Vrouwen “hoeven zich niet aan te passen aan de perceptie van iemand anders”, zegt een Turkse luchtvaartingenieur

Gökçin Çınar

Gökçin Çınar/gebruikt met toestemming

Volgens UNESCO data (2014 – 2016), kiezen wereldwijd maar ongeveer 30 procent van alle vrouwelijke studenten STEM-gerelateerde vakken voor hogere studies (STEM staat voor wetenschap, technologie, bouwkunde en wiskunde).

Hoe gender-vooroordelen en schadelijke stereotypes, vaak al ingeprent op jonge leeftijd, bijdragen aan die ongelijkheid, is al goed gedocumenteerd.

Gökçin Çınar, een 30-jarige ruimtevaartingenieur uit İzmir, Turkije, behoort tot de minderheid van vrouwen die voor een carriere in een STEM gekozen heeft.

Zij is onderzoekster aan het Aerospace Systems Design Laboratory (ASDL) van het Georgia Institute of Technology (Georgia Tech), in Atlanta, Verenigde Staten. Haar werk richt zich specifiek op design van nieuwe vliegtuigen en technologieën die de luchtvaart meer duurzaam en milieuvriendelijk zouden kunnen maken.

Çınar en haar echtgenoot hebben een populair YouTube-kanaal over wetenschap en techniek. Het echtpaar moedigt jonge vrouwen vaak aan om hun passies en dromen te verwezenlijken.

Ik sprak met Çınar op  4 maart, voorafgaand aan de Internationale Vrouwendag, via telefoon en e-mail, over haar carriere, haar werkgebied, en haar avonturen op YouTube.

Dit interview is ingekort.

Sevgi Yagmur (SY): Hoe werd je interesse voor luchtvaartechniek opgewekt?

Gökçin Çınar (GÇ): As a child, I have always been fascinated by the concept of flight. I remember wanting to become a pilot from an early age. I also loved building stuff. I don’t think there is a single event or person who inspired me, but the engineering part definitely comes from the men in my family. My father is a very hands-on and creative person. I’ve always enjoyed helping him design and build things from scratch. When I was a little girl, I had my own little hammer that I used to build wooden airplanes with my grandpa. All I had to do was to combine my passion for flight and space with my interest in engineering. I guess it was meant to be.

Gökçin Çınar (GÇ): Van kleins af aan was ik al gefascineerd door het concept van vliegen. Ik kan me herinneren dat ik al op jonge leeftijd piloot wilde worden. Ik vond het ook leuk om dingen in elkaar te steken. Ik denk niet dat er een bepaalde gelegenheid of persoon was die me inspireerde, maar de interesse voor techniek komt zeker van de mannen in mijn familie. Mijn vader is heel praktisch en creatief aangelegd. Ik vond het altijd leuk hem te helpen met het ontwerpen en bouwen van voorwerpen. Toen ik een klein meisje was had ik mijn eigen kleine hamer die ik gebruikte om samen met mijn grootvader houten vliegtuigen te bouwen. Ik hoefde alleen maar mijn passie voor vliegen en ruimte te combineren met mijn interesse voor techniek. Ik denk dat het zo moest zijn.

SY: Werd je geconfronteerd met gender-stereotypes toen je koos voor studies in je vakgebied?

Aerospace engineering was the only profession I ever wanted in high school. My parents and I were overjoyed when I got my university entrance exam scores, that placed me into the top schools,and most importantly, my dream field.

Little did I know about all the criticism I’d get from my extended family, teachers, or even total strangers. Many people didn’t think I’d have a future in aerospace engineering. Some thought I “wasted” my exam score by not choosing to study medicine, which apparently was more suitable for my gender, others thought if I wanted to study engineering, I should have chosen something that was more “girly”, whatever that meant. But I didn’t listen to any of it. I was sure of myself and I knew what I wanted so at the end of the day it didn’t have even the tiniest impact on my life. My parents supported me all the way, so I feel I’m privileged in that sense. 

Luchtvaarttechniek was het enige beroep dat me interesseerde in de middelbare school. Mijn ouders en ik waren dolblij toen ik mijn resultaten van het eindexamen kreeg, die me toegang verleenden tot de topscholen, en nog belangrijker, mijn droomgebied.

Ik had er geen idee van hoeveel kritiek ik zou oogsten van familie, leraren, of zelfs totaal onbekenden. Heel veel mensen dachten dat ik geen toekomst zou hebben in luchtvaarttechniek. Sommigen vonden dat ik mijn examenresultaten “verkwistte” door niet voor een medicijnenstudie te kiezen, die schijnbaar beter bij mijn gender paste. Anderen dachten dat, als ik techniek wilde kiezen, ik iets had moeten kiezen wat “vrouwelijker” was, wat dat ook moge betekenen. Maar ik luisterde er niet naar. Ik was zeker van mezelf, en ik wist wat ik wou, dus uiteindelijk had het geen impact op mijn leven. Mijn ouders stonden altijd achter mij, dus op dat gebied voel ik me bevoorrecht.

SY: Wat vind je het leukst aan je werk?

My research focuses on novel aircraft designs and technologies that can make aviation more sustainable and environmentally responsible. Although the global aviation industry by itself is not a major contributor to climate change right now, we expect its share to grow rapidly as the demand in aviation increases. There are many design solutions, technologies, and operational improvements that can help reduce the amount of fossil fuel necessary to fly an aircraft. I did my Ph.D. in one of the most promising and most radical solutions: electrified aircraft. With the recent technological advances in electric machines and batteries, we can now talk about electrifying the aircraft propulsion system. Electrified aircraft propulsion is a novel technology that has the potential to significantly reduce, and even fully eliminate fuel consumption and aircraft emissions while allowing for more affordable and quieter flights. Of course, it also comes with many challenges that we engineers have to overcome. My current research projects funded by the US government, including NASA, are focused on finding the right solutions to these challenges. 

Mijn onderzoek is gericht op het ontwerpen van nieuwe vliegtuigen en technologieën die de luchtvaart duurzamer en meer ecologisch verantwoord kunnen maken. Hoewel de globale luchtvaartindustrie op zichzelf geen belangrijke bijdrage levert aan klimaatverandering op dit moment, verwachten we dat het aandeel snel zal stijgen omdat de vraag in de luchtvaart stijgt. Er zijn heel wat ontwerp-oplossingen, technologieën, en operationele verbeteringen die kunnen helpen om de hoeveelheid fossiele energie, nodig om een vliegtuig te laten vliegen, te reduceren. Mijn doctoraat ging over één van de meest veelbelovende en radicale oplossingen: een elektrisch vliegtuig. Dank zij de recente technologische vooruitgang in electrische machines en batterijen kunnen we nu spreken over de electrificatie van het vliegtuig-aandrijfsysteem. Electrische aandrijving voor vliegtuigen is een nieuwe technologie die het potentieel heeft om brandstofverbruik en -uitstoot aanzienlijk te reduceren, en zelfs volledig te elimineren, en tegelijkertijd minder dure en stillere vluchten toe te laten. Natuurlijk gaat dat gepaard met heel veel uitdagingen die wij als ingenieurs moeten overwinnen. Mijn huidige onderzoeksprojecten die door de regering van de Verenigde Staten en NASA gesponsord worden, zijn gericht op het vinden van de juiste oplossingen voor deze problemen.

SY: Welke uitdagingen kwam je tegen als buitenlandse vrouwelijke ingenieur en als resultaat van je geslacht en ethniciteit? Wat deed je om ze het hoofd te bieden?

I think, in the US, we live in a transition era where diversity, equity, and inclusion is becoming more and more important in both every day and professional life. But we are not there yet. Especially those of us in STEM have a very, very long road ahead of us. I am lucky that my current working environment supports diversity, but obviously, I don't always stay within my bubble. As a foreign female engineer working in a white-male-dominated field, I have had many unpleasant experiences over the years.

Recently, I was told by a source of authority that I should change my name to be more successful because it was hard to pronounce. We are expected to deal with such daily micro-aggressions, with a smile, looking our best without trying hard. And although there is a rising awareness to be more inclusive, there are still not many female engineers in high-level positions. There are not many female academics in the aerospace engineering departments of top universities. Most panels are still male-dominated. And as many of my other female colleagues do, I try to overcome such challenges by excelling in my field, working harder and putting more effort into everything I do.

Ik denk dat we in de Verenigde Staten in een transitieperiode verkeren waarbij diversiteit, gelijkheid en integratie steeds belangrijker worden, zowel in het leven van alledag als op professioneel gebied. Maar we zijn er nog niet. Vooral wij van STEM hebben nog een lange, lange weg voor ons. Ik heb geluk dat mijn huidige werkomgeving diversiteit ondersteunt, maar uiteraard blijf ik niet steeds in mijn bubbel. Als buitenlandse vrouwelijke ingenieur, werkend in een blanke-man-gedomineerd veld, heb ik meerdere onaangename ervaringen gehad in de loop der jaren.

Recent zei iemand met autoriteit tegen me dat ik mijn naam moest veranderen om meer succesvol te zijn, omdat die moeilijk uit te spreken is. We worden verondersteld om te gaan met dergelijke dagelijkse micro-agressies door met een glimlach te reageren en er zonder inspanning op ons best uit te zien. En hoewel er een groeiend bewustzijn is voor meer inclusie, zijn er nog steeds niet veel vrouwelijke ingenieurs op hoge posities. Er zijn niet veel vrouwelijke academici in de luchtvaart engineering departementen van top-universiteiten. De meeste panel-leden zijn nog steeds mannelijk. En zoals veel van mijn vrouwelijke collega's probeer ik zulke uitdagingen aan te gaan door uit te blinken in mijn vakgebied, harder te werken en meer inspanning te leveren bij alles wat ik doe.

SY: Je vermeldt dat je werkt met NASA en andere luchtvaartgiganten zoals Boeing en Airbus. Hoe wordt je werk aanvaard in de industrie?

I joined the Aerospace Systems Design Lab (ASDL) at Georgia Tech as a Ph.D. student and graduate research assistant eight years ago. ASDL is a very unique lab. It consists of a very large and multidisciplinary group of students and faculty. The close relationship we at ASDL enjoy with the industry allows us to work on real-world problems and make a significant research impact in our field. The findings of our research in academia are being utilized in real-world applications and informing the decision-makers in the government and the industry, which is the most exciting part of my job.

Acht jaar geleden begon ik te werken in het Aerospace Systems Design Lab (ASDL) aan de Georgia Tech universiteit als doctoraatstudent en afgestudeerd wetenschappelijk medewerker. ASDL is een uniek laboratorium. Het bestaat uit een heel brede en multidisciplinaire groep van studenten en docenten. De nauwe banden die we bij ASDL hebben met de industrie laten ons toe te werken aan reële problemen en een aanzienlijke invloed uit te oefenen op het onderzoek in ons vakgebied. De resultaten van onze academische research worden gebruikt voor toepassingen in de echte wereld en om de beleidsbepalers bij regering en industrie te informeren, wat de meest boeiende kant van mijn baan is.

SY: Je hebt een YouTube-kanaal dat gericht is op STEM en een serie met de naam #kadındediğin [een vrouw, zeg je]. Wat deed je ertoe besluiten zowel het kanaal als de serie te starten, en wat is de bedoeling ervan?

Back in 2016 when I was a grad student at Georgia Tech, I came up with an idea to combine my passion for acting and engineering. My then-boyfriend and now-husband liked the idea and together we created Biz Siz Onlar [Us, You, Them], our YouTube channel.

We made videos about various engineering fields where we interviewed each other and our friends with STEM degrees. I wanted these videos to help break the gender stereotypes that I experienced back in high school. I wanted to encourage young women to follow their dreams and choose their professions according to their passions, not according to society’s expectations. Shortly after releasing these interview videos, I started to receive messages from high school students from around Turkey. This helped me realize all the challenges some of these young, brilliant girls have to overcome. Their stories about suppression and their admirable resilience against it are the main reasons why I will never stop advocating for equality and social injustice. My goal is to show them that they don’t have to fit themselves into someone else’s perception of who they should be, how they should behave, what they should dream and achieve. I think showing the younger generation that it is possible to live your life outside the boxes that their society might try to put them in is a powerful inspiration.

Toen ik in 2016 student was aan Georgia Tech bedacht ik een idee om mijn passie voor acteren en techniek te combineren. Mijn toenmalige vriend en nu echtgenoot vond het een leuk idee en samen creërden we Biz Siz Onlar [Wij, Jullie, Zij], ons YouTube-kanaal.

We maakten video´s over verschillende engineering-gebieden waar we elkaar interviewden, en ook onze vriend*innen met STEM-diploma's. Ik wilde die video's maken om te helpen de gender-stereotypen te doorbreken die ik in de middelbare school had ondervonden. Ik wilde jonge vrouwen aanmoedigen hun dromen te volgen en een beroep te kiezen dat past bij hun passies, niet wat past bij de verwachtingen van de maatschappij. Niet lang na het lanceren van de interview-video's begon ik boodschappen te ontvangen van middelbare schoolstudenten in heel Turkije. Dat droeg ertoe bij me te realizeren welke uitdagingen slimme jonge meisjes moesten overwinnen. Hun verhalen over onderdrukking en hun bewonderenswaardige weerbaarheid zijn de belangrijkste redenen waarom ik nooit zal ophouden te pleiten voor gelijkwaardigheid en tegen sociale onrechtvaardigheid. Mijn doel is hen te tonen dat ze niet hoeven te voldoen aan een de perceptie van hoe anderen zien wie ze zouden moeten zijn, hoe ze zich zouden moeten gedragen, en wat ze zouden moeten nastreven en bereiken. Ik denk dat het een krachtige inspiratiebron is om de jongere generatie te tonen dat het mogelijk is je leven te leiden buiten de gebaande paden die de maatschappij je probeert op te dringen.

SY: Wat volgt er nog?

Many things! The more steps I climb, the higher I’d like to go. I wouldn’t be able to list all the things I’d like to do here even if I wanted to. But my top two goals in the near future are to become a successful academic faculty member and get my private pilot’s license.

Een heleboel! Hoe meer trappen ik beklim, hoe hoger ik wil gaan. Al zou ik het willen, ik zou niet alle dingen kunnen opnoemen die ik graag zou willen doen. Maar mijn twee belangrijkste doelen in de nabije toekomst zijn: een succesvol lid van de academische faculteit worden en mijn private vliegbrevet halen.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.