#FreeOurDaughters: een einde maken aan vrouwelijke genitale verminking in Nigeria

Als mannen onderdrukt worden, dan is het een tragedie.  Als vrouwen onderdrukt worden, dan is het traditie. – Letty Lottin Pogrebi.

Ongeveer 200 miljoen meisjes en vrouwen ^[3] [en – alle links] in 30 Afrikaanse landen, het Midden-Oosten en Azië worden onderworpen aan Vrouwelijke Genitale Verminking (VGV). Twee derde van deze vrouwen overleven de ingreep niet, waardoor directe maatregelen nodig zijn van overheden om een einde te maken aan deze praktijk, aldus de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO ^[3]). Met een geschat aantal ^[4] van 19,9 miljoen vrouwen die het wel overleefd hebben, staat Nigeria wereldwijd op de derde plek wat betreft het aantal vrouwen en meisjes die VGV ondergaan.

Vrouwelijke genitale verminking (VGV) is een ingreep waarbij de buitenste vrouwelijke genitaliën deels of geheel weggesneden worden om culturele of niet-medische redenen. Hoewel er verschillende redenen voor deze praktijk zijn, is het wel duidelijk dat VGV een teken van diepgewortelde genderongelijkheid is, wat ook bevestigd wordt ^[3] door de WHO. “Cultuur en traditie zijn belangrijke factoren die de praktijk in leven houden”, zeggen ^[5]Dr. U. U. Epundu en vijf andere onderzoekers op het gebied van volksgezondheid die verbonden zijn aan het universiteitsziekenhuis Nnamdi Azikiwe in zuidoost Nigeria. Volgens PubMed, ^[6] een databank met referenties en samenvattingen van artikelen over levenswetenschappen, wordt VGV nog steeds uitgevoerd om “de seksualiteit van vrouwen te beheersen.” Anderen redenen volgens PubMed zijn “de wens om sociaal geaccepteerd te worden en de angst voor sociale uitsluiting.” VGV is “een misdrijf tegen de vrouwelijkheid” en brengt een enorm “gezondheidsrisico en financiële last met zich mee” die vaak de dood tot gevolg hebben, aldus Epundu. 

VGV leidt vaak tot ^[3] ernstige bloedingen, problemen bij het plassen, cysten, infecties en psychologische problemen. Er kunnen ook complicaties optreden bij de bevalling en er bestaat een groter risico op sterfte van pasgeboren baby's. Het is schadelijk voor het lichaam en veroorzaakt letsel aan gezond en normaal genitaal weefsel. VGV behandelen is heel duur ^[7] en veel vrouwen kunnen zich een behandeling niet veroorloven, waardoor ze een groter risico lopen op infecties.

VGV en andere vormen van gendergerelateerd geweld zijn strafbaar geworden sinds in 2015 de Wet Verbod op Geweld tegen Personen in Nigeria ^[9] werd aangenomen. Volgens de Nigerian Tribune ^[10] zijn er maar enkele veroordelingen geweest vanwege een gebrek aan publiek bewustzijn ^[11] en het feit dat de wet niet ondertekend is door 17 van de 36 staten in Nigeria, waarvan de meeste in het noorden van het land liggen. 

“De traumatische ingreep die tot littekenweefsel leidde”

Lucy Osuizigbo, een journalist van de Premium Times online, vertelde ^[14] het schrijnende verhaal van Rosaline Nkwo (een andere naam om haar identiteit te beschermen) die VGV overleefde: 

I am in my late 50s with shattered aspirations; no husband, no children or a family of my own due to the barbaric practice of female genital mutilation that was carried out on me when I was a two-year old. My mother told me that my case was a peculiar one because it was done without Anaesthesia and I struggled so hard when I could not stand the searing pain arising from the bad cut that had to be stitched. This barbaric act led to an irritating formation of Keloids and scar tissues around my genitals which scared men whenever they tried to get intimate with me. This crashed my two marriages and made me become lonely, angry, useless, lost, abandoned and hopeless.

Ik ben nu achter in de vijftig en mijn dromen zijn uiteengespat; geen man, geen kinderen of mijn eigen gezin vanwege de barbaarse vrouwelijke genitale verminking die ik ondergaan heb toen ik twee jaar oud was. Mijn moeder heeft mij verteld dat ik een apart geval was omdat de besnijdenis zonder verdoving is uitgevoerd. Ik spartelde enorm omdat ik de intense pijn niet kon verdragen toen de snee gehecht werd. Aan deze barbaarsheid heb ik littekenwoekeringen en ander littekenweefsel overgehouden die mannen afschrikten als ze seks met mij wilden. Hierdoor zijn mijn twee huwelijken op de klippen gelopen en voel ik me nu eenzaam, boos, waardeloos, verloren, in de steek gelaten en hopeloos.

Nkwo, die 57 was toen dit gepubliceerd werd in 2016, werd zich bewust van de ernst van de situatie toen haar man wilde scheiden nadat hij haar genitaliën had gezien in de huwelijksnacht. Ze zegt dat ze zich een corrigerende ingreep niet kon veroorloven, omdat ze niet genoeg geld had. Sinds die tijd leeft ze in woede, ellende en zwaarmoedigheid. Deze praktijk heeft een enorme impact op haar leven gehad en kansen weggenomen die ze anders wel gehad zou hebben. Nkwo is een van de vele vrouwen die nare ervaringen heeft overgehouden aan VGV.  En niet alleen dat; ze is ook een van de miljoenen vrouwen in Nigeria die alles kwijt zijn geraakt.

In samenwerking met News Agency of Nigeria vertelt Osuizigbo ook het verhaal van een andere vrouw, Nneoma, die 36 is en twee kinderen heeft. Zij beschrijft in haar relaas hoe VGV haar gezin en haar rol als echtgenote beïnvloed heeft. Nneoma houdt haar moeder verantwoordelijk voor haar huwelijksproblemen en weet niet of ze haar moeder moet verwensen of vergeven:

I had my two children through caesarean section; the doctor said it was due to FGM, my vagina opening is so narrow. It made intercourse painful that I try to avoid sex as much as possible; and I cannot satisfy my husband sexually. When I hear people talk about sex as a pleasurable act, I still cannot understand it because my experience has been a painful one. I feel different and uncomfortable among other women. It has not been easy, but I have to accept and live with my husband’s extramarital affairs.

Mijn twee kinderen zijn met de keizersnede ter wereld gekomen; de dokter zei dat dat de beste manier was, omdat door VGV de opening van mijn vagina heel nauw is. Geslachtsgemeenschap is altijd heel pijnlijk en ik probeer het zo veel mogelijk te vermijden; ik kan mijn man op seksueel vlak niet bevredigen. Ik kan het niet begrijpen als ik mensen hoor zeggen dat seks fijn is, want voor mij is het altijd een heel pijnlijke ervaring geweest. Ik voel me anders dan andere vrouwen en niet op mijn gemak in het gezelschap van andere vrouwen. Het is niet gemakkelijk, maar ik moet leren leven met de buitenechtelijke relaties van mijn man.

Gezien de ernst en de impact die VGV heeft op de levens van veel onschuldige meisjes is UNICEF, in samenwerking met het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties (UNFPA) in veel landen, waaronder Nigeria, campagnes begonnen. Dit programma ^[15], dat momenteel in de derde fase zit, werkt met veel gemeenschappen samen om verandering te brengen in het denkpatroon en de sociale normen. UNICEF-UNFPA werkt ook samen met de Nigeriaanse overheid om VGV wettelijk te verbieden en er tevens voor te zorgen dat jonge vrouwen toegang hebben tot degelijke gezondheidszorg en bescherming.