‘Niets is moediger dan een transvrouw die niet bang is te sterven om te kunnen leven’

Foto door de auteur, Lucía Jiménez Peñuela, met toestemming gebruikt

Er was eens een meisje geboren. Maar pas toen ze volwassen werd, kon ze gaan leven.

Lucía, die mijn hele leven al tegen me schreeuwde dat ik het licht moest zien. Lucía, die me mezelf liet zien. En zo zag ik het licht in 2018, na meer dan tien jaar les te hebben gegeven, en een trotse moeder te zijn geworden.

Er gaat niets boven in de spiegel te kijken en jezelf te herkennen. Niemand anders, maar jezelf te zien. Te staren naar je spiegelbeeld en “Dit ben ik” te verkondigen. Te ontdekken wie je bent en dat voor jezelf te herhalen, omdat je weet hoe rustgevend het is om een leven te leiden waarin je jezelf bent. Ik geloof dat het de definitie van geluk is: in vrede leven met wie je bent, niet met de persoon die je bent toegewezen te zijn. Geluk is jezelf, Lucía, kunnen zijn, van zonsopgang tot zonsondergang.

Maar door mezelf te zijn, werd ik me voor het eerst bewust van het gevaar dat gepaard gaat met een voet buitenshuis zetten. Sindsdien is er geen dag voorbijgegaan waarop ik niet ben beledigd, bespot door vreemden en geconfronteerd met de tastbare realiteit van het gezegde: ‘rennen voor je leven’. Je bent gedwongen om van buurt te veranderen, en je kunt niet langer dezelfde plaatsen bezoeken. Zelfs je werkplek wordt een gewelddadige omgeving.

In de ogen van de ouders en leraren heb ik een slechte invloed op hun kinderen. Ik ben de ‘homoseksuele afwijking’, de indoctrinatie van de ‘genderideologie’, een viezerik die eruit gesleept moet worden. Je hoort je collega's, dezelfde leraren die voorheen je vrienden waren, zeggen dat ze liever zien dat hun kinderen dieven of drugsverslaafden worden dan zoiets als jij. Maar je hoort het niet alleen maar van hen. Het komt vaak naar voren in gesprekken van mensen die je niet eens kent, de ‘goede mensen’, die je tot het onderwerp van hun verwerping maken als je toevallig voor ze loopt.

Ik weet niet wanneer ik ophield een mens te zijn, een zoogdier, een dier, een prokaryoot – toen ik minder belangrijk werd dan bacteriën en gevaarlijker dan een virus. Je hoort dingen die over je worden gezegd. Over hoe je het zogenaamd ‘van achteren neemt’, over hoe verdorven je bent, over hoe je wel miljoenen moet verdienen met die mond van jou die alleen maar goed is voor pijpbeurten. Het is, wanneer je langs technische winkels, politiebureaus of straatverkopers loopt, verbazingwekkend te zien hoe geobsedeerd die mannen zijn door seks en fallus-gerelateerde onderwerpen.

Foto gemaakt en bewerkt door de auteur

Ik probeer me altijd aan te passen, te overleven en, indien mogelijk, van ouderdom te sterven. Ik krijg een steeds dikkere huid. Dat betekent niet dat ik er niet langer last van heb, maar alleen dat ik probeer de pagina om te slaan, naar het volgende hoofdstuk te gaan en, indien mogelijk, zelf mijn eigen leven tot het einde toe te schrijven.

Het wordt heel moeilijk als je in een land woont waar vrouwen als oorlogsbuit worden beschouwd. Je kunt op elk moment verkracht worden bij een politiepost [es – alle links] of vermoord bij een legercontrolepost.

Je wordt niet alleen aangesproken met een naam en een geslacht die niet op jou van toepassing zijn. Ouders en leraren maken opmerkingen over het van school halen van hun zoons, omdat ze bang zijn dat ze door jouw aanwezigheid homo zullen worden. De tekenleraar vertelt je dat je eruitziet als een Schotse man in een rok. De gymleraar, dezelfde leraar die jou er de schuld van gaf dat zijn zoon homo is geworden, schreeuwt keer op keer tegen je in het bijzijn van de studenten, en houdt je tegen in de gang, doet alsof hij je gaat slaan en noemt je dan een ‘flikker’ als je het aan de administratie meldt. Maar de reactie van de administratie is altijd hetzelfde: ze kunnen niets doen.

Wanneer je jezelf presenteert als de vrouw die je bent, vinden de meeste mensen dat ze het recht hebben een mening te hebben en beslissingen te nemen over je leven. Iedereen heeft een mening: je collega's, een incidenteel familielid dat nog met je praat, of zelfs een christelijke predikant uit Costa Rica die je profiel bezoekt om grappen te maken over je foto's. Je managers en collega's met wie je nog steeds spreekt, vragen je om ze tijd te geven, en de verbale en fysieke agressie die je door ‘zo te zijn’ over jezelf hebt afgeroepen te negeren. Omdat je niets meer bent dan een jurk, een ding, een probleem.

Nu de maanden jaren zijn geworden, weet ik dat het probleem niet alleen onwetendheid is die met de tijd zal vervagen. Het misbruik gaat door en verergert zelfs. De wortel van het probleem ligt dieper en heeft te maken met respect.

Het gebrek aan respect in patriarchale samenlevingen heeft via hun media de opvatting geïnternaliseerd dat bepaalde levens niet de moeite van het leven waard zijn. Maar wat nog erger is, is dat dit tot binnen onze families is doorgedrongen.

Er is besloten dat het leven van mannen waardevoller is dan dat van vrouwen. Dat als je van mensen van hetzelfde geslacht houdt, je uit je buurt moet verhuizen, en als je vrouwenkleren durft te dragen, je deze wereld zult moeten verlaten. Een kanttekening voor mijn vriendinnen: onthoud dat ik op deze schaal slechter ben dan slecht. Met andere woorden, volgens de maatstaven van de samenleving waarin ik ben geboren, had ik lang geleden al moeten sterven.

We zijn personen, we zijn mensen, we zijn levende wezens. Net als jullie. We zijn vrouwen net als jullie moeders of jullie dochters. We zijn moeders, dochters, alleenstaande en getrouwde vrouwen, en zoals het voor elke vrouw zou moeten zijn, zijn we vrij om onze gezinnen te stichten, om ons leven te leiden zoals wij denken dat goed voor ons is, zonder anderen schade te berokkenen.

Stop met haten en sta ons toe ouder te worden dan 25 jaar, en banen te hebben die zich niet beperken tot de prostitutie of tot het beroep van kapper, niet omdat er iets mis is met die beroepen, maar omdat het verkeerd is dat we niet kunnen kiezen.

We kozen voor het leven. We zijn geen vrouwen door een paar geboortedocumenten die afgegeven zijn door artsen, maar we zijn vrouwen omdat we ervoor hebben gekozen vrouw te zijn, ondanks haat en dood.

Onze vrouwelijke constructie is superieur, omdat het bewust is en niet opgelegd, omdat het niet afhankelijk is van specifieke geslachtsdelen. Net als andere mensen zijn we geboren met penissen, vagina's en tussenliggende organen, in verschillende stadia van ontwikkeling, maar in tegenstelling tot geboren vrouwen, hebben wij er bovendien, soms ten koste van onze levens, voor moeten vechten. Iets waarmee de meerderheid van de mensen die zich op hun gemak voelen bij het geslacht dat hen bij de geboorte is toegewezen nooit te maken zal krijgen. Simpelweg omdat we andere geslachtsdelen onder onze rokken of broeken hebben.

Dit meisje, deze vrouw, moeder en lerares die hier naar je schrijft, hoopt te kunnen blijven groeien te midden van alle haat en ontkenning. Om al deze redenen durft ze te verkondigen dat er niets moediger is dan het zijn van een transvrouw, en te leven, zelfs als je sterft terwijl je het probeert.

Je kunt de auteur volgen op Instagram:@luciversomujer en op Youtube: Luciverso

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.