Amerikanen, jullie fantasieën over Canada bevorderen een gevoel van zelfgenoegzame blanke superioriteit bij de Canadezen

trudeau apologizes for blackface

Justin Trudeau tijdens een federale verkiezingscampagne in september 2019, in gesprek over beschuldigingen dat hij zich regelmatig zwart opmaakte, nog toen hij begin dertig was. De Trudeau-liberalen verloren de verkiezingen niet en konden een minderheidsregering vormen. Screenshot van het officiële YouTube-kanaal van NBC News.

De Verenigde Staten maken een moeilijke periode door op dit moment. Massademonstraties en protesten tegen diep geworteld racisme en politiegeweld werden beantwoord met nog meer racisme en brutaal optreden door de politie. De economie stilgelegd door een pandemie die miljoenen jobs gekost heeft. Een incompetent antwoord op COVID-19 door een autoriteit die volledige steden afsloot, en nu steeds weer onverbiddellijk geconfronteerd wordt met nieuwe infectiegolven en doden over het hele land.

En bovenal: een labiele president die de Amerikanen met nog meer geweld, chaos en dood bedreigt.

Door de dagelijkse stroom van grimmig nieuws hebben nu een aantal Amerikaanse vrienden hun blik noordwaarts gericht op mijn land, Canada. Voor vele Amerikanen, zo lijkt het, is Canada een fantasiewereld van vriendelijkheid en goede manieren, een sexy “Portlandia” (Amerikaans sketch-komedie feuilleton), minus de gigantisch grote donuts en de Klan, of een Austin in Texas zonder tacos of openlijke wapendracht.

Op 11 juni, na bijna twee weken van onophoudelijk politiegeweld tegen burgers die vreedzaam protesteerden tegen de moord op George Floyd en de Black lives beweging ondersteunden, lanceerde de Daily Show een humoristisch filmpje waarin Amerikanen Canada vragen om de V.S. binnen te vallen en de orde in het land te herstellen. Half juni was de hashtag #InvadeUsCanada al een hit op Twitter.

“Vergeleken bij de “gongshow” die Amerika is, vinden we Canada geweldig” zeggen mijn Amerikaanse vrienden in COVID-19-tijden.

Mijn antwoord?

Wat racisme betreft zijn de Verenigde Staten veel progressiever dan Canada. Amerikanen kunnen racisme tenminste thematiseren. In Canada, dank zij onze reputatie als “a really nice appartment over a meth lab” (een uitspraak van acteur Robin Williams waarin “a meth lab” symbool staat voor de V.S.), komt het woord “ras” bijna nooit aan bod in de nationale discussie, wat racisme veel gevaarlijker maakt.

Meer nog: in een nationale dialoog letterlijk gedomineerd door een sokkenpop (“Ed the Sock” is een Twitter web app), is het voor Canadezen niet ongewoon om te ontkennen dat racisme hier bestaat. Eerder in juni, toen protesten zich verspreidden over verschillende steden in de Verenigde Staten, schreef een prominente mediapersoonlijkheid in de National Post, één van de twee noodlijdende nationale dagbladen, dat Canada geen racistisch land is. Na een “opstand van de redactie” zei de opinie-editor van de Post dat de column het resultaat was van een editoriaal “misverstand“. Het bericht staat nog steeds op de website van de National Post, met een verklaring bovenaan.

Nochtans was dit niet de eerste keer in het afgelopen jaar dat, als gevolg van een redactieopstand, een Canadees nieuwsmedium de publicatie van een racistisch commentaar wegredeneerde. Het probleem is dat racisme in de media zich niet beperkt tot deze opvallende voorbeelden. Sommige commentatoren vragen zich af waarom journalisten niet meer van zich laten horen als racistische colums verschijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Openlijk racisme in Canadese redacties wordt vaker gewoonweg afgedaan als een fout. In juni, toen Wendy Mesley, een invloedrijke CBC mediapersoonlijkheid, toegaf het “n-woord” gebruikt te hebben tijdens een editoriale discussie (zoals gewoonlijk in Canada werden de details van het incident niet publiek gemaakt), gebruikte ze het excuus dat ze een zwarte geïnterviewde citeerde.

In een open brief aan Mesley, ondertekend door de Canadese associatie van zwarte journalisten en een groot aantal anderen, riep journalist en activist Desmond Cole de CBC presentator op om uitleg te geven:

Door te verklaren dat ze één van ons citeerde, schuift ze de verantwoordelijkheid voor haar commentaar af op ons, en maakt ze haar racistisch gedrag twee keer zo erg door te weigeren zelf verantwoordelijkheid te nemen […]. Zwarte journalisten zijn niet verantwoordelijk voor Mesley's racisme, en we zijn hoogst verontwaardigd dat ze probeert ons als dekmantel te gebruiken voor haar eigen keuzes.

Het tot zwijgen brengen van zwarte en minderheidsstemmen in Canada is niet ongewoon. In 2017 zag Desmond Cole zelf zich verplicht zijn freelance baan bij de Toronto Star, de Canadese krant met de grootste oplage, op te geven vanwege zijn activisme tegen “carding” (willekeurige straatcontroles door de politie) en andere kwesties. Toen het Wendy-Mesley-verhaal bekend werd, deelden journalisten zoals Scaachi Koul van BuzzFeed verhalen over hoe ze op de zwarte lijst terechtkwamen bij CBC omdat ze hun mening te kennen gaven of hoe ze door collega's en managers voortdurend werden aangezien voor andere niet-blanke medewerkers.

Anderen, zoals CBC reporter Angela Sterritt, maakten melding van “lateraal geweld” door collega journalisten. Een aantal journalisten nam ontslag:

Honderd. Percent.

Gedragscodes worden vaak gebruikt – al of niet met opzet – om gemarginaliseerde journalisten het zwijgen op te leggen. https://t.co/hVMazD95NC

- Denise Balkissoon (@balkissoon) 15 Juni, 2020

Het is dus geen wonder als de Canadese media meestal zwijgen als het erom gaat over racisme en coloniaal geweld te schrijven. Het was bijvoorbeeld een buitenlandse mediabron, the Guardian, die het verhaal naar buiten bracht dat de Canadese politie bereid was op om inheemse activisten te schieten toen ze probeerden hun traditionele grondgebied te verdedigen tegen een pijpleidingproject.

Deze maand werd er door geprivilegieerde commentatoren en hooggeplaatsten gediscussieerd over het al of niet bestaan van systematisch racisme in Canada. Dit terwijl wrede, tragische voorbeelden van politiebrutaliteit bijna dagelijks aan het licht kwamen. Het achtervolgen en vervolgens mishandelen van een inheemse man door een officier van de Royal Canadian Mounted Police (RCMP) is maar één van meerdere beschuldigingen van wangedrag van de politie in het hoge noordelijke gebied van Nunavut. In Alberta werd een dashcam vrijgegeven die beeldmateriaal toonde over RCMP officiers die een prominent leider van de indianen brutaal mishandelden. In diezelfde week werden in New Brunswick twee inheemse bewoners door de politie doodgeschoten.

Volgens zakenman en schrijver Robert Jago is de Canadese politie verantwoordelijk voor meer dodelijke inheemse slachtoffers dan COVID-19 sinds het begin van de pandemie in maart.

Dus, terwijl de Daily Show Amerikanen aanmoedigde om de neerbuigende hashtag #InvadeUsCanada te delen, tegen de achtergrond van de Black Lives Matter demonstraties in de Verenigde Staten en Canada, ondergingen rassengemeenschappen in Canada brutaal geweld. De Canadezen zelf begonnen er eindelijk over te praten, het probleem van racisme te benoemen, en zelfs  het intrekken van de financiering van de politie ter sprake te brengen.

Het moet wel gezegd zijn dat zwarte journalisten, activisten en gewone Canadese burgers al lang strijden voor gerechtigheid en de discriminatie van zwarte Canadezen en mensen met een andere huidskleur onder de aandacht brengen. Edmonton Bahir Mohamed, bijvoorbeeld, heeft in zijn vrije tijd een locaal schoolbestuur ertoe gebracht zich te verontschuldigen bij een zwarte student voor rassendiscriminatie. Mohamed deelde ook zijn eigen jeugdervaringen als zwarte in Edmonton, en bracht de historische banden van de hoofdstad Alberta met de Ku Klux Klan aan het licht.

Vele anderen hebben er hard aan gewerkt om te voorkomen dat de zwarte geschiedenis van Canada uitgewist wordt. Midden juni werden twee viaducten in Vancouver bezet door Black Lives Matter-activisten. De viaducten waren de enige overblijfselen van de plannen van de stad, vijftig jaar geleden, om verhoogde autowegen door heel Vancouver te bouwen. De plannen werden toen teruggedraaid, maar niet voordat de historische zwarte wijk van Hogan's Alley vernietigd werd, en de inwoners verdreven. De Hogan's Alley Society voert nu campagne om het grondgebied van de viaducten onder bescherming te plaatsen.

Door mijn land te beschouwen als een lief knuffeldier dat “gewoon beter” is dan de Verenigde Staten, leggen de gebruikers van #InvadeUSCanada effectief het zwijgen op aan de zwarte, inheemse en andere stemmen in Canada. En ze moedigen het typisch Canadese gevoel van zelfgenoegzame superioriteit over onze Amerikaanse buren aan.

Maar bovenal bevorderen ze het voortbestaan van witte suprematie in Canada, en een voortdurende schadelijke erfenis van gewelddadig kolonialisme dat ook vandaag nog bestaat.

 

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.