Global Voices ontmoette Vladimir Lucien, wiens debuutbundel Sounding Ground (uitgegeven door Peepal Tree Press) in 2015 de OCM Bocas Caribbean Prize for Literature won. Lucien is de eerste niet-Jamaicaan die de positie vervult van huisschrijver van de Jamaicaanse Mona campus van de University of the West Indies (UWI). Hij zal, naast gerespecteerd Jamaicaans schrijfster Olive Senior, voordragen op het evenement ‘Love Affair with Literature’ dat op 6 maart wordt gehouden op de faculteit geesteswetenschappen van de UWI, en dat onderdeel is van het Kingston Book Festival. Hij sprak met ons over zijn inspiratie en filosofie, en ook over de Caribische cultuur en literatuur.

Global Voices (GV): Kun je ons iets vertellen over je werk in Jamaica? Waar ben je momenteel mee bezig?

Vladimir Lucien (VL): As the 2016 Writer in Residence, I teach a weekly Creative Writing session at the Department of Literatures in English. I just arrived in Jamaica in mid-January, and this is my first visit here, so I am getting to know the place. I am participating in a number of events, including the Kingston Book Festival [March 5 – 12], which I am looking forward to. This month there is a lot happening on campus, including the Bob Marley Lecture [presented this year by Man Booker Prize winner Marlon James]. I will also be reading at the Calabash International Literary Festival [June 3 – 6] in St. Elizabeth. That will mark the end of my time here as Writer in Residence. Ending on a high note!

Vladimir Lucien (VL): Als huisschrijver van 2016 geef ik een wekelijkse sessie creatief schrijven aan het Department of Literatures in English. Ik ben midden januari in Jamaica aangekomen en dit is mijn eerste bezoek, dus ik ben het eiland nog aan het verkennen. Ik neem deel aan verschillende evenementen, waaronder het Kingston Book Festival (5 tot 12 maart), en kijk daar erg naar uit. Deze maand gebeurt er veel op de campus, bijvoorbeeld de Bob Marley-lezing die dit jaar wordt voorgedragen door Man Booker Prize-winnaar Marlon James. Ik ga ook voordragen op het Calabash International Literary Festival (3 tot 6 juni) in St. Elizabeth. Dat zal het einde markeren van mijn tijd hier als huisschrijver. Een goede afsluiter!

GV: Heb je wel tijd om te schrijven?

VL: Yes, I have time to write, and this is very valuable. In fact, as soon as I arrived here I started writing a novel. It is an enjoyable experiment. Basically though, I am a storyteller. And I feel — I am almost afraid — that if I don't continue to write, it is a gift that can be taken away at any moment. For a long time, I have wanted to write a narrative. I am very much drawn to magical realism, as a way to comprehend the world we're living in. Kamau Brathwaite discussed this in his book “MR” [2002], which inspired me. By the way, I am simultaneously writing a memoir and a book on aesthetics. Writing is a project for me.

VL: Ja, daar heb ik tijd voor en dat is heel waardevol. Sterker nog, het moment dat ik hier aankwam begon ik met het schrijven van een roman. Een plezierig experiment. Van nature ben ik een verhalenverteller. En ik voel, tot op het angstige af, dat als ik niet doorga met schrijven, deze gave mij op ieder moment afgenomen kan worden. Ik wilde al heel lang een narratief boek schrijven. Ik voel me erg aangetrokken tot het magisch realisme, als een manier om de wereld waarin wij leven te doorgronden. Kamau Brathwaite behandelde dit in zijn boek MR (2002) en dat inspireerde me. Ik schrijf trouwens ook mijn memoires en een boek over esthetica. Schrijven is een project voor mij.

GV: Zo te horen ben je erg druk. Lees je ook veel? En wat inspireert je?

VL: I wanted to write prose because I have always been an avid reader of prose — Jamaican writers such as Roger Mais and Marlon James, for example. I also enjoyed reading Diana McCaulay's “Huracan.” Two novels I especially treasure are Gabriel García Márquez’ “One Hundred Years of Solitude” and George Lamming's “In the Castle of My Skin.” After I read them I was actually upset at finishing them. I found myself actually missing the characters and wanting to know what they were doing! European philosophers like Nietzsche, Foucault, Henri Bergson; and an anthropologist named Talal Asad have all influenced my thinking.

VL: Ik wilde proza schrijven, omdat ik altijd een fervent lezer van proza ben geweest; Jamaicaanse auteurs als Roger Mais en Marlon James bijvoorbeeld. Ik heb ook genoten van Diana McCaulay’s Hurucan. Twee romans die een speciaal plekje hebben in mijn hart zijn Honderd jaar eenzaamheid van Gabriel García Márquez en In the Castle of my Skin van George Lamming. Nadat ik die boeken had gelezen, was ik werkelijk ontzet dat ik ze uit had. Ik betrapte mezelf erop dat ik de personages miste en wilde weten wat ze aan het doen waren! Personen die mijn denken hebben beïnvloed zijn Europese filosofen als Nietzsche, Foucault en Henri Bergson, en een antropoloog genaamd Talal Asad.

GV: Je bent een dichter en je komt uit Saint Lucia. Je zult dus onvermijdelijk worden gevraagd naar de invloed van Derek Walcott. Wat kun je hierover vertellen?

VL: In a recent blog post, I tried to answer this question — and I totally understand why people ask it. There is the great looming figure of Derek Walcott, winner of the Nobel Prize for Literature. When I first started writing poetry at the age of eighteen, I mimicked his work. But no — neither I nor other St. Lucian poets such as Kendel Hippolyte and Jane King have become carbon copies of him, nor am I now influenced by him. We respect Walcott as our heritage. We must recognize the largeness of our past, but I see myself as wanting to break it down, an iconoclast. There is an intimate circle of literati in St. Lucia; we are all different from each other, and we are all different from Walcott. He is industrious; as I wrote in my blog, he got his work done. He also made me recognize the importance of metaphor and image; and there is of course rhythm and visual imagination in his work too, that imbues St. Lucian poetry. Another St. Lucian writer, John Robert Lee, dedicated a poem to Walcott (“Lusca”).

VL: In een recente blog probeerde ik deze vraag te beantwoorden, en ik begrijp volkomen waarom mensen ernaar vragen. Er is altijd die grootse figuur Derek Walcott, winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur. Toen ik op mijn achttiende voor het eerst poëzie begon te schrijven, bootste ik zijn werk na. Maar nee, ik noch andere Saint Luciaanse dichters als Kendel Hippolyte en Jane King zijn duplicaten van hem geworden, noch word ik nu door hem beïnvloed. Wij respecteren Walcotts werk als ons erfgoed. We moeten erkenning geven aan de grootsheid van onze geschiedenis, maar tegelijkertijd wil ik het ook afbreken, een iconoclast. Er is een kleine literaire kring in Saint Lucia; wij lijken niet op elkaar en geen van ons lijkt op Walcott. Hij heeft hard gewerkt. Zoals ik in mijn blog schreef: zijn werk zit erop. Hij heeft me ook het belang doen inzien van metafoor en beeldspraak. En natuurlijk zijn er in zijn werk ook het rijm en de verbeelding, die doorsijpelen in Saint Luciaanse poëzie. Een andere schrijver uit Saint Lucia, John Robert Lee, wijdde een gedicht aan Walcott met de titel Lusca.

GV: Je bent een actief blogger. Hoe denk jij over de impact die sociale media en bloggen hebben op jouw schrijven?

VL: I find blogging specifically to be a platform where I can write with a certain degree of abandon. Academic writing — which I am currently engaged in, alongside the novel — and even interacting with people and issues via Facebook and Twitter do not allow this freedom. With blogging there is no issue of ‘trending’ or ‘likes’ and all of that which can become a sort of measure of value. When I blog I really start with the assumption that I have no audience, but then there is a certain compulsion towards blogging on a current issue, as if I am producing my own little essays. So I use that compulsion to blog (to be part of all the online activity) while retaining the sense of privacy that the essay has, the sense of independence of vision. The other thing that it gives you is it influences the way you write, makes you write as if for an audience. So you are writing charmingly, you are writing to make your point but also to entertain. It makes a pretty interesting product at the end.

VL: Ik merk dat mijn blog een platform is waarop ik kan schrijven met een bepaalde mate van ongeremdheid. Schrijven op academisch niveau, wat ik momenteel doe naast het schrijven van de roman, en zelfs de interactie met mensen op Facebook en Twitter staan deze vrijheid niet toe. Bij het bloggen is er geen sprake van ‘trending’ of ‘likes’ en al dat soort dingen die een soort graadmeter kunnen worden. Als ik blog begin ik echt met de gedachte dat ik geen publiek heb, maar daarnaast heb ik een zekere drang om over actuele kwesties te bloggen, alsof ik mijn eigen korte essays schrijf. Ik gebruik de drang om te bloggen (om onderdeel te zijn van alle online activiteit), terwijl ik het gevoel van privacy behoud dat hoort bij een essay, de onafhankelijkheid van een visie. Een bijkomstigheid is dat dit je manier van schrijven beïnvloedt, je schrijft nu wel met een publiek voor ogen. En dus ga je aantrekkelijk schrijven. Je schrijft om je punt te maken, maar ook om te amuseren. Hierdoor heb je een vrij interessant product als je klaar bent.

GV: Wat beschouw jij als jouw thuis? Zie jij jezelf als een Saint Luciaanse of als een Caribische schrijver?

VL: St. Lucia is home. And so is Trinidad, where my wife comes from. So I move quite a bit between the two. But you know, there is a particular place in St. Lucia I have in mind, a town called Monchy, and it is where my mother's family comes from. I went to school there. It is a special place — my reality. Overall though, I do see myself as a Caribbean writer. I write for all the Caribbean.

VL: Saint Lucia is mijn thuis. En ook Trinidad, waar mijn vrouw vandaan komt. Ik reis best veel heen en weer tussen die twee. Maar er is een specifieke plek in Saint Lucia waar ik aan denk, een stadje genaamd Monchy, waar mijn moeders familie vandaan komt. Ik ging daar naar school. Het is een speciale plek, mijn realiteit. Maar over het algemeen zie ik mezelf als een Caribische schrijver. Ik schrijf voor het hele Caribische gebied.

GV: Hoe denk jij over de huidige positie van de Caribische literatuur?

VL: Caribbean literature nowadays is very much a mixed bag. I am concerned that Caribbean writing is being seen as a category, or a ‘brand’ — a form of cultural social capital in the world. It is a brand that makes a writer unique. I think it is several Caribbeans that we are seeing.

VL: De hedendaagse Caribische literatuur is nogal een mengelmoes. Ik ben bang dat Caribische literatuur in zijn geheel wordt gezien als een categorie, of als een ‘merk’. Een vorm van cultureel-sociaal kapitaal in de wereld. Het is een merk dat een schrijver uniek maakt. Ik ben van mening dat het verschillende Cariben zijn die we nu zien.

GV: Zijn religie en spiritualiteit belangrijk voor jou en voor je werk?

VL: Zoals de meeste Saint Lucianen, ben ik grootgebracht als katholiek. Onze vijfjarige zoon is nu de enige christen in huis! Maar ik begin te begrijpen dat er meer manieren zijn om eenzelfde doel te bereiken. Ik ben me ook bewust geworden van een soort neutrale, amorele kracht, waarover we geen controle hebben. Een soort orkaankracht die we niet kunnen stoppen. Als ik schrijf, probeer ik altijd een manier te vinden om niet helemaal ‘de touwtjes in handen te houden’. Ik wil mensen spiritueel raken met mijn schrijven, een ervaring creëren die zich moeilijk laat omschrijven, net zoals Machel Montano doet. Hij weet hoe hij een publiek moet raken. Ik kan dus wel zeggen dat spiritualiteit belangrijk voor me is. Wat ik ook kan zeggen is dat ik een onafhankelijke denker ben, en daarover heb ik geen berouw.