De regering van Singapore heeft de opheffing gelast [en – alle links] van een sociaal-politieke website wegens het publiceren van “aanstootgevende inhoud” die de openbare orde en nationale eendracht zou ondermijnen.
Het is de eerste keer dat een website door de overheid wordt gesloten op grond van de internetwetgeving van 2013, waarvan de Internet Code of Practice (gedragsregels voor internet) onderdeel is.
The Real Singapore is een website die berucht is om zijn sensatiezucht met het doel de aandacht van lezers te trekken, waarvan velen vinden dat hij zich schuldig maakt aan het uitdragen van vreemdelingenhaat. Op 3 mei moest de website echter zijn activiteiten staken nadat hij een ultimatum van de regering kreeg, waarin stond dat de inhoud van de website en zijn berichten op sociale media binnen zes uur verwijderd moesten worden. De redactie, de Singaporees Yang Kaiheng en zijn Australische vriendin Ai Takagi, was al eerder opruiing ten laste gelegd.
De Media Development Authority (MDA) zei dat het bevel tot sluiting werd gegeven omdat The Real Singapore diverse artikelen had gepubliceerd “met het doel een antivreemdelingensentiment teweeg te brengen in Singapore”:
De MDA beschouwt dit redactionele beleid van het misleiden van lezers en het knoeien met artikelen als een poging om meer bezoekers te trekken en zo de reclame-inkomsten te verhogen. Op die manier probeerde The Real Singapore, inclusief zijn twee buitenlandse redacteuren, winst te maken ten koste van het openbare belang van Singapore en de nationale eendracht.
The Real Singapore heeft in het verleden veel lezers geërgerd, maar toch heeft de plotselinge sluiting veel bloggers, activisten en voorvechters van de persvrijheid verontrust.
FreeMyInternet, een groep bloggers die in 2013 tegen de internetwetgeving van Singapore protesteerde, vatte de bezwaren in twee punten samen:
Ten eerste de disproportionele macht van een overheidsinstantie, en ten tweede de onduidelijke richtlijnen ten aanzien van de maatregelen tegen de publicatie van aanstootgevende inhoud.
De groep vraagt zich af waarom de regering The Real Singapore heeft uitgekozen, terwijl andere grote websites zich eveneens schuldig maken aan het publiceren van aanstootgevende inhoud:
Publicatie van aanstootgevende, verzonnen of geplagieerde inhoud gebeurt regelmatig zowel in de gewone media als in de online media en is beslist onwenselijk, maar wat geeft de MDA het recht om op grond hiervan de activiteiten van een website te verbieden? Het is algemeen bekend dat ook websites van de traditionele nieuwskanalen weleens artikelen verzonnen hebben. Is de MDA van plan om tegen iedere website die iets plagieert of verzint actie te ondernemen?
Braema Mathi van de mensenrechtenorganisatie MARUAH beschreef de handelswijze van de MDA als een schending van de vrije meningsuiting.
De draconische maatregelen van de MDA zijn niet de juiste manier om de praktijken van The Real Singapore aan te pakken, aangezien ze buitensporige overheidsinterventie bekrachtigen en een precedent scheppen voor de beperking van onze bewegingsvrijheid op het internet.
De mening van de schrijver Ng Yi Shu weerspiegelde de reactie van velen die een lage dunk hebben van The Real Singapore:
Ik verafschuw The Real Singapore. Ik verafschuw zelden iets, laat staan dat ik dat laat zien.
Het was een pak van mijn hart dat de site weg was – maar de handelswijze van de MDA zal de onderliggende problemen die tot de opheffing van de site hebben geleid niet oplossen.
Het zal de bekrompenheid van de Singaporezen niet wegnemen; het zal de sluimerende, ontevreden woede en het gebrek aan een echte dialoog niet wegnemen; het zal onze sensatiezucht niet wegnemen.
Dat zijn problemen die alleen wijzelf kunnen oplossen.
Een andere schrijver, Banalysis, stelt vraagtekens bij de buitensporige maatregelen van de overheid tegen een ‘dubieuze website’:
Als een dubieuze website die door drie amateurs wordt beheerd het sociale weefsel van ons land kan ondermijnen, dan is onze zogenaamd stevige en veerkrachtige harmonie op het gebied van ras en religie niet meer dan een mooi sprookje. Vijftig jaar van bouwen aan eenheid in het land kan toch zeker niet door een of andere tweederangs nieuwssite bedreigd worden.
Journalist Kirsten Han geeft aan dat de voorgeschreven rechtsgang met voeten is getreden, aangezien de rechtszaak over de opruiing nog loopt.
Vrijheid betekent niet dat de overheid de macht heeft om een website te laten sluiten voordat de voorgeschreven rechtsgang is doorlopen, noch dat we blij en dankbaar zouden moeten zijn dat dat pas één keer gebeurd is (tot nu toe).
Carlton Tan, die voor The Asian Correspondent schrijft, wijst zijn lezers op de gevaren van de opruiingswet in Singapore: “Het is wel gebleken hoe inhoudsloos deze vage denkbeelden over opruiing zijn.”
Yawning Bread, een blogger die terecht moest staan wegens minachting voor de rechtbank, waarschuwt dat The Real Singapore in mindere mate een gevaar vormt dan de ruime bevoegdheden van de MDA.
Dat de MDA een grotere en verraderlijkere bedreiging voor ons allemaal vormt, zie je aan deze handelswijze. Terwijl ze zich in een ondoorzichtig proces hult, spant de instantie zich in om een website te verbieden. The Real Singapore krijgt allerlei beschuldigingen naar het hoofd geslingerd, waarvoor geen bewijzen worden geleverd. Wat nog gevaarlijker is, is dat de instantie het doet voorkomen alsof ze het recht heeft een oordeel te vellen over waarheid en leugen.
Deze zaak laat zien dat het zogenaamde soepele beleid van Singapore met betrekking tot de regulering van het internet opnieuw bekeken moet worden, zeker als een overheidsinstantie zulke uitgebreide bevoegdheden heeft dat ze websites kan censureren en verwijderen.