Voordat ze werd vrijgesproken van poging tot diefstal en beroving in Zuid-Afrika, werd Denise Abbah, in afwachting van haar rechtzaak, zeven maanden gevangengezet in een cel met mannen. Gevangenispersoneel dacht dat zij een travestiet was. Mevrouw Abbah wil gerechtigheid en eist via de gerechtelijke weg zo'n ZAR 100.000,- van het gevangeniswezen (Department of Correctional  Services).

Volgens nieuwssite IOL [ en-alle links] is Denise Abbah zes jaar na haar vrijlating klaar om de strijd aan te gaan tegen het ministerie over de beproevingen die zij moest doorstaan. Denise is moeder van vijf kinderen:

Er is niets mannelijks aan de 36-jarige moeder Denise Abbah uit Durban. Ze is heel sympathiek en ieder weldenkend mens kan zien dat zij in de verste verte niet op een man lijkt.
Toch werd ze gedurende zeven maanden in een cel met mannen gezet, waar zij naar eigen zeggen (anaal) werd verkracht.

Nu, zes jaar na haar vrijlating, wil Abbah wraak:

“Ik heb me al die tijd schuil gehouden. Mijn  hele leven is overhoop gehaald. Ik kan nergens komen zonder dat mensen het op me gemunt hebben, me naroepen dat ik een man ben,” verklaart de in Durban wonende moeder van vijf kinderen. […]

Uit stukken die bij de politierechtbank in Durban zijn gedeponeerd, blijkt dat zij een schadeclaim heeft ingediend ter hoogte van ZAR 100.000,-, hoewel zij ook nog uitzoekt of zij aanspraak kan maken op een hogere schadeclaim.
De vermeende kwellingen die Abbah moest ondergaan, begonnen in september 2002 toen zij de gevangenis in moest in afwachting van de rechtzaak die tegen haar was aangespannen. Ze werd verdacht van gewapende diefstal, poging tot moord en beroving – later werd zij echter vrijgesproken van deze aanklachten.

Haar naam werd verkeerd gespeld, “Denis” in plaats van Denise, waarna ze in een cel met mannen terecht kwam, waar ze veelvuldig werd verkracht.

Christina Engela schrijft op haar blog Sour grapes- The Fruits of Ignorance:

Ik vind dat duidelijk moet worden dat het niet leuk is om net zo te worden behandeld als wij. Daarom is de manier waarop WIJ worden behandeld ook niet aardig – ONDANKS alles wat in bestaande wetten is geregeld om mensen te beschermen tegen dit soort praktijken.

Kennelijk heeft één of ander te hoog opgeleid genie in dienst van de overheid haar naam gespeld als “Denis” – terwijl ze in werkelijkheid Denise heet. (Ja, inderdaad, met de “e” van “educatie“). Deze ene vergissing had haar voor hetzelfde geld haar leven gekost. Ik denk eigenlijk dat haar leven al verwoest is. En ja, ze werd opgesloten omdat ze van een misdrijf werd verdacht – maar nu, ondanks de vrijspraak – is ze het slachtoffer van meervoudige verkrachting en verschillende vormen van misbruik. Ze is ook getraumatiseerd, heeft zelfmoordneigingen, en mogelijk is ze besmet met HIV of talrijke andere ziektes. Een simpel “We vinden het v***omd erg” van de rechtbank of het gevangeniswezen – of de overheid – is gewoon niet voldoende.

Op de blog Queerlife vraagt de blogger zich af waarom het gevangenispersoneel geen medische zorg regelde toen men weigerde te geloven dat Abbah ongesteld was. En moet Denise Abbah wel medische onderzoeken ondergaan om de overheid ervan te overtuigen dat ze echt een vrouw is?:

Toen Abbah menstrueerde zeiden de bewakers dat dit kwam “door de operatie”. Want, och, mensen krijgen nu eenmaal bloedingen na een wonderbaarlijk herstel van een operatie zonder littekens.
4a) Hoewel men ervan overtuigd was dat Abbah bloedingen had, is niet geprobeerd om medische zorg in te schakelen; door medische zorg was waarschijnlijk duidelijk geworden dat Abbah er niet alleen als een vrouw uitziet, maar dat ook is.
5) Nu wil de regering Abbah nog verder vernederen door haar onderzoeken te laten ondergaan om haar geslacht vast te stellen en zo te kijken of er grond is voor haar schadeclaim; alsof bovenstaand verhaal niet voldoende is (en het feit dat ze vijf kinderen heeft gebaard, wat ook wettelijk kan worden geverifieerd).

In wat voor wereld is ook maar iets van wat hierboven wordt genoemd te rechtvaardigen?

In het boek “Judging a book by its cover” beschrijft Helen G de zaak rond Abbah als barbaars en als een schending van de mensenrechten. Ze vergelijkt de zaak met die van Nastaran Kolestani, een transseksuele vrouw die elf jaar in een mannencel zat :

Ik heb bijvoorbeeld geschreven over een transseksuele vrouwelijke gevangene, die ik alleen met ‘B’ aanduidt, die vijf jaar in een mannencel vastzat; Nastaran Kolestani uit de VS. –  die 18 maanden vastzat voordat haar zaak door de rechtbank werd behandeld – en een Spaanse transseksuele vrouw die elf jaar in een cel met mannen gevangen zat – ja, elf jaar – voordat ze toestemming kreeg om van haar grondrechten als mens gebruik te maken, rechten die vele van ons vanzelfsprekend vinden.

Dit gaat echter niet over het bepalen van de mate van onderdrukking – de behandeling van mevrouw Abbah was uitermate barbaars: zeven minuten zou al te lang zijn geweest, laat staan zeven maanden – maar over de veelvuldig voorkomende schending van mensenrechten bij vrouwelijke transseksuele gevangenen, waarbij sprake is van een bijna sadistische wreedheid die geen maanden duurt, maar jaren.