Wetenschap voor Oekraïne? Sommige onderzoeksresidenties kunnen onderzoekers in gevaar niet ondersteunen

Tekening gemaakt door Global Voices met OpenAI

Academische instellingen over de hele wereld hebben Oekraïense onderzoekers volop gesteund. Er werden honderden academische kansen ontwikkeld in het voorjaar van 2022, verenigd onder de hashtag #ScienceforUkraine. Het project leeft verder, met een aparte website voor dergelijke inspanningen verzameld onder één koepel [en].

Duitsland, zoals Reuters meldt, ontving meer dan 1,1 miljoen [en]  vluchtelingen uit Oekraïne in 2022, en deed veel inspanningen om het proces voor tijdelijke bescherming voor Oekraïners te organiseren [en].   

Omdat veel programma's voor ‘Wetenschap voor Oekraïne’ ontworpen waren om zo snel mogelijk hulp te bieden aan Oekraïne, waren sommige ervan niet strategisch gestructureerd.  Er waren veel korte-termijn onderzoeksresidenties die geen verdere bijstand boden, zoals de weg naar een stabiele job of een mogelijkheid om voor een langere periode in het gastland te blijven.

Global Voices sprak met drie Oekraïense onderzoekers die deelnamen aan twee verschillende sooorten programma's: een op lange termijn (een jaar), en twee op korte termijn (drie maanden) in Duitsland en Taiwan.

Alina (schuilnaam) solliciteerde voor een beurs van drie maanden voor Oekraïense onderzoekers. Alhoewel ze een ervaren academica is met veel publicaties en ervaring in lesgeven, had Alina een slechte ervaring in een Duitse universiteit:

The program didn't really exist, this became clear later. Of course, I am grateful that the scholarship was given in the first place, but if I had waited and looked around in Ukraine, I would have found something more sustainable. As the administration of the program explained to us later, they simply thought that there would be scientists among the refugees, so why not announce something there? As a result, they altered this program on the go many times.

“Het programma bestond niet echt, dit werd later duidelijk. Natuurlijk ben ik dankbaar dat ik in de eerste plaats de beurs kreeg, maar als ik had gewacht en had rondgekeken in Oekraïne, had ik iets duurzamers gevonden. Zoals de administratie van het programma ons later uitlegde, ze dachten gewoon dat er wetenschappers onder de vluchtelingen zouden zijn, dus waarom niet iets aankondigen op dat vlak? Met als gevolg dat ze het programma gaandeweg vaak veranderden.”

Alina besteedde veel van haar tijd in Duitsland aan het aanvragen van basisdocumenten die haar zouden toelaten om als Oekraïense vluchtelinge te blijven, en ook om te proberen toegang te krijgen tot een gezondheidsverzekering en huisvesting:

Three months was nothing, like, at all. Nobody dealt with us and any questions had to be addressed purely by mail. Most often, the answer that we received from the university was, “We don’t know, it’s not our competence, we can’t help in any way.” Besides, they didn't tell us that in three months we would have to go look for further opportunities totally by ourselves. As a result, we were later made to feel guilty that we did not look for anything further. They essentially invited us without having the slightest idea why.

“Drie maanden was niks. Niemand hielp ons en vragen mochten alleen per mail gesteld worden. En meestal was het antwoord dat we van de universiteit kregen, “We weten het niet, dat ligt niet in ons vermogen, we kunnen op geen enkele manier helpen.” Daarnaast vertelden ze ons niet dat we drie maanden later helemaal alleen zouden moeten op zoek gaan naar verdere mogelijkheden. Als gevolg daarvan voelden we ons later schuldig omdat we niet verder hadden gezocht. Het komt erop neer dat ze ons uitnodigden zonder het minste idee waarom.”

Artem, daarentegen, ontving een beurs van een grote Duitse stichting voor een verblijf van 12 maanden voor onderzoek. Zijn ervaring was heel anders, maar toch sprak hij ook van enkele tegenslagen. Als wetenschapper met uitgebreide publicatie en empirische onderzoekservaring, bevond hij zich in Kiev toen het werd beschoten door Rusland in februari en maart  2022. Hij zei:

The most problematic thing for me was a long waiting time for the approval of my project. [Those were] a very dangerous 2.5 months for my family when we were waiting for the final decision. I think that for scholars in danger, this period must be shorter.

“Het grootste probleem voor mij was dat ik lang moest wachten op de goedkeuring van mijn project. [Dat waren] heel gevaarlijke 2,5 maanden voor mijn gezin toen we wachtten op de definitieve beslissing. Ik denk dat deze periode moet korter zijn voor wetenschappers in gevaar.”

Maar ondanks dat was zijn beurs nuttig voor hem en zijn gezin:

My one-year scholarship was very useful. It was the best option for me […] to get my children far from the war, to perform my current project, to finish my articles that were conceived a year or two ago, and then to come back to Ukraine, as I expected from the beginning.

“Mijn eenjarige beurs was heel nuttig. Het was de beste optie voor mij […] om mijn kinderen ver van de oorlog te krijgen, mijn lopend project uit te voeren, mijn artikels af te werken die een jaar of twee geleden werden aangevat, en dan terug te komen naar Oekraïne, zoals ik van in het begin van plan was.”

Alina bevond zich in een heel andere situatie toen haar verblijf van drie maanden ten einde liep:

It took me three months to only do the necessary migration documents. The university didn't help. I asked them for help, and they told me, “Everything is online.” But I do not know German, and I am fleeing from the war; it was very difficult.

“Het kostte me drie maanden om alleen al de noodzakelijke migratiedocumenten in orde te krijgen. De universiteit hielp niet. Ik vroeg hen om hulp, en ze antwoordden me, “Alles staat online.” Maar ik ken geen Duits, en ik ontvlucht de oorlog; het was heel moeilijk.”

De universiteit stelde voor dat ze aan vrijwilligers in de centra voor Oekraïense vluchtelingen vroeg om te helpen met het invullen van aanvragen en het bezoeken van migratiecentra, waar het vaak nodig is om ofwel Duits te kennen ofwel een vertaler te hebben. Maar toen waren vrijwilligers vooral bezig met de toevloed van meer kwetsbare vluchtelingen:

Volunteers said, “You are from universities…look at mothers with children.” It was so overwhelming, and you were always to blame for everything. At the same time, [there was this feeling] gnawing at you from the inside that you left — and the Russians were approaching Kyiv, and all you could think about was whether your [family and friends] were alive.

“Vrijwilligers zeiden, “Jij komt van universiteiten… kijk naar de moeders met kinderen.” Het was zo overweldigend, en alles was jouw schuld. Terzelfertijd knaagde [dat gevoel] van binnen aan jou dat je was weggegaan – en de Russen naderden Kiev, en het enige waar je kon aan denken was of je [familie en vrienden] in leven waren.”

Artem was het ermee eens dat een van de belangrijkste zaken was dat hij steun kreeg van zijn academische instelling en bepaalde mensen daarin: 

I think that your comfort in the university depends on the faculty adviser's readiness to help you.  So if you have an opportunity to wait a bit, you should choose your faculty coordinator well.

“Ik denk dat je comfort in de universiteit afhangt van de bereidheid van de adviseur van de faculteit om je te helpen. Dus als je de mogelijkheid hebt om een beetje te wachten, zou je je faculteitscoördinator goed moeten kiezen.”

Kateryna daarentegen kreeg een beurs van drie maanden in Taiwan wat leidde tot een vierjarige beurs voor een MA-programma daar.  

It started in summer and really felt more a like very relaxed thing, but not because the institution is not serious, but rather the advisor just wanted to give me some space to decide and I’m eternally grateful for that, because I’ve made my decision towards getting a Master’s degree here in Taiwan and got the scholarship for 4 years, and now I’m studying what I really like. There were small organisational issues, but thanks to the constant support of the Academia’s administration they were resolved really quickly.

“Het begon in de zomer en het voelde werkelijk heel ontspannen, niet omdat de instelling niet serieus is, maar meer omdat de adviseur me gewoon wat ruimte wou geven om te beslissen en ik ben daar eeuwig dankbaar voor, omdat ik de beslissing gemaakt heb om te gaan voor een Master hier in Taiwan en de beurs voor 4 jaar gekregen heb, en nu studeer ik wat ik werkelijk wil. Er waren kleine organisatorische problemen, maar dankzij de voortdurende steun van de Academie's administratie waren die heel snel opgelost.”

Global Voices vroeg aan Maria Trofimova, Ph.D., Hoofd van de Graduate School Office at the Institute of Science and Technology Austria (ISTA), over de academische onderzoeksprogramma's die ISTA in 2022 invoerde:

 Since ISTA is a research institute and not a university, our options to welcome undergraduate students were very limited. We decided to include Ukrainian students in our well established summer research program.

In the framework of this ISTernship program undergrads from all over the world come to ISTA for two or three months of intensive lab training in our research groups. The program is extremely competitive: we receive about 3000 applications every year and we can accept only about 40 students. Last year, we decided to take an additional 40 students from Ukraine into this program. 10 of them, sadly, could not come, as young men were not allowed out of the country.

We run this program in partnership with ÖAD — Austrian Agency for Education and Internationalization. They provided all logistical and visa support, including special sessions for Ukrainians on how to get a certificate of displaced person, what benefits it gives, and what are their opportunities thereafter.

We have mental health support at the institute, and Ukrainian students could  use these services. I believe short-term academic and research programs for Ukrainian students can work well in Europe if students are included into an existing program that already proved to be viable. New programs designed in a rush might not make much sense indeed.

“Aangezien ISTA een onderzoeksinstituut is en geen universiteit, waren onze opties om studenten te ontvangen beperkt. We beslisten om Oekraïense studenten te betrekken bij ons goed uitgewerkt zomers onderzoekprogramma.

In het kader van dit IST-stageprogramma komen studenten van over de hele wereld naar ISTA voor twee of drie maanden van intensieve laboratoriumtraining in onze onderzoeksgroepen. Het programma is heel competitief: we ontvangen ongeveer 3000 aanvragen ieder jaar en we kunnen maar ongeveer 40 studenten toelaten. Vorig jaar beslisten we 40 bijkomende studenten uit Oekraïene toe te laten in dit programma. Jammer genoeg konden 10 van hen niet komen omdat jonge mannen het land niet mochten verlaten.”

Wij voeren dit programma uit in samenwerking met ÖAD – het Oostenrijks Agentschap voor Onderwijs en Internationalisering. Zij voorzagen alle logistieke steun en op het vlak van visa, waaronder speciale sessies voor Oekraïeners hoe ze een certificaat van vluchteling konden krijgen, welke voordelen dat geeft, en wat hun mogelijkheden daarna zijn.

We hebben geestelijke gezondheidszorg in het instituut, en Oekraïense studenten kunnen deze diensten gebruiken. Ik geloof dat korte-termijn academische en onderzoeksprogramma's voor Oekraïense studenten goed kunnen werken in Europa als studenten betrokken worden bij een bestaand programma dat al bewezen heeft levensvatbaar te zijn. Nieuwe programma's die snel-snel ontworpen werden, kunnen inderdaad niet zo een goed idee zijn.”

Voor Oekraïense onderzoekers die een beurs zoeken in het buitenland, adviseert Artem om het papierwerk voor hun langetermijnbeurzen al te beginnen voorbereiden meteen na het begin van hun kortetermijnperiode, om te vermijden dat er een groot gat is tussen de financieringsperiodes. Maar voor mensen die de oorlog ontvluchten, is planning vaak onmogelijk. Voor Alina heeft haar situatie in Duitsland haar angsten verhoogd:

I'm still on my feet, but more and more often I ask myself, “What is the point?: I have been teaching students for years that the task of any generation is to leave a better world behind, that the science of knowledge and education can save the world from sliding into the abyss, that progress should guide people.

“Ik sta nog overeind, maar meer en meer vraag ik mezelf af, “Wat voor nut heeft het?: ik heb jarenlang studenten geleerd dat de taak van elke generatie is om een betere wereld achter te laten, dat de wetenschap van kennis en onderwijs de wereld kan redden van het afglijden in de afgrond, dat vooruitgang mensen zou moeten leiden.”

Nu Rusland haar land al meer dan een jaar bombardeert, kan ze nergens heen. Helaas voor haar kon zelfs de wetenschap niet helpen.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.