Cubanen willen meer dan alleen het opheffen van de V.S.-blokkade

Havana street, beeld Pedro Szekely/Flickr (CC BY-SA 2.0)

Dit is een anoniem geschreven artikel van een Cubaanse auteur, onder het pseudoniem “Luis Rodriguez.”

Op het moment dat veel Cubanen op zondagmorgen 11 juli 2021 rustig thuis zaten, vond in de stad San Antonio de los Baños een massaprotest plaats, terwijl de demonstranten vaccins, voedsel, medicijnen en vrijheden opeisten. Want met deze zorgen worden de Cubanen dagelijks geconfronteerd.

Zelfs president Miguel Díaz Canel bezocht het kleine stadje om de situatie te kalmeren, op het moment dat de protesten zich naar andere plaatsen in de hoofdstad en de rest van het land uitbreidden. De gebeurtenissen veroorzaakten een geweldige sociale onrust, waardoor het Cubaanse regime en de internationale gemeenschap werden opgeschrikt.

62 jaar na de Revolutie was dit een ongekende gebeurtenis in de Cubaanse geschiedenis. Veel analisten en de internationale nieuwsmedia denken dat dit voorval de Maleconazo-opstand in 1994 ruimschoots overtrof. Om onvrede en spontane uitbarstingen onder de bevolking de kop in te drukken, bleef de Cubaanse regering hardnekkig bij haar verhaal dat de Verenigde Staten de protesten organiseerden.

Hoewel het waar is dat de V.S.-sancties de humanitaire crisis nog erger maken, zijn de Cubanen het langzamerhand beu om steeds weer aan te moeten horen dat onze problemen het gevolg zijn van het door de Verenigde Staten opgelegde embargo. Om onze leefomstandigheden te verbeteren, roept de bevolking toch op om de blokkade te verlichten. Het is duidelijk dat niet alleen een inefficiënte overheid de aanjager was voor de ontelbare opgehoopte problemen, die de protesten op 11 juli in Cuba in gang hebben gezet. Ook het bewust bagatelliseren van de impact die de blokkade voor het land betekende en de maatregelen door de Donald Trump Regering, komt hier bovenop. Ik heb me altijd verzet tegen de V.S.-blokkade die de Cubaanse bevolking buitensporig veel leed heeft gebracht en ertoe heeft geleid dat de regering door de jaren heen voor alle tekortkomingen als schuldige werd aangewezen.

In de beginjaren 2000 is de situatie echter ingrijpend gewijzigd toen zich in Cuba, door een strategisch-geopolitieke ontwikkeling, meer stabiliteit op politiek en economisch gebied begon af te tekenen door de opkomende macht in Venezuela van wijlen president Hugo Chávez, Fidel Castro's politieke bondgenoot. Vanaf toen, totdat Nicolás Maduro aan de macht kwam, heeft Venezuela Cuba olie geleverd.

Op 17 december 2014 vond er opnieuw een onvoorzien incident plaats: de regeringen van Cuba en de Verenigde Staten kondigden de internationale gemeenschap aan dat ze de diplomatieke betrekkingen zouden herzien, die sinds 1961 waren verbroken. Hoewel de sancties voortduurden, nam de toeristenstroom vanuit de Verenigde Staten flink toe, waarvan de economie in het land enorm profiteerde. Niet alleen de overheidssectoren, maar ook de groeiende private sector – vooral de kleinere restaurants, de paladares - en de huursector profiteerden. Tijdens die periode steeg de levenstandaard van de Cubaanse bevolking ongekend. In algemene zin kijken de Cubanen met nostalgie terug naar deze tijd, als teken van hoop voor een betere toekomst.

De overgrote meerderheid van de Cubanen op het eiland en de diaspora in de Verenigde Staten hadden geen idee dat het ergste nog zou komen. Het begon in 2017 tijdens de Regering Trump, die bijna alle politieke besluiten van haar voorganger betreffende Cuba zou terugdraaien. De Regering Trump nam strafmaatregelen die alle alarmbellen deden rinkelen. Zoals het overmaken van geldbedragen door Western Union, het stopzetten van het gezinsherenigingsprogramma en de sluiting van consulaire diensten op de ambassade van de Verenigde Staten in Havana, na ernstige beschuldigingen van vermeende geluidsaanvallen op het ambassadepersoneel en, natuurlijk, de tenuitvoerlegging van nog meer sancties.

De officiële cijfers afkomstig van de Cubaanse regering en gepubliceerd door het prestigieuze in de Verenigde Staten uitgegeven nieuwsmedium OnCuba News: “Door het financiële- en handelsembargo dat al bijna zestig jaar door de Verenigde Staten jegens Cuba is ingesteld, werd tussen april 2019 en december 2020 op het eiland een verlies van $9,157 miljoen dollar geleden.

Volgens de Cubaans-Amerikaanse wetenschapper María Isabel Alfonso, die de impact van de Amerikaanse sancties op Cubaanse gezinnen, met name de vrouwen, bestudeert, zijn de gevolgen ook op emotioneel en psychologisch gebied merkbaar.

We moeten constateren dat de cijfers – in het kader van het dagelijks leven op het eiland – laten zien dat de impact van de schade die de V.S.-sancties de afgelopen jaren op Cuba  heeft veroorzaakt, duidelijk merkbaar is. Maar het staat buiten kijf dat de armoede onder de Cubanen niet direct het gevolg is van het embargo (hoewel de sancties de situatie hebben verergerd), maar ligt aan het falen van het Cubaanse politieke model, waarbij het stimuleren van productie wordt tegengegaan, een essentiële voorwaarde voor Cubanen voor een waardiger leven in een democratie.

Sinds de uitbraak van de COVID-19 pandemie, begin maart 2020, verslechterde het dagelijks leven met de dag. Op dit moment beleeft Cuba de ergste gezondheidscrisis sinds het begin van de pandemie, met een gemiddelde van meer dan 5.000 slachtoffers (vanaf 1.000 in juni). Steden zoals Matanzas moesten medisch personeel uit andere steden halen, omdat de ziekenhuizen onvoldoende capaciteit hadden om het groeiend aantal besmette patiënten in de provincie te behandelen.

Ik durf te zeggen dat Cuba de ergste crisis op humanitair gebied in haar geschiedenis beleeft, zoals Venezuela die de afgelopen jaren heeft gekend, met eindeloze rijen mensen die de meest elementaire producten willen kopen, zoals brood. Zelfs in de staatswinkels waar men voedsel en handelswaar tegen  buitenlandse valuta kan kopen, zijn toiletartikelen en melkpoeder niet meer te krijgen. Nog erger en schokkender is het alarmerende tekort aan medicijnen, waardoor de Cubaanse bevolking te midden van een pandemie in een kwetsbare situatie belandt.

Kortom, als de huidige president van de Verenigde Staten, Joe Biden, niet direct stopt met de Cubaanse politiek van zijn voorganger, kan dit tragische en onvoorspelbare gevolgen hebben. Ik heb de Cubaanse regering bovendien verzocht om in de media een eerlijk beeld te geven van de huidige protesten, zonder de confronterende retoriek die het geweld tussen de Cubanen alleen maar aanwakkert. Ook al verkeren de meesten onder ons zich in een uitzichtloze situatie door armoede en de harde dagelijkse werkelijkheid, toch houden we hoop dat we eens het licht zien in deze ogenschijnlijk eindeloze  tunnel.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.