‘Homa u-migdal (omheining en toren) in Negba, Israël.’ 17 oktober 2005. Foto: door geen machine-leesbare auteur geleverd. Vermoedelijk Bukvoed (gebaseerd op copyright claims). Wikimedia Commons. (CC BY 2.5).

Dit artikel is geschreven door Ilan Pappé [nl] een Israëlische historicus, politicoloog en voormalig politicus die momenteel professor is aan het College of Social Sciences and International Studies van de universiteit van Exeter. Oorspronkelijk gepubliceerd in The Palestinian Chronicle [en], wordt het hier opnieuw gepubliceerd met toestemming. Ons team heeft de links toegevoegd voor verdere verduidelijking.

Het is heel goed mogelijk dat de vroege denkers en leiders van de zionistische beweging [nl], aan het eind van de 19e eeuw in Europa, zich voorstelden of op zijn minst hoopten, dat Palestina een leeg land [en] was. En als er al mensen waren, dat het nomadische stammen waren zonder wortels die het land, feitelijk, niet bewoonden.

Als dit het geval was geweest dan hadden de Joodse vluchtelingen die naar dat lege land trokken zeer waarschijnlijk een welvarende samenleving opgebouwd en hadden, misschien, de polarisatie tussen hen en de Arabische wereld weten te voorkomen.

Wat we in ieder geval weten is dat een behoorlijk aantal van de eerste architecten van het zionisme zich heel goed bewust waren van het feit dat Palestina geen leeg land was [en].

Deze architecten van het zionisme waren te racistisch en oriëntalistisch – zoals de rest van Europa – om zich te realiseren hoe progressief de Palestijnse samenleving was [en], in verhouding tot die periode, met een goed opgeleide en gepolitiseerde, stedelijke elite en een plattelandsgemeenschap die in vrede leefde binnen een echt systeem van co-existentie en solidariteit.

De Palestijnse samenleving stond op de drempel van moderniteit met – zoals zoveel andere samenlevingen in de regio, een mix van traditioneel erfgoed en nieuwe ideeën. Dit zou de basis zijn geweest voor een nationale identiteit en een visie op vrijheid en onafhankelijkheid op datzelfde land dat ze eeuwenlang hadden bewoond.

Zionisten wisten van tevoren wel degelijk dat Palestina het land van de Palestijnen was. Ze beschouwden de inheemse bevolking echter als een demografisch obstakel dat moest worden verwijderd om het zionistische project van de oprichting van een Joodse staat in Palestina te laten slagen.  

Zo deed de zionistische uitdrukking “De Palestijnse Kwestie” of “Het Palestijnse Probleem” zijn intrede in het politieke lexicon van de wereldpolitiek [en].

In de ogen van het zionistische leiderschap kon dit “probleem” alleen worden opgelost door de Palestijnen te verdrijven en te vervangen door Joodse immigranten.

Bovendien moest Palestina uit de Arabische wereld worden losgescheurd en worden gebouwd als een voorpost, ten dienste van de aspiraties van het Westerse imperialisme en kolonialisme om het hele Midden-Oosten over te nemen.

Het begon allemaal met Ḥoma u'migdal [omheining en toren] – letterlijk, een muur en een wachttoren.

‘Muur en wachttoren’

Deze twee elementen werden gezien als de belangrijkste oriëntatiepunten in de Joodse “terugkeer” [nl] naar het zogenaamd lege land. Ze zijn tot op de dag van vandaag aanwezig in elke zionistische nederzetting.  

Palestijnse dorpen hadden destijds geen muren of wachttorens en hebben die tot op de dag van vandaag nog steeds niet.

Mensen liepen vrij in en uit, genoten van het uitzicht op de dorpen langs de weg en van het voedsel en water dat voor elke voorbijganger beschikbaar was.  

In zionistische nederzettingen [nl] daarentegen werden boomgaarden en akkers religieus bewaakt. Iedereen die ze aanraakte werden door de kolonisten als dieven en terroristen beschouwd. Daarom bouwden ze vanaf het begin geen normale menselijke habitats, maar bastions met muren en wachttorens, waardoor het verschil tussen burgers en soldaten in de kolonistengemeenschap vervaagde.

Korte tijd kregen de zionistische nederzettingen lof toegezwaaid van socialistische en communistische bewegingen over de hele wereld, simpelweg omdat het plaatsen waren waar zonder succes en fanatiek met het communisme werd geëxperimenteerd. De aard van deze nederzettingen laat ons echter vanaf het allereerste begin zien wat het zionisme betekende voor het land en zijn volk.

Wie als zionist kwam, in de hoop een leeg land te vinden, of vastbesloten om er een leeg land van te maken, werd ingelijfd in een militaire kolonistenmaatschappij die de droom van het lege land alleen met geweld kon verwezenlijken.

De autochtone bevolking sloeg het aanbod af om, in de woorden van Theodore Herzl, “weggevoerd” te worden naar andere landen.

Ondanks de grote teleurstelling over de intrekking van eerdere beloften van de Britten om het recht op zelfbeschikking voor alle Arabische volkeren te respecteren, hoopten de Palestijnen nog steeds dat het Britse Rijk hen zou beschermen tegen het zionistische project van vervanging en verplaatsing.

Tegen de jaren dertig van de vorige eeuw begrepen de leiders van de Palestijnse gemeenschap dat dit niet het geval zou zijn. Daarom kwamen ze in opstand [nl]. Deze werd echter op brute wijze neergeslagen door het Britse Rijk dat – in overeenstemming met het mandaat dat het van de Volkenbond had gekregen – de Palestijnen had moeten beschermen.  

Het Britse leger stond ook paraat toen de kolonistenbeweging in 1948 een enorme etnische zuiveringsoperatie uitvoerde, die resulteerde in de verdrijving van de helft van de inheemse bevolking tijdens de Nakba [Arabisch: النكبة – ‘De ramp’ of ‘De catastrofe’].

Na de Nakba was Palestina echter nog steeds vol Palestijnen. De verdrevenen weigerden een andere identiteit te accepteren en vochten voor hun terugkeer, zoals ze tot op de dag van vandaag doen.  

De ‘droom’ levend houden

Degenen die in historisch Palestina waren bleven, vormden nog steeds het bewijs dat het land niet leeg was. De kolonisten moesten geweld gebruiken om hun doel te bereiken: het veranderen van een Arabisch, islamitisch en christelijk Palestina in een Europees-Joods Palestina.

Met het jaar moest er meer geweld worden gebruikt om deze Europese droom te verwezenlijken ten koste van het Palestijnse volk.

Tegen 2020 zijn er al honderd jaar verstreken in een voortdurende poging om met geweld de visie te implementeren om een “leeg land” in een Joodse entiteit te veranderen. Bovendien lijkt het erop dat, vanwege democratische en theocratische redenen, er geen Joodse consensus bestaat over dit deel van de “visie”.  

Miljarden en miljarden [en] Amerikaans belastinggeld waren en zijn nog steeds nodig om de droom van het lege land Palestina in stand te houden – en de meedogenloze zionistische zoektocht om die droom te realiseren.

Een ongekend repertoire van gewelddadige en meedogenloze middelen moest dagelijks worden ingezet tegen Palestijnen, hun dorpen en steden, of de hele Gazastrook, om de droom in stand te houden.    

De prijs in termen van mensenlevens die de Palestijnen voor dit mislukte project hebben betaald, is enorm en bedraagt tot nu toe ongeveer 132.000.

Het aantal gewonde, getraumatiseerde Palestijnen is zo hoog dat waarschijnlijk elk Palestijns gezin ten minste één lid heeft, of dat nu een kind, een vrouw of een man is, die in deze lijst kan worden opgenomen.

De natie van Palestina, waarvan het menselijk kapitaal in staat was om economieën en culturen in de Arabische wereld te verplaatsen, is gefragmenteerd en dit ongelooflijke potentieel niet ten eigen bate benut.  

Dit is de achtergrond voor het genocidale beleid dat Israël nu voert in Gaza en voor de ongekende moordcampagne op de Westelijke Jordaanoever.

Alleen democratie?

Door deze tragische gebeurtenissen staan we opnieuw voor het vraagstuk: hoe kunnen het Westen en het Mondiale Noorden beweren dat dit gewelddadige project om miljoenen Palestijnen in onderdrukking te houden, wordt uitgevoerd door de enige democratie in het Midden-Oosten?

Misschien nog belangrijker: waarom geloven zoveel aanhangers van Israël en de Israëlische Joden zelf dat dit in de 21e eeuw een duurzaam project is?

De waarheid is dat het niet houdbaar is. 

Het probleem is dat de desintegratie een lang en zeer bloedig proces zou kunnen zijn, met als voornaamste slachtoffers de Palestijnen.

Het is ook niet duidelijk of de Palestijnen klaar zijn om het roer over te nemen, als een verenigde bevrijdingsbeweging, na de laatste fasen van het uiteenvallen van het zionistische project.

Zullen ze in staat zijn om het gevoel van nederlaag van zich af te schudden en hun thuisland in de toekomst weer op te bouwen als een vrij land voor iedereen?  

Persoonlijk heb ik het grootste vertrouwen dat de jonge Palestijnse generatie daartoe in staat is.

Deze laatste fase zou minder gewelddadig kunnen zijn; het zou constructiever en productiever kunnen zijn voor beide samenlevingen, die van de kolonisten en die van de gekoloniseerden, als de regio en de wereld nu maar zouden ingrijpen.  

Als sommige naties eens ophielden miljoenen mensen kwaad te maken door te beweren dat een eeuwenoud project – dat bedoeld is om een land met geweld te ontdoen van de inheemse bevolking – een project is dat een verlichte democratie en een beschaafde samenleving weerspiegelt.  

Als dit zou gebeuren hoefden Amerikanen niet meer te vragen: “Waarom haten ze ons?”

En Joden over de hele wereld zouden niet gedwongen worden om Joods racisme te verdedigen door antisemitisme en holocaustontkenning als wapens te gebruiken.

Hopelijk keren zelfs christelijke zionisten terug naar de menselijke basisprincipes waar het christendom voor staat en sluiten ze zich aan bij de voorhoede van de coalitie die vastbesloten is om de vernietiging van Palestina en zijn volk te stoppen.

Multinationals, beveiligingsbedrijven en militaire industrieën zouden zich natuurlijk niet aansluiten bij een nieuwe coalitie die zich verzet tegen het project om het land leeg te halen. Ze zouden echter wel uitgedaagd kunnen worden.

De enige noodzakelijke voorwaarde is dat wij, een naïef volk dat nog gelooft in moraliteit en rechtvaardigheid, die dienen als bakens in dit tijdperk van duisternis, werkelijk begrijpen dat het stoppen van de poging om Palestina leeg te halen het begin is van een nieuw tijdperk, van een veel betere wereld voor iedereen.