Vluchtelingenziekenhuizen aan de grens tussen Thailand en Myanmar getroffen door bevriezing van Amerikaanse hulp
Dit artikel door y Sicha Rungrojtanakul en Sorawut Wongsaranon is oorspronkelijk gepubliceerd door Prachatai, een onafhankelijk nieuwsmedium in Thailand. Een geredigeerde versie is opnieuw gepubliceerd door Global Voices, als onderdeel van een wederzijdse inhoudelijke overeenkomst.
Onder maatschappelijke organisaties voor vluchtelingen is aan de Thaise-Myanmarese grens een chaotische situatie ontstaan, nadat de Amerikaanse regering onder president Donald Trump een decreet had uitgevaardigd, waarbij de buitenlandse hulp gedurende 90 dagen onmiddellijk werd stopgezet, waardoor ziekenhuizen en vluchtelingenkampen die subsidies van de Amerikaanse overheid krijgen, moesten worden gesloten.
In de vluchtelingenkampen Mae La en Umpiem, moesten ziekenhuizen die werden gesubsidieerd door het International Rescue Committee (IRC), worden gesloten. Pornsuk Kerdsawang, die werkt voor een NGO in het grensgebied, vertelde dat alle patiënten werden verzocht om het ziekenhuis te verlaten, terwijl vrouwen in bevalling zelf maar een ziekenhuis in Thailand moesten zoeken. Projecten op het gebied van de volksgezondheid, de gezondheid van moeder en kind, vaccinatie, sanitaire voorzieningen en afvalbeheer in de kampen die ook door de Amerikaanse overheid werden gesubsidieerd, zijn ook getroffen.
Volgens een anonieme arts die aan de Thaise-Myanmarese grens werkt, zijn sommige programma's van hun organisatie door het decreet opgeschort, en is de voedsel- en medicijnhulp op sommige plaatsen gestopt. De medewerkers worden ook niet meer betaald.
De arts vertelt dat sommige kampen “niet meer functioneren”, en dat een aantal patiënten naar Thaise ziekenhuizen zijn overgebracht, hoewel de meesten weer thuis zijn. Sommige ernstig zieke patiënten verblijven nog wel in de kampen.
Ondertussen is de financiering door de US Agency for International Development (USAID) voor NGO’ s, met haar werkterrein langs de grens, gestopt, wat tot grote bezorgdheid onder de burgerbevolking leidt.
De Thaise ziekenhuizen staan klaar
Ziekenhuizen aan de grens in de Tak-provincie maken zich klaar voor een grote toestroom van patiënten uit de vluchtelingenkampen. Dr. Worawit Tantiwattanasap, directeur van het Umphang-ziekenhuis in Tak, vertelde dat het niet waarschijnlijk is dat door de sluiting van de kampziekenhuizen de toestroom van patiënten een groot probleem wordt, omdat patiënten uit deze kampen slechts een derde van het totaal uitmaken. NGO’ s op het gebied van de volksgezondheid werken nog steeds samen met het ziekenhuis, waardoor de situatie al is verbeterd.
De ziekenhuisdirecteuren uit de vijf districten aan de Thaise-Myanmarese grens in Tak, spraken op 28 januari met de provinciale gouverneur en volksgezondheidsartsen. Ze waren het erover eens dat de ziekenhuizen de mensenrechten en de zorg voor patiënten moeten nakomen, hetzij door een NGO of iemand anders. Ook moeten ze aandacht besteden aan noodgevallen wanneer de dood of invaliditeit direct in het geding zijn, waaronder ongevallen tijdens het werk, bevallingen of andere ernstige spoedgevallen, zoals beroertes, en zonder hiervoor een vergoeding te vragen.
Elk district is gevraagd om onder de patiënten in de vluchtelingenkampen in het gebied een enquête uit te voeren, met een plan te komen over de toekomstige zorgbehoeften en hoe ze patiënten in kritieke toestand onder de staatsziekenhuizen kunnen verdelen.
Dr. Worawit stelde ook voor om via het ministerie van Volksgezondheid een nationaal fonds voor humanitaire hulp op te richten, omdat Thailand wordt getroffen door het beleid van een machtiger land en een wereldwijde draagwijdte waar het geen invloed op heeft. Volgens hem heeft Thailand financiële steun van buitenlandse donoren, NGO’ s en bedrijven ontvangen. Hij voegde eraan toe, dat hoewel een NGO veel kan betekenen, de primaire steun aan de gezondheidszorg voorop staat, waarbij alleen ernstige gevallen naar de ziekenhuizen aan de grens worden doorverwezen.
Dr. Worawit vertelde te waarderen dat de werknemers in de volksgezondheidszorg samen de ziekenhuizen en patiënten aan de grens willen ondersteunen, en dat de ziekenhuizen niet voor alles hoeven op te draaien. Er wordt uitgegaan van een beleid dat door de gouverneur van de provincie Tak, het volksgezondheidsbureau en het ministerie van Volksgezondheid wordt uitgevoerd.
Het maatschappelijk middenveld blijft in het ongewisse
Volgens Pornsuk is de situatie in het veld en onder werknemers in het maatschappelijk veld chaotisch, omdat het decreet elke financiering bevriest en stopt met alle activiteiten die geld kosten. Het is onduidelijk of het medisch personeel hun baan kunnen behouden.
Pornsuk: “Ik denk zelf dat het personeel de patiëntenzorg weer op zich zou kunnen nemen, maar iedereen is nog steeds bang, waardoor niemand echt weet wat ze moeten doen. Het idee heeft postgevat dat alles is verboden.”
Pornsuk is bezorgd dat het humanitaire werk langs de grenzen er enorm onder zal lijden wanneer de Verenigde Staten hun beleid niet zullen wijzigen, aangezien het merendeel van de humanitaire hulp aan de gezondheidszorg, voedsel en onderdak in de vluchtelingenkampen van de USAID afkomstig is.
“De hulp zal niet onmiddellijk stoppen, omdat er nog andere financieringsmogelijkheden kunnen worden aangeboord, maar een aanzienlijk deel van het budget zal niet meer beschikbaar zijn, en dat zal dit jaar al merkbaar worden.”
Pornsuk vertelde dat verschillende projecten van de Mae Tao Clinic, waaronder een kliniek voor arbeidsmigranten in Mae Sot, zijn opgeschort omdat die door de Verenigde Staten worden gefinancierd. Andere organisaties die door de USAID worden gefinancierd, zoals kampen voor binnenlands ontheemden in Myanmar en onderwijsprojecten door Karenni-groepen, worden in de toekomst misschien ook gekort.
Tijd om de kampen te sluiten?
Na het sluiten van het ziekenhuis opperde het parlementslid Kannavee Suebsang van de Fair Party, dat het tijd wordt om ook de kampen te sluiten en de vluchtelingen in de Thaise samenleving te integreren. Volgens hem kunnen hiermee de humanitaire vraagstukken die al lang ter discussie staan, worden opgelost. Want de vluchtelingen in de kampen kunnen door het aanhoudende geweld sinds de staatsgreep in 2021, niet naar Myanmar terugkeren. Ook is de kans klein dat ze naar een derde land kunnen verhuizen. Inmiddels zijn er meerdere generaties in de kampen geboren.
Pornsuk: “De maatschappelijke organisaties die in de kampen werken, weten dat er een dag komt dat de buitenlandse financiële hulp stopt. Daarom willen ze dat de Thaise overheid serieus gaat overwegen om de negen vluchtelingenlampen te sluiten.”
Eigenlijk willen de vluchtelingen dat op de lange termijn. Het snijden in de financiering kan op dit moment voor de Thaise overheid een rol spelen, om de ernst in te zien dat de vluchtelingen op die manier niet willen leven. Ze hebben hoe dan ook niet volledig op anderen willen vertrouwen.
Pornsuk: “Het oplossen van deze vraagstukken vereist een hoge mate van bestuurlijke kwaliteiten, waarbij ook de vluchtelingen zelf onderdeel van het proces willen zijn. Voorheen speelde het vluchtelingencomité een grotere rol bij het beheer van de kampen, maar het comité is langzamerhand buitenspel gezet. Vergaderingen worden nu meestal door de Thaise overheid en buitenlandse NGO-medewerkers bijgewoond, terwijl het comité een verzoek moet indienen om er ook bij te zijn. Ze denkt dat dit komt, omdat de Thaise overheid vindt dat ze makkelijker met de grote NGO’ s afspraken kunnen maken.”
[De vluchteling] wordt buitengesloten. Alleen de NGO’ s en de Thaise overheid doen ertoe. Om zelfvoorzienend op te treden had het vluchtelingencomité vroeger niet alleen meer inbreng dan tegenwoordig, maar ze had ook meer macht. Volgens het comité wordt het nu tijd om haar rol weer op te pakken.
