De gevangenisstraf van Harvey Weinstein is een rappel voor de strijd om gerechtigheid na sexueel geweld

CBSN-nieuwsrapport van 11 maart 2020. Screenshot van Youtube.
Dus eindelijk, Harvey Weinstein werd veroordeeld tot 23 jaar gevangenisstraf. Hoewel het oordeel, verkondigd op 11 maart, door velen positief ontvangen werd, was de rechtszaak die ertoe leidde een demonstratie van hoe extreem moeilijk het is voor vrouwen om gerechtigheid te verkrijgen na sexueel geweld.
Als slachtoffer van verkrachting, en steun en toeverlaat van bevriende gedupeerden bij schijnprocessen en PTSD [nl] (posttraumatisch stress-syndroom), kan ik het niet helpen dat ik Weinstein beschouw als slechts één verkrachter die vervolgd werd, terwijl er nog duizenden vrij rondlopen. Ik heb dit verslag ook ondertekend met een pseudoniem om mijn identiteit te beschermen, want ik ben nog niet helemaal hersteld van mijn ervaring.
Weinstein werd veroordeeld voor verkrachting van twee vrouwen. Zes vrouwen getuigden over zijn daden en legden schokkende verklaringen af over misbruik en aanranding. In totaal betichtten 15 vrouwen hem van verkrachting, terwijl bovendien enkele tientallen vrouwen hem beschuldigden van sexuele intimidatie in de loop van meer dan twintig jaar. Het feit dat hij uiteindelijk een tijd in de gevangenis zal zitten, kan de carrières die hij verwoest heeft niet in eer herstellen, en kan de wonden die hij achterliet op lichaam en geest van zoveel vrouwen niet verzachten.
Volgens de statistieken van het US Rape Abuse and Incest National Network (RAINN) (Nationaal netwerk voor verkrachting, misbruik en incest in de Verenigde Staten) wordt minder dan een vierde van gevallen van sexuele aanranding aangegeven bij de politie (230 op de 1.000 om precies te zijn). Daarvoor zijn meerdere redenen, o.a. de onmacht van vele slachtoffers om te benoemen wat hen overkomen is, angst voor represailles door de verkrachter, of de behoefte om de verkrachter te beschermen, wat bij mij het geval is.
Zoals de meerderheid van de slachtoffers, kende ik de man die mij verkrachtte: ik had een relatie met hem. Hij hield van poëzie en literatuur. Hij kwam uit een familie waar misbruik gepleegd werd, maar hij scheen dit trauma verwerkt te hebben. Hij volgde een universitaire opleiding, hield van een biertje met vrienden, maar dwong me tot onbeschermde sex, ongeacht hoe vaak ik “nee” zei. En alhoewel ik mezelf beschouw als goed geïnformeerd over gendergerelateerd geweld, was het idee dat ik aangerand kon zijn door mijn eigen partner me zo vreemd, dat het negen maanden duurde voor ik me realiseerde dat hij me eigenlijk verkrachtte.
Maar nog steeds wilde ik hem niet aangeven, want het zou zijn woord tegenover het mijne zijn. Bovendien dacht ik dat hij het al moeilijk genoeg had door zijn problematische kindertijd.
Het probleem voor de slachtoffers ligt niet alleen bij de beslissing om aan te geven of niet – van 1.000 gevallen leiden er maar 46 tot vervolging. Waarom? Een deel van het antwoord ligt in de manier waarop onopgeleide politieagenten de gevallen van verkrachting behandelen. Vele vriend(inn)en en activisten vertelden over het frequent fout omgaan met of kwijtraken van bewijsstukken door de politie.
Hierbij komt de foute houding van incompetente agenten tegenover slachtoffers, waardoor deze zich niet uitspreken. Slachtoffers klagen erover dat hen gevraagd wordt “wat ze aanhadden” of dat ze beschuldigd werden van “laat uit te gaan”. De angst op dezelfde manier behandeld te worden, weerhoudt me ervan een klacht in te dienen.
Tijdens het gerechtelijke proces wordt slachtoffers steeds opnieuw gevraagd verslag uit te brengen over het gebeurde, een zeer traumatische ervaring, en bovendien ondoeltreffend. Omdat geheugenverlies door trauma zeer snel optreedt, kunnen velen de details niet zo levendig herinneren, waardoor kleine onnauwkeurigheden optreden die tegen hen wegen. Een mentale shock kan ook veroorzaken dat slachtoffers emoties van gebeurtenissen loskoppelen, waardoor ze soms afstandelijk overkomen. Dit komt niet overeen met het beeld van het “radeloze-slachtoffer-van-een-onbekende-man-in-een-donker-steegje”, en heel wat politieagenten registreerden geen klacht omdat ze het slachtoffer niet geloofwaardig genoeg vonden. Dit wordt heel duidelijk in het geval van het proces van Marie Adler, het verhaal van een mislukt onderzoek over aanranding dat als een Netflix serie uitgebracht werd.
Om terug te keren tot de RAINN statistieken: 9 op 1.000 gevallen worden behandeld door een officier van justitie. Daarvan leiden er maar 5 tot een rechtszaak. En deze 5 gevallen resulteren in gevangenisstraf voor 4.6 verkrachters.
Zelfs als een proces gevoerd wordt, is het geen eenvoudige zaak: elk detail van het leven van de aankla(a)g(st)er wordt in de schijnwerpers geplaatst. Hun “moraliteit”, hun sexuele leven, hun mentale gezondheid, hun lichaam.
In Frankrijk werd Sarah, 11 jaar oud, aangerand door een 28-jarige man, niet beschouwd als verkracht, omdat ze “ouder lijkt dan ze is [fr]”, en eerder kalm overkwam. Daarom beperkte[fr] het proces tegen haar aggressor zich ertoe of ze had ingestemd of niet.
Niet lang geleden werd een bevriend slachtoffer in een West-Europees gerechtshof verteld, door de advocaat van de man die haar verkracht had, dat ze “haar vriend niet wilde bekennen dat ze sex had gehad met een andere man, dus beschuldigde ze hem van verkrachting”. Schampere opmerkingen van verdedigende advocaten raken slachtoffers diep. Chanel Miller bijvoorbeeld, in 2016 aanklaagster in een zaak waarbij studenten van de Stanford Universiteit in California betrokken waren, werd door de verdediger van de beklaagde, Brock Turner, afgeschilderd als een zware drinker, en zodanig beledigd dat ze zich verontschuldigde en de rechtszaal verliet.
Terwijl minder dan vijf op duizend gevallen van sexueel geweld resulteren in een veroordeling, werd in de Verenigde Staten één op zes vrouwen minstens één keer in haar leven verkracht. In Frankrijk is het er één op tien, in België één op vijf.
Dat is een verschrikkelijke som als je deze statistiek voor ogen wil houden terwijl je door je lijst van Facebook-vrienden gaat. Maar ik merk dat mensen nog veel meer terugschrikken voor de overweging hoeveel van hun vrienden en verwanten een daad van sexuele agressie begaan hebben. Als één op de zes vrouwen minstens één keer aangerand werd, is het niet onwaarschijnlijk dat we allemaal ten minste één verkrachter in onze kennissenkring hebben. Hoevelen werden aangegeven, vervolgd en veroordeeld?
De opvatting dat verkrachters zichtbaar doortrapte viezerikken zijn, is op zijn minst onnauwkeurig, in het ergste geval zeer schadelijk. Deze opvatting maakt het ons onmogelijk ons voor te stellen dat één van de getalenteerde, aardige en genereuze mensen die we kennen, iemand aangerand zou hebben.
Intussen is de weg naar herstel erg moeilijk, en houdt alles in van PTSD tot depressie en eetstoornissen. Het genezingsproces bestaat uit tal van inzinkingen, maar ook van veerkracht. In naam van mezelf en van vele anderen kan ik alleen maar zeggen: vergeten doe je niet, je leert alleen maar door te gaan en te leven met je overgebleven zelf.
Voor verdere informatie en hulpbronnen over omgaan met sexueel geweld kan je de website van RAINN bezoeken.
Dit artikel maakt deel uit van The Bridge, een verzameling artikelen, opiniestukken, commentaren en onderzoeksjournalistiek vanuit het unieke perspectief van de GV-gemeenschap. De meningen in deze artikelen zijn niet per definitie dezelfde als de meningen van de gemeenschap als geheel. · Alle artikelen
Categorieën

Start een discussie
Dit artikel maakt deel uit van The Bridge, een verzameling artikelen, opiniestukken, commentaren en onderzoeksjournalistiek vanuit het unieke perspectief van de GV-gemeenschap. De meningen in deze artikelen zijn niet per definitie dezelfde als de meningen van de gemeenschap als geheel. · Alle artikelen
Categorieën
Topartikelen uit de hele wereld
Vertalen voor Global Voices
Archief per maand
- maart 2021 3 artikelen
- februari 2021 14 artikelen
- januari 2021 18 artikelen
- december 2020 12 artikelen
- november 2020 13 artikelen
- oktober 2020 19 artikelen
- september 2020 16 artikelen
- augustus 2020 15 artikelen
- juli 2020 9 artikelen
- juni 2020 17 artikelen
- mei 2020 18 artikelen
- april 2020 20 artikelen
- maart 2020 9 artikelen
- februari 2020 5 artikelen
- januari 2020 7 artikelen
- december 2019 8 artikelen
- november 2019 5 artikelen
- oktober 2019 2 artikelen
- september 2019 9 artikelen
- augustus 2019 8 artikelen
- juli 2019 2 artikelen
- juni 2019 4 artikelen
- mei 2019 2 artikelen
- april 2019 5 artikelen
- maart 2019 9 artikelen
- februari 2019 2 artikelen
- januari 2019 6 artikelen
- december 2018 3 artikelen
- november 2018 6 artikelen
- oktober 2018 8 artikelen
- september 2018 4 artikelen
- augustus 2018 3 artikelen
- juli 2018 4 artikelen
- juni 2018 1 artikel
- mei 2018 1 artikel
- april 2018 2 artikelen
- maart 2018 4 artikelen
- februari 2018 9 artikelen
- januari 2018 10 artikelen
- december 2017 4 artikelen
- november 2017 4 artikelen
- oktober 2017 2 artikelen
- september 2017 8 artikelen
- augustus 2017 7 artikelen
- juli 2017 9 artikelen
- juni 2017 8 artikelen
- mei 2017 10 artikelen
- april 2017 3 artikelen
- maart 2017 9 artikelen
- februari 2017 13 artikelen
- januari 2017 12 artikelen
- december 2016 5 artikelen
- november 2016 17 artikelen
- oktober 2016 9 artikelen
- september 2016 10 artikelen
- augustus 2016 11 artikelen
- juli 2016 8 artikelen
- juni 2016 10 artikelen
- mei 2016 7 artikelen
- april 2016 10 artikelen
- maart 2016 4 artikelen
- februari 2016 9 artikelen
- januari 2016 5 artikelen
- december 2015 4 artikelen
- november 2015 6 artikelen
- oktober 2015 12 artikelen
- september 2015 12 artikelen
- augustus 2015 9 artikelen
- juli 2015 9 artikelen
- juni 2015 13 artikelen
- mei 2015 14 artikelen
- april 2015 14 artikelen
- maart 2015 22 artikelen
- februari 2015 11 artikelen
- januari 2015 19 artikelen
- december 2014 9 artikelen
- november 2014 10 artikelen
- oktober 2014 8 artikelen
- september 2014 12 artikelen
- augustus 2014 2 artikelen
- juli 2014 2 artikelen
- juni 2014 5 artikelen
- mei 2014 5 artikelen
- april 2014 4 artikelen
- maart 2014 8 artikelen
- februari 2014 8 artikelen
- januari 2014 12 artikelen
- december 2013 12 artikelen
- november 2013 24 artikelen
- oktober 2013 46 artikelen
- september 2013 18 artikelen
- augustus 2013 9 artikelen
- juli 2013 8 artikelen
- juni 2013 9 artikelen
- mei 2013 8 artikelen
- april 2013 13 artikelen
- maart 2013 9 artikelen
- februari 2013 12 artikelen
- januari 2013 17 artikelen
- december 2012 7 artikelen
- november 2012 16 artikelen
- oktober 2012 14 artikelen
- september 2012 3 artikelen
- augustus 2012 13 artikelen
- juli 2012 11 artikelen
- juni 2012 11 artikelen
- mei 2012 15 artikelen
- april 2012 18 artikelen
- maart 2012 15 artikelen
- februari 2012 18 artikelen
- januari 2012 17 artikelen
- december 2011 16 artikelen
- november 2011 15 artikelen
- oktober 2011 15 artikelen
- september 2011 19 artikelen
- augustus 2011 17 artikelen
- juli 2011 15 artikelen
- juni 2011 15 artikelen
- mei 2011 15 artikelen
- april 2011 16 artikelen
- maart 2011 26 artikelen
- februari 2011 36 artikelen
- januari 2011 37 artikelen
- december 2010 19 artikelen
- november 2010 22 artikelen
- oktober 2010 18 artikelen
- september 2010 18 artikelen
- augustus 2010 15 artikelen
- juli 2010 16 artikelen
- juni 2010 24 artikelen
- mei 2010 23 artikelen
- april 2010 24 artikelen
- maart 2010 20 artikelen
- februari 2010 16 artikelen
- januari 2010 22 artikelen
- december 2009 18 artikelen
- november 2009 18 artikelen
- oktober 2009 15 artikelen
- september 2009 19 artikelen
- augustus 2009 16 artikelen
- juli 2009 23 artikelen
- juni 2009 27 artikelen
- mei 2009 22 artikelen
- april 2009 20 artikelen
- maart 2009 23 artikelen
- februari 2009 15 artikelen
- januari 2009 9 artikelen