Latino's vormen de grootste minderheid in de Verenigde Staten. Studies en statistieken suggereren [1]dat hun leefomstandigheden zouden zijn verbeterd. Maar hoewel de armoedecijfers dalen, behoren de Latino's toch nog steeds tot de armste [2]en laagst opgeleide [3]bevolkingsgroep. In 2017 was ongeveer 65 procent [4]van de niet-geregistreerde bevolking afkomstig uit Mexico en Midden-Amerika; deze cijfers hebben betrekking op de levens van bijna zeven miljoen mensen, waarvan de overgrote meerderheid al meer dan een decennium in de Verenigde Staten woont.
Immigranten zonder documenten hebben een zwaar leven. Zonder de benodigde papieren hebben ze geen basisrechten. Ze lijden een verborgen bestaan en meestal zijn ze overgeleverd aan de welwillendheid van hun werkgevers [5]of landeigenaren. Die hebben ze illegaal in dienst tegen lage lonen, met lange en afmattende werktijden. Meestal leven [6]deze immigranten onder slechte omstandigheden.
Ik ben geen Latino, en mijn interesse in dit onderwerp werd gewekt, nadat ik me had verdiept in de omstandigheden waaronder veel mensen in deze minderheidsgroepering dagelijks leven. In 2017 verhuisde ik naar Los Angeles en woonde daar bijna anderhalf jaar. Tijdens die periode raakte ik vertrouwd met de Latino-gemeenschap, maakte daar vrienden en sprak met tientallen mensen met verschillende achtergronden en soms ging ik naar een Latino-kerk.
Het begrip “Latino” is een verzamelnaam voor mensen die zichzelf zien [7]als Latijns-Amerikaans. De definitie is nogal ruim en heeft betrekking op veel opgedane levenservaringen op het gebied van de sociaal-economische status, opleiding, etniciteit en geslacht. Voor dit artikel sprak ik met immigranten van de eerste en tweede generatie uit Mexico en Midden-Amerika die werken in de bouw, de hulpverlening en fabrieken in de Verenigde Staten.
Oscar M., 43, ging als bouwvakker aan de slag toen hij vanuit Mexico naar de Verenigde Staten verhuisde. Toen ik hem sprak woonde hij op de bouwplaats in Los Angeles waar hij ook werkte, aangezien hij geen huur kon betalen. Oscar vertelt dat zijn werkgevers van hem verwachtten dat hij op de bouwplaats zou gaan wonen, zodat hij permanent beschikbaar zou zijn. Voor iemand die alleen met zijn handen werkte, was dat de snelste manier om in zijn levensonderhoud te voorzien. Jarenlang vond hij werk op grond van geruchten in de gemeenschap en door hints van vrienden en collega's.
Hij verhuisde van de ene naar de andere bouwplaats, in de hoop dat de Dienst Vreemdelingenzaken en Douane [8](ICE) hem niet zou vinden. De auto was zijn enige veilige plek waar hij zichzelf kon zijn wanneer hij de stad doorkruiste, op weg naar zijn werk. Maar een verkeersboete voor een niet-werkend achterlicht zou genoeg kunnen zijn om zijn verblijf in gevaar te brengen.
Momenteel heeft Oscar een permanente verblijfplaats. Hij vertelde dat zijn situatie niet veel is veranderd en dat hij niet meer bang is om door de politie te worden aangehouden. Omdat hij Mexicaan is verwachten zijn werkgevers dat hij “het werk opknapt dat niemand wil.”
Er wordt van hem verwacht dat hij extra uren werkt en “het zware werk doet.” Hij zou graag werk hebben dat beter betaalt, want rekeningen betalen en het gezin onderhouden is een hele opgave. Dit is het land van de onbegrensde mogelijkheden, dat is een feit. Maar wanneer je altijd het risico loopt op straat te moeten slapen, ga je gewoon door met waar je mee bezig bent. En je hoopt dat het morgen beter zal zijn.”
Foto Thomas Hawk/Flickr [9] (CC BY-NC 2.0 [10])
Volgens vertegenwoordigers en vrijwilligers van Latino-kerken in Los Angeles zijn er in de ogen van de samenleving mensen die “naamloos” door het leven gaan. Ze vragen om kleding en voedsel en ze moeten vechten om aan het einde van de maand nog te kunnen overleven. Ze vertellen over mensen die zijn overspannen door de zware fysieke inspanningen die ze dag in dag uit moeten leveren door het werk op het land, in het huishouden, in de bouw of in de fabriek. Soms krijgen Latijns-Amerikaanse arbeiders ook te maken met arbeidsongevallen, waardoor ze invalide worden, niet worden gecompenseerd voor hun blessures, en geen toegang hebben tot de gezondheidszorg.
Zelfs Latino's met een werkvergunning melden vergelijkbare, maar mildere omstandigheden. Ze krijgen gevaarlijke, slecht betaalde baantjes met lange werkuren. Fatsoenlijke aanvangslonen zijn alleen mogelijk wanneer er abnormaal lange werkuren worden gemaakt, zoals in fastfood restaurants, call centers, de bouwindustrie en in de fabrieken. Er zijn immigranten met een hogere opleiding die hun hele leven als magazijnbediende slijten. Velen erkennen dat het peil van de arbeidsvoorwaarden, zoals medische voorzieningen, meestal niet in verhouding staat tot hun vakkennis of werkervaring, maar dat alleen het beleid van het bedrijf waar ze werken bepalend is. Hun leven is totaal ondergeschikt aan de besluiten van hun werkgevers.
María Rosa S., 58, woont al veel langer dan Oscar in de Verenigde Staten. Direct nadat ze een werkvergunning kreeg, ging ze als schoonmaker in de nachtploeg in een grote supermarkt werken. Ze vertelt dat ze “ternauwernood fatsoenlijk kan rondkomen”, ook omdat ze – om haar familie in El Salvador te helpen – al haar verdiende spaarcenten opstuurt.
María Rosa is al dertien jaar niet naar haar geboorteland El Salvador teruggegaan en al die tijd heeft ze haar zonen nooit meer gezien. Het is bijna onmogelijk de benodigde documenten te krijgen om ze naar de Verenigde Staten te halen, vertelt ze. Vliegtickets zijn duur en ze spaart liever.
Het vraagt veel tijd om duurzame maatschappelijke verbeteringen door te voeren. Om de problemen van de mensen in deze grote gemarginaliseerde gemeenschap te begrijpen, is het geven van een blijvende stem niet alleen een van de meest effectieve methoden, maar kan er ook actie worden ondernomen.