Russische feministisch-activiste Yulia Tsvetkova kondigt hongerstaking aan

Russian activist Yulia Tsvetkova outside a courthouse.

De Russische activiste Yulia Tsvetkova buiten de rechtbank. Foto (c): Yulia Tsvetkova/Anna Khodyreva. Gebruikt met toestemming.

Yulia Tsvetkova, een LGBT activistisch en feministisch kunstenares, die is aangeklaagd wegens het verspreiden van pornografische “body-positive tekeningen” op sociale media en een gevangenisstraf riskeert, heeft aangekondigd dat ze in hongerstaking gaat.

Tsvetkova is het verboden om gebruik te maken van het internet en sociale media, maar haar moeder, Anna Khodyreva, plaatste op 1 mei 2021 een Facebook update namens haar dochter. In de post vertelt Tsvetkova dat het gerechtshof sneller haar zaak wil behandelen. Het onderzoek en de strafprocedure heeft inmiddels bijna twee jaar in beslag genomen.

In een lange verklaring op Facebook, haar “eerste publieke post in acht maanden”, gaat Yulia Tsvetkova nader in op haar motivatie om een hongerstaking te beginnen:

Говорят, что голодовку объявляют от отчаяния, и с этим, да, трудно не согласиться. Еще считается, что это средство, к которому люди прибегают только в тюрьмах_колониях. Вот это не так. Голодовка – это способ мирного протеста против несправедливости, который использовали многие активисты и активистки по всему миру, в и вне физического ограничения свободы. А еще голодовка – это способ привлечь внимание к проблеме личной, или глобальной.

Men zegt dat een hongerstaking een teken van wanhoop is, en natuurlijk valt dit moeilijk te ontkennen. Ook denkt men dat het alleen in strafkampen voorkomt, maar dat is niet helemaal waar. Een hongerstaking is een vreedzaam protest tegen onrecht dat – binnen en buiten de fysieke beperkingen van hun vrijheden – veel kunstenaars en activisten over de hele wereld wordt aangedaan. Het is ook een manier om de aandacht te vestigen op een privé of mondiaal probleem.

Ondanks het feit dat er in Rusland veel politieke gevangenen zijn en er  “onbegrijpelijke veroordelingen en meningen worden verkondigd”, richt Tsvetkova zich ook op “een enigszins ander probleem, dat misschien minder tastbaar is”, namelijk de slepende administratieve criminele procedures en hoorzittingen. Die zijn kenmerkend voor Rusland en hierdoor zitten verdachte personen maanden of jaren in detentie of zijn ze onder huisarrest geplaatst.

2 года следствия. 2 года украденной жизни. За репосты. И эти 2 года даже не зачтуться в срок, потому что я под самой мягкой мерой пресечения.
И мое дело не уникально. Многие люди годами просиживают в сизо, под арестом, или под следствием. Многие проходят через ад, еще до того, как им назначат срок. У системы есть все время, ей некуда торопиться. И ей все равно на людей, и их жизни. А защититься от системы почти не возможно.

Twee jaar onderzoek en een gestolen leven. Voor reposts. En deze twee jaar vallen niet onder voorarrest, omdat mijn vrijheidsbeperking minimaal is.
En mijn zaak is niet uniek. Veel mensen zitten jaren in voorarrest, onder definitief arrest of ze staan onder verdenking. Velen gaan door een hel, zelfs voordat ze zijn veroordeeld. Het systeem neemt er alle tijd voor en heeft absoluut geen haast. Het lot van mensen en een mensenleven doet ze niets. En het is vrijwel onmogelijk om je tegen het systeem teweer te stellen.

In haar post benadrukt Tsvetkova de emotionele spanning en de pijn door de “onzichtbare psychische marteling”, als gevolg van de evidente beperkingen van burgerlijke vrijheden van het door de staat opgelegde rechtssysteem. Omdat ze is uitgesloten van elk sociaal contact, is ze nauwelijks bestand tegen haar leven in afzondering en het feit dat ze werkeloos moet toezien.

Люди, проходящие через пытку ожиданием, неизвестностью, изоляцией достойны того, чтобы про них не забывали. Нельзя мерить кто страдает сильнее или больше или правильнее. Простая истина – никто не должен подвергаться преследованию по причине своей инакости или неудобности.

Mensen die de marteling van het wachten, het onbekende en de afzondering moeten doorstaan, mogen nooit worden vergeten. Nooit kan de mate van lijden adequaat worden gemeten. De simpele waarheid is dat niemand mag worden vervolgd, omdat hij anders denkt of iets niet goed uitkomt.

Wanneer ze uitlegt waarom ze in hongerstaking is gegaan, schrijft Tsvetkova dat ze bereid is om de gevangenis in te gaan en nooit om vrijspraak zal vragen. Ze wil een eerlijke rechtsgang, een open proces en toegang tot een openbare verdediger die haar wettelijke rechten verdedigt.

Мое требование просто. Я прошу государство “быть мужиком”.
Хотите меня осудить? Пожалуйста. Но делайте это открыто.
Я требую открыть мой процесс для общественности, тк основания для его закрытия притянуты за уши.
Я требую дать мне возможность защищаться всеми законными методами, и допустить в процесс общественного защитника. И я требую не затягивать мой процесс. Назначать заседания не по одному в месяц, а чаще.

Ik heb een paar simpele vragen. Ik vraag de staat om “moed te vatten”.
Willen jullie mij veroordelen? Prima. Maar doe het dan publiekelijk.
Ik vraag om mijn proces met het publiek te delen, omdat de redenen om het achter gesloten deuren te houden, hooguit flinterdun zijn.
Ik vraag om de mogelijkheid mijzelf te verdedigen met alle toegestane wettelijke middelen en met een openbare verdediger die toegang tot het proces wordt verleend. Ook vraag ik om mijn proces zonder enige vertraging te houden. En dat de verhoren meer dan eens per maand plaatsvinden.

Tsvetkova's verklaring eindigt met een aantekening: ze geeft toe dat ze bang is, maar vertelt ook dat ze in haar huidige situatie niet aan vrede kan denken en zich niet kan permitteren “om mijzelf los te maken en mondiaal te denken”.

Страшно ли мне? Да, пожалуй. Но терять мне особо нечего. Здоровье у меня подорвано уже достаточно давно. Каких то привязок ввидя работы, коллег или друзей, благодаря действием государства, тоже почти не осталось. У меня есть только мое достоинство, и сейчас я рада, что поступаю так, как говорит совесть.

Ben ik bang? Ik denk het wel. Maar ik heb niet veel te verliezen. Mijn gezondheid is al geruime tijd aangetast. Dankzij het optreden van de staat heb ik geen banden meer met mijn werk en zie ik minder collega's en vrienden. Ik beschik alleen nog over mijn waardigheid en volg mijn geweten in alles wat ik onderneem.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.