Schrijfster Ingrid Persaud; foto gebruikt met haar toestemming.
Met een humoristisch, gevoelig en innemend verhaal over een vader-zoonrelatie, won Ingrid Persaud uit Trinidad en Tobago de Commonwealth Short Story Prize van 2017 (de prijs voor het beste kortverhaal van het Gemenebest) voor de Caraïbische regio; ze was ook de algemene winnares [1] [en – alle links] van dit jaar. In “The Sweet Sop [2]” (De snoepwinkel) ontleedt ze op een meesterlijke manier moeilijke thema's van liefde en dood zonder in sentimentaliteit te vervallen, en ze verzoet een verzuurde relatie heerlijk met alle mogelijke vormen van chocolade.
Global Voices had een gesprek met haar over haar prijs, haar werk en de Caraïbische literatuur in het algemeen.
Global Voices (GV): Gefeliciteerd met je prijs voor het beste kortverhaal van het Gemenebest (Caraïben). Naar aanleiding van je succes werd er verteld dat je een “beginnend auteur” zou zijn en dat je eigenlijk uit het niets kwam toen je de prijs won, maar je bent al een hele tijd met het schrijversvak bezig. Zou je ons wat over je traject willen vertellen?
Ingrid Persaud (IP): Het idee dat je als volgroeide auteur geboren wordt maakt deel uit van de mythe van het genie. De afgelopen vijf jaar heb ik al schrijvend geprobeerd te vatten hoe woorden puzzelstukjes zijn waarmee je kan jongleren en spelen. Ik heb al een roman [3]geschreven en ben bezig met een volgende. Ik schreef nog geen kortverhalen en de prijs stimuleert me nu om die vertelvorm eens beter te bekijken.
Mijn schrijverstraject was nogal hobbelig. Ik heb nog twee andere levens gehad: ik ben academisch jurist geweest en heb nadien een kunstenaarsopleiding gevolgd. Terugkijkend merk ik dat de rode draad die er doorheen loopt de kracht van woorden is.
GV: Het mooie van “The Sweet Sop”, het verhaal dat zoveel indruk maakte op de jury omwille van de originaliteit, de sterke karaktertekening en de humor, is dat het gaat over universele ervaringen met een duidelijke Trinidadiaanse stem. Hoe ben je daarin geslaagd?
IP: De Caraïbische stem is even specifiek en even makkelijk te verstaan als zeg maar de Ierse of Schotse varianten die we zonder meer aanvaarden. Ik geloof dat deze generatie schrijvers een standpunt wil innemen tegenover het benoemen van Caraïbisch taalgebruik als zou het om een ‘dialect’ gaan of om een ‘inheemse taal’. Goede verhalen en gedichten zullen altijd een plaats vinden omdat ze ons gemeenschappelijk mens-zijn aanspreken. Trinidadiaanse humor verwarmt mijn hart en ik ben zeer blij dat het ook anderen charmeert.
GV: Heeft het feit dat je blogt je schrijfvaardigheid verbeterd, zeker wat betreft de vormgeving van een kortverhaal? Wat heeft het je bijgebracht als schrijver?
IP: Ik ben geen regelmatige blogger, maar dat ik ermee begon is toch wel cruciaal geweest om het schrijven tot een wezenlijk deel van mijn leven te maken. We waren van Londen naar Barbados verhuisd en ik had me voorgenomen om elke week een essay van 900 woorden te schrijven over dat nieuwe leven. Dat lijkt niet veel, maar het zorgde wel voor structuur, discipline en het dwong me om opmerkzamer te zijn. Notes From A Small Rock [4] bood me de ruimte om te experimenteren en feedback van lezers te krijgen. Ik zou het veel vaker moeten doen.
GV: Je bent niet alleen auteur, maar ook moeder. Hoe reageerde je familie toen je de prijs won, en hoe vind je het juiste evenwicht in je rol als echtgenote, moeder en auteur?
IP: De hele familie was trots. Zelfs mijn puberende tweelingzonen mompelden dat die prijs best cool was. De jongens komen op de eerste plaats en totdat ze over een jaar of wat naar de universiteit gaan wordt mijn wereld bepaald door wat zij nodig hebben. Dat is mijn keuze. De tijd en de ruimte die ik in mijn hoofd maak voor het schrijven zijn ook heilig, maar dat is afhankelijk van de schooltijden, of het vakantie dan wel les- of examentijd is. Mijn man steunt me geweldig in mijn schrijven, net zoals ik zijn werk apprecieer [hij is econoom]. We ploeteren verder als team – we geven en nemen en soms knettert het.
Ingrid Persaud; foto gebruikt met haar toestemming.
GV: Hoe belangrijk zijn sociale media geweest om je werk te delen en te promoten en om contact te leggen met andere Caraïbische auteurs?
IP: Ik spendeer veel te veel tijd op Facebook en Twitter met als excuus dat ik op een eiland woon van 14 op 21 mijl. Het is mijn toegangspoort om met andere schrijvers wereldwijd te communiceren en mijn link met nieuwsdiensten en publicaties. Maar ik verwar een virtuele vriend nooit met eentje die binnenvalt voor de lunch en waarmee ik nog aan ‘t kletsen en lachen ben als de maan al opkomt.
GV: Over andere schrijvers gesproken, wie inspireert jou?
IP: Ik lees heel veel om een idee te hebben van de zeitgeist en ik lees ook strategisch, afhankelijk van de uitdagingen waarmee ik worstel in mijn werk. Wat het ambachtelijke schrijven betreft vind ik het werk van Olive Senior [5] inspirerend. Ik heb Faulkners [6] [nl] As I lay Dying [7] (Uitvaart in Mississippi) vaker gelezen dan ik wil toegeven. Het beste boek deze zomer was The Story of a Brief Marriage [8] (Het verhaal van een kort huwelijk) van Anuk Arudpragasam.
GV: Hoe zie jij de Caraïbische literatuur verder evolueren en waar situeer je jezelf?
IP: Wij gaan prat op onze traditie om literatuur van wereldklasse voort te brengen, en we blijven dat doen met authentieke en unieke stemmen van schrijvers en dichters zoals Kei Miller [9], Vahni Calipdeo [10], Marlon James [11], Barbara Jenkins [12], Jacob Ross [13] en Sharon Millar [14]. Op termijn, wanneer ik meer gepubliceerd zal hebben, zal mijn stem haar plaats vinden. Maar dat is een taak voor recensenten. Mijn job is blijven schrijven.
GV: Heb je enig praktisch advies voor aankomende lokale, meer bepaald vrouwelijke, schrijvers?
IP: Wees respectvol en vriendelijk voor jezelf. Beschouw de tijd om te schrijven als heilig. Wanneer je niet aan het schrijven bent moet je lezen. Schrijvers hebben nooit vrijaf want materiaal kan altijd komen aanwaaien – het kan een terloopse opmerking zijn of iets dat je opvalt bij de bakker. Misschien komt het omdat mijn geheugen een zeef is maar ik zou zeggen: maak aantekeningen onderweg. En wacht niet op de muze. Die vrouw is te laat opgestaan vanmorgen en zit nu vast in het verkeer, dus je kan maar beter meteen beginnen schrijven. Ze komt later wel.
GV:Tot slot, wat betekent het voor jou dat je die prijs gewonnen hebt en hoe zou dat het verdere verloop van je carrière kunnen veranderen, denk je?
IP: De prijs heeft me in contact gebracht met een paar fantastische auteurs van het Gemenebest — ik hoop dat die mensen nog lang deel van mijn leven zullen zijn. Ik heb er meer vertrouwen door gekregen en veerkracht om de eisen van een schrijversbestaan aan te kunnen. Maar ik ben ook een beetje bang dat mijn volgende werk misschien niet zo goed zal zijn.