن يريد الخروج نحو الأراضي المصرية .. وبعدين عبور الناس كان مشيا على الاقدام في المنطقة الجاري فيها ترميم البوابة .. بدال ما يكون باستخدام الباصات
النقطة التانية انو موضوع الترميم كله على بعضه مش منطقي !
De mensen die Gaza in wilden, konden gaan, maar niet degenen die eruit wilden… Wat inhoudt dat de grensovergang van Rafah maar in één richting open is, naar de Gazastrook toe, maar dicht voor degenen die Egypte in willen.  En daar waar de verbouwingen waren, verplaatsten de reizigers zich lopend, in plaats van met de bus.
Het tweede punt is die verbouwing, die is volledig onlogisch!

Laila El Haddad heeft deze video [en] gepubliceerd:

Een fantastische video die gemaakt is door een groep Palestijnse activisten die de werkelijkheid laat zien achter de veelgeprezen openstelling van de grenspost Rafah, die nu al voor de derde dag aaneen dicht is.

Terug naar Sameeha Elwan, die de volgende conclusie [en] trekt:

Vorig jaar vroeg een journalist me of ik me de tijd kon herinneren dat er geen beperkingen van bewegingsvrijheid waren en we vrij konden reizen. Ik deed er niet lang over om met ‘nee’ te antwoorden. Ik kan me nog goed herinneren hoe we de aankomst van mijn ooms vierden met enorme banketten, als het één van hen lukte in slechts een paar dagen naar Gaza te komen. Terwijl wij zo hun triomfantelijke en moeiteloze drie dagen durende terugreis vierden, hadden we het over de verschillende manieren waarop de Egyptenaren, Israëliërs en Palestijnen ieder de Palestijnse reizigers bejegenden.

Als iemand me vandaag dezelfde vraag zou stellen, zou ik, met een blik op de tegen de muur opgestapelde bagage, nog steeds met ‘nee’ antwoorden.

Dit artikel maakt deel uit van onze speciale berichtgeving over de Revolutie in Egypte in 2011.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.