- Global Voices in het Nederlands - https://nl.globalvoices.org -

Een pittige 12-jarige laat ons zien hoe het leven in Nepal er na de aardbeving uitziet

Categorieën: Zuid-Azië, Nepal, Burgermedia, Onderwijs, Rampen
Shreesha Duwal doing chores at the temporary camp in Bhaktapur where she and her family moved after their house was destroyed in the 2015 earthquake in Nepal. Credit: Sonia Narang

Shreesha Duwal doet klusjes in het tijdelijke kamp in Bhaktapur (Nepal), waar zij en haar familie terecht kwamen nadat hun huis in 2015 door de aardbeving werd verwoest. Door: Sonia Narang

Dit artikel is geschreven door Sonia Narang [1] en verscheen oorspronkelijk op PRI.org [2] op 21 april 2016. Het artikel wordt hier opnieuw gepubliceerd op basis van een overeenkomst om de inhoud ervan te delen.

Als Shreesha Duwal me meeneemt naar hun huis in Bhaktapur, dat buiten Kathmandu ligt, zien we alleen een gapend gat en een berg stenen. Het huis dat meerdere verdiepingen telde, stortte vorig jaar in tijdens de aardbeving.

“Er stonden hier 20 huizen, ze werden alle 20 verwoest,” zegt ze.

“Het is pijnlijk om hier te staan. Het doet me verdriet om te zien dat ook alle andere huizen zijn verdwenen.”

Boeken en kleding, waaronder veel schooluniformen, liggen begraven onder een berg puin.

Nu woont ze met haar vader, moeder, broer en opa in een golfplaten hutje dat bestaat uit één kamer. Het staat in een kamp voor daklozen waar 60 gezinnen verblijven.

Er is bijna een jaar verstreken sinds steden en dorpen door heel Nepal op 25 april 2015 werden verwoest door een aardbeving, die een kracht had van 7,8. Ruim 8.000 mensen vonden de dood en velen duizenden werden dakloos. Veel mensen wachten net als de familie Duwal op herstel van de schade, waarmee nog nauwelijks is begonnen  De Nepalese regering heeft de plannen om huizen te herbouwen nog niet goedgekeurd.

In het kamp waar Shreesha verblijft is geen stromend water en ze moeten buiten in het donker koken bij het licht van het vuur. De muren bestaan uit golfplaten en het dak is van zeildoek. Kleding hangt aan lange lijnen naast overvolle tassen met wol. Samen met haar moeder breit ze handschoenen om wat extra geld te verdienen.

Shreesha maakt graag grappen over de enorme ratten die rond de hut rennen. “We hebben er al zoveel gedood,” zegt ze, “maar het maakt niet uit hoeveel we er doodmaken, het lijkt alsof er steeds dezelfde hoeveelheid ratten rondloopt.”

Ook is er geen ontsnappen mogelijk aan de weersomstandigheden.

Het is hier heel heet,” zegt ze. “Als het stormt waait het stof naar binnen en wordt alles in onze kleine kamer smerig. Als het regent loopt het water naar binnen.”

Ze is nog een kind dus ergert ze zich aan de tv die het niet goed doet.

“Als we tv willen kijken, doet maar de helft van het scherm het,” zegt ze. “Dus denk ik, wat heeft het voor zin?”

Shreesha is een pienter, zelfverzekerd meisje uit groep 8, maar door de constante bouwgeluiden aan de overkant van de straat kost het haar moeite om te leren.

Op school wordt ze gepest door andere kinderen omdat ze dakloos is.

“Je hebt niet eens een huis om in te wonen,” zeggen ze. “Hoe kun je nu in één kamer wonen?”

Het kamp voor de door de aardbeving dakloos geworden mensen is bedoeld als tijdelijke voorziening, maar de regering is spaarzaam met het geven van geld voor herbouw. Ironisch genoeg is Shreesha’s vader bouwvakker. Hij is iedere dag bezig met het bouwen van huizen voor andere mensen. Het beetje geld dat hij verdient gaan op aan schoolgeld voor zijn kinderen.

“Ik denk dat we hier nog heel lang zullen moeten blijven,” zegt Shreesha.

Shreesha Duwal at the site of her former home in Bhaktapur, Nepal Credit: Sonia Narang

Shreesha Duwal bij haar vroegere woning in Bhaktapur. Door: Sonia Narang

Een paar dagen na mijn ontmoeting met Shreesha ga ik met haar uitgebreide familie mee voor de viering van het Nepalese Nieuwjaar. Ze nemen me mee naar een kleine, donkere kamer op de derde verdieping van een verlaten gebouw dat naast hun oude woning ligt. Het is er gammel en de vloer beweegt als er iemand op loopt, maar ze zijn vastbesloten om Nieuwjaar ergens buiten het kamp te vieren.

We drinken Mountain Dew frisdrank en eten rijst met groenten. Ze lijken vrolijk en er wordt veel gelachen tijdens het eten. Door het raam ziet hun oude buurt er nog steeds uit als een platgebombardeerd gebied.

Als ik Shreesha vraag wat haar op de been houdt is haar antwoord duidelijk.

“Die kracht komt door de droom dat ik ooit mijn eigen huis heb, met mijn eigen kamer,” vertelt ze me.

Na de nieuwjaarsmaaltijd leiden Shreesha, haar vader en neven me door een wirwar van historische steegjes in de buurt van hun oude woning, waar wordt gefeest. We proeven wat van Bhaktapurs beroemde King Curd, een heerlijke zoete yoghurt, en luisteren bij een ceremonie in een tempel naar muziek.

Op dat moment lijkt Shreesha echt gelukkig.

Sonia Narang deed dit verslag vanuit Nepal met steun van de ‘South Asian Journalists Association’.