De oude stad in Bukhara, een van de meest bezochte oude steden langs de Zijderoute. Foto door Filip Noubel, gebruikt met toestemming.

Eind 2019 riep het tijdschrift The Economist het Centraal-Aziatische land Oezbekistan uit tot ‘land van het jaar’ [en] vanwege de snelheid van economische hervormingen en politieke veranderingen. Het valt niet te betwijfelen dat het Oezbekistan van 2020 niet te vergelijken is met het Oezbekistan van 2016, toen oud-president Islom Karimov nog de ijzeren scepter zwaaide. Hij had het land bijna drie decennia lang geïsoleerd, en veel broodnodige politieke, economische en sociale hervormingen tegengehouden.

Grote veranderingen kwamen toen Sjavkat Mirzijojev het overnam en vanaf eind 2017, een jaar na het overlijden van Karimov, steeds meer invloed kreeg. De lijst van veranderingen is indrukwekkend: economische hervorming die de convertibiliteit van de lokale munteenheid [en], de sum, toestond, het openen voor buitenlandse investeringen en wereldwijd toerisme [en], minder censuur in de media [en], de bevrijding van bepaalde politieke en religieuze gevangenen [en], inspanningen om dwangarbeid in de katoenindustrie te stoppen [en], de arrestatie van voormalige leden van de elite [en] die zwaar betrokken waren bij corruptie, en snellere en goedkopere toegang tot het internet [en].

Boerenmarkt in het centrum van Tasjkent. Foto door Filip Noubel, gebruikt met toestemming.

Tegelijkertijd benadrukt hetzelfde artikel van The Economist dat “Oezbekistan nog een lange weg te gaan heeft en nog lang geen democratie is”. Er zijn inderdaad nog steeds politieke gevangenen in de gevangenis, het blijft heel moeilijk om ngo's op te richten, veel buitenlandse media en internationale ngo's mogen zich niet registreren, er is veel censuur in de media, en er zijn duidelijke aanwijzingen dat corruptie, machtsmisbruik door de staat en zakenlobby's veel hervormingen tegengaan, waardoor significante veranderingen voor de gewone burger voorkomen worden. In 2019 was het gemiddelde salaris [en] 181 euro, terwijl het minimumloon 52 euro was. Er zijn meer dan 2 miljoen Oezbeekse economische migranten [ru] in Rusland. 

Bord in een café in Tasjkent. Foto door Filip Noubel, gebruikt met toestemming.

Terwijl het land navigeert tussen pogingen om te liberaliseren, moderniseren en zich open te stellen voor globale trends, en de oude gewoonten van controle en corruptie, doet Global Voices verslag over het succes en het falen van hervormingen, en hoe Oezbeekse burgers ongeëvenaarde veranderingen zien en ervaren.

In deze Special Coverage richten we ons op het belang van culturele identiteit terwijl het land zichzelf opnieuw uitvindt, op de ruimte voor vrijheid van uiting, de rol van sociale media, de sociale veranderingen die de meerderheid en minderheden raken, de invloed van buurlanden, en de kansen en uitdagingen door toerisme en grote buitenlandse investeringen. 

Terwijl we onze Special Coverage blijven vernieuwen, kun je meer lezen in de volgende verhalen:

Uzbek DJ with a mission to popularize vintage Soviet music [en]

Uzbekistan as creative chaos: A photographer's interpretation of his nation's search for identity [en]

Meet the Uzbek activists using apps to connect gay men to HIV testing and care [en]

As Uzbekistan thaws, the Uzbek language spreads its wings [en]

Can a beloved Tashkent theatre hold out against the wrecking ball? [en]

Life on the margins: The Lyuli people of Uzbekistan [en]

A journey through Uzbek national identity on the Tashkent metro [en]

In Uzbekistan where homosexuality is illegal LGBTQ people must hide to survive [en]

Tashkent theatre offers window into Japanese internment after World War II [en]

Vertalingen dekoloniseren en demystificeren Centraal-Aziatische literatuur

How Uzbeks learned to love and live on the Telegram messenger App [en]