Aanhangers willen dat de Egyptische activist Alaa Abd El Fattah wordt vrijgelaten.

Het leven van de Egyptische blogger en activist Alaa Abd El Fattah ^[1] is in gevaar. De 39-jarige man moest in 2019 de gevangenis in na een aanklacht wegens het verspreiden van nepnieuws, maar ondanks grenzen binnen de Egyptische wet, moest hij toch voor de rechter verschijnen.

Tijdens een recente hoorzitting over de zaak, bracht Abd El Fattah's advocaat zijn afnemende mentale gezondheid ter sprake en citeerde hem: “Ik houd het niet langer vol.”

Abd El Fattah is een pleitbezorger die iedereen de gelegenheid gaf vrijuit te spreken en een prominente rol speelde tijdens de Arabische opstand in 2011. Hij werd tijdens zijn leven onder elk Egyptisch staatshoofd vastgezet of achtervolgd. In 2006 werd hij vanwege zijn deelname aan een vreedzaam protest gearresteerd ^[2]. In 2011 bracht hij twee maanden in de gevangenis door ^[3], waardoor hij de geboorte van zijn zoon Khaled niet kon meemaken. In 2013 werd hij gearresteerd ^[4]en zat hij 115 dagen zonder enige vorm van proces vast, alvorens uiteindelijk onder voorbehoud nog eens een vonnis van vijf jaar zou worden uitgesproken. Tijdens die periode moest hij elke nacht op het lokale politiebureau doorbrengen.

Zeven maanden na deze proeftijd werd hij opnieuw gearresteerd ^[5] op beschuldiging van het verspreiden van nepnieuws en deelname aan een terroristische organisatie. Sindsdien zit hij vast in een zwaarbewaakte vleugel van de Tora-gevangenis, maar tot een proces is het nog steeds niet gekomen. In april 2020 ging hij drie weken in hongerstaking ^[6]. Op 29 september 2021 werd zijn maximum tijd in voorarrest, die in het Egyptische wetboek van strafrecht is vastgelegd, overschreden. Tot op heden zit hij nog steeds vast.

Behalve een korte uitzondering tijdens zijn hongerstaking, had Abd El Fattah geen toegang tot lectuur en mocht hij niet buiten zijn cel een luchtje scheppen. Ook mocht hij niet weten hoe laat het was. Sinds de COVID-19 beperkingen mocht hij maandelijks slechts twintig minuten bezoek ontvangen.

De afgelopen weken hebben Abd El Fattah's familie en advocaat alarm geslagen over zijn veiligheid, waarbij ze zich zorgen maakten over de achteruitgang van zijn geestelijke gezondheid en zijn zelfmoordgedachten.

In een verklaring op Facebook ^[7]pleitte zijn familie voor zijn veiligheid en vrijlating:

Alaa verkeert in accuut gevaar… Na twee jaar doordachte planning en wrede behandeling door het Ministerie van Binnenlandse Zaken en de Nationale Veiligheidsdienst, gaat zijn geestelijke gezondheid achteruit. Zijn leven loopt gevaar in een gevangenis waar de grenzen van de wet met alle middelen worden overtreden, met minachting door de autoriteiten en waarbij  vooral de openbaar aanklager, de minister van binnenlandse zaken, de minister van justitie en natuurlijk de president een dominante rol spelen.

Juristen in de hele Arabische regio en wereldwijd staan zijn familie bij om voor zijn vrijlating te pleiten. Ze eisen dat hij naar een andere gevangenis met betere omstandigheden wordt overgebracht waar hij toegang heeft tot lectuur, meer lichaamsbeweging buiten zijn cel heeft en frequenter bezoek kan ontvangen.

Global Voices sluit zich bij deze groeperingen aan en internationale organisaties, zoals Amnesty International ^[8], het Committee to Protect Journalists ^[9], de Electronic Frontier Foundation ^[10]en  SMEX ^[11] doen aan de oproep mee.

Wij moedigen aanhangers aan om zijn nog te publiceren boek “You Have Not Yet Been Defeated ^[12]” te lezen. Ondanks alles wat hij moet doorstaan, heeft Abd El Fattah tijdens zijn detentie een serie artikelen geschreven die zijn verzameld en geredigeerd door de onafhankelijke uitgever Fitzcarraldo Editions in het Verenigd Koninkrijk. Tegelijk met de presentatie ^[13]op 20 oktober vond de introductie plaats door de Canadese schrijfster en mensenrechtenactiviste Naomi Klein.

Het boek bevat ook een aantal van Abd El Fattah's meest recente artikelen voor het Egyptische onafhankelijke nieuwsmedium Mada Masr. In een essay, getiteld “Our bodies and enmity: A personal introduction” (“Ons lichaam en vijandschap: Een persoonlijke introductie”) ^[14], verhaalt hij over de lichamen van gevangenen en reflecteert hij over de hevige effecten die de staatscontrole op zijn lichaam heeft:

Dit verhaal gaat niet over de gezondheid van gevangenen, maar over die van het land. Het is een verhaal over onderdrukking en een wrede vijandschap die van generatie op generatie werden overgedragen en ook op toekomstige generaties zullen overgaan. De drijvende kracht achter deze vijandschap is de totale ontkenning van iemands stem en lichaam. Bij vijandschap denken we aan een moedwillig besluit om een vete voort te zetten en iemand pijn te berokkenen, maar als je me kunt zien en horen, is er nog kans op een aftocht of wapenstilstand; dat zou betekenen dat we op gelijke voet met elkaar omgaan, zelfs als we geen gebruik maken van die kans. Als de vete echter blindelings doorraast, hoef je me niet te zien en begrijpen. Ik word een voorwerp, iets wat moet worden geëlimineerd, vernietigd, verwijderd, ontkend, buitengesloten; ik word een symbool of een spookbeeld, zonder stoffelijke, fysieke aanwezigheid. Een vijandelijk erfgoed is de prijs die we betalen met ons lichaam, ook lang nadat de vete is vervaagd.
…
Hoe beschermen we de lichamen van onze kinderen tegen deze nalatenschap van gevangenissen? De oplossing houdt niet op bij het vrijlaten van de gevangenen. Het begint met vrijlating, maar moet eindigen met een vindingrijke visie waarin niet de gevangenen maar de gevangenissen worden geëlimineerd.