De walvisvaart is een zeer oude traditie in veel landen waar de visserij een belangrijke plaats inneemt. Japan is een van de landen waar de walvisvaart al sinds duizenden jaren wordt ondernomen. In verband echter met de noodzaak een pauze in te lassen in het zonder onderscheid doden van walvissen, kwam in de tachtiger jaren de internationale gemeenschap in beweging en werden regels vastgesteld om het uitsterven van de walvissoort te voorkomen.
Sinds 1986, toen het moratorium van de Internationale Walvisvaartcommissie (IWC) in werking trad, is de commerciële jacht in Japan verboden en is alleen de jacht voor wetenschappelijke doeleinden toegestaan [en]. Dit wordt echter door milieuorganisaties en landen die zich tegen de walvisvaart verzetten gezien als een dekmantel om door te kunnen gaan met de commerciële jacht: blogger matumo zet het op een rijtje [ja].
Op 23 juli 1982 werd het verbod op de commerciële walvisjacht in al zijn vormen aangekondigd en in 1986 is het verbod in werking getreden.
In Japan werd er tijdens het Jomon-tijdperk, ongeveer 8000 jaar geleden, op walvissen gejaagd. Ruïnes in Iki City binnen de prefectuur Nagasaki hebben aan het licht gebracht dat er ook tijdens het Yayoi-tijdperk op walvissen werd gejaagd.
Vandaag de dag is alleen de walvisjacht voor wetenschappelijke doeleinden toegestaan, veel gevangen walvissen zijn echter voor consumptie bestemd onder het mom van ‘wetenschappelijk’ onderzoek.
Na de oorlog mochten de Japanners van Generaal MacArthur op walvissen jagen die dienden als voedingsbron voor de bevolking. Mensen van mijn generatie kunnen zich nog herinneren dat op de lagere school als lunch walvisvlees werd gegeten. In de jaren 80 werd de ongelimiteerde walvisjacht en de handel in walvisvlees verboden en de Zuidpool aangewezen als een beschermd gebied (voor de instandhouding van de soort). Japan wees deze resolutie echter af.
Onder het mom van wetenschappelijk onderzoek worden elk jaar zo'n 1400 walvissen gevangen (in werkelijkheid is dit echter commerciële jacht). Het Japanse ministerie van visserij geeft het bedrijf Kyodo Senpaku Kaisha Ltd toestemming voor dit ‘onderzoek’ en verleent elk jaar 1,2 miljard Yen [bijna 9 miljoen euro] subsidie. (staatszaken) Volgens een bron binnen de vloot van de wetenschappelijke walvisvaart “is er een quota voor de walvisjacht, maar kunnen niet alle gevangen walvissen worden meegenomen en wordt er daarom voortdurend ‘gevangen en weggegooid'”. (Ik ben hierdoor verrast.)
Veel Japanners geloven de propaganda dat ‘walvissen te veel vis eten en omdat de hoeveelheid vis voor ons afneemt, is het beter de walvissen te doden’.
Deze propaganda is verspreid door het Instituut voor Walvisonderzoek (1). Vorig jaar echter heeft de International Union for Conservation of Nature (IUCN) een resolutie aangenomen waarin deze opvatting wordt afgewezen (2). Nu ook is gebleken dat buitenlandse wetenschappers deze theorie aanvechten, heeft Morishita (een adviseur bij het Japanse Visserijagentschap) toegegeven dat de propaganda geen wetenschappelijke basis heeft.
De Australische minister van milieu, Garrett, heeft een voorstel gedaan voor wetenschappelijk onderzoek tussen 2009 en 2014 en gedurende die periode mag er niet op walvis worden gejaagd in de zeeën rond de Zuidpool.
De wetenschappers van alle landen zijn uitgenodigd aan dit project deel te nemen en zullen elk jaar onderzoek uitvoeren onder toezicht van de wetenschappelijk commissie van de IWC. Deze benadering wijkt sterk af van de manier waarop Japan zijn ‘wetenschappelijke’ jacht organiseert.
Japan heeft niet laten weten of het aan dit onderzoeksvoorstel deelneemt. Als Japan echter daadwerkelijk begaan is met de wetenschappelijke walvisvangst in de Zuidpoolzee, dan is het een eerste eis om in een dergelijk project te participeren waarbij walvissen niet worden gedood. Het kan daarmee zijn standpunt kracht bijzetten dat, om het aantal walvissen op peil te houden, in de zuidelijke oceanen niet mag worden gejaagd. Wordt niet aan het onderzoek deelgenomen dan verschilt de officiële doelstelling van walvisvaart voor ‘wetenschappelijk onderzoek’ duidelijk van die van echt wetenschappelijk onderzoek.
(1) “Walvissen eten sardientjes, zalm, Alaska Pollak, enz. Veel van deze visvoorraden worden door de mens bevist. De hoeveelheden die walvissen eten komen overeen met drie tot vijf keer de hoeveelheid van het totaal wat er in de wereld aan vis wordt gevangen. De gevolgen voor de visvoorraden beschikbaar voor menselijke consumptie zijn enorm.”
(Pamflet van het Instituut voor Walvisonderzoek ‘Waarom voeren we onderzoek uit op walvissen?’)
(2) Relationship between fisheries and great whales [pdf, en]
Begin dit jaar is op het Sundance Film Festival een documentaire getoond over de walvisjacht, The Cove [en], die is bekroond met de publieksprijs. Blogger Id:ekojin geeft ons meer informatie [ja] over de film.
Higashi Murogun, Daishicho, Prefectuur Wakayama.
Vanaf nu zal dit dorp, dat voor zijn bestaan afhankelijk is van de visserij, naar alle waarschijnlijkheid veel aandacht krijgen vanuit het hele land! The Cove kreeg in 2009 de publieksprijs van het Amerikaanse Sundance Festival.
Het is een documentaire tegen de walvisvaart.
In een klein dorp dat van oudsher van de walvisvangst leefde, worden elk jaar meer dan 20.000 dolfijnen in het geheim geslacht en verkocht als walvisvlees. Bovendien is kwik, een giftige substantie, aangetroffen in het dolfijnvlees, wat het ongeschikt maakt voor menselijke consumptie.
Deze dolfijnen worden ook nog eens in een obscure handel verkocht aan buitenlandse klanten.
Veel Japanners zijn van deze feiten niet op de hoogte. Dit is een duidelijk aanwezige ‘donkere kant’ van een land dat wordt beschouwd als een liberale democratie…
De film gaat hierover.