Deze Palestijnse vrouw was ooit vluchteling in Syrië, nu is ze opnieuw op de vlucht

Nadera Aboud and her family were refugees in Syria. Now they're refugees once more -- in Europe. Credit: Rebecca Collard. Used with PRI's permission

Nadera Aboud en haar gezin waren vluchtelingen in Syrië. Nu zijn ze weer op de vlucht – in Europa. Foto: Rebecca Collard. Foto gepubliceerd met toestemming van PRI

Dit artikel, geschreven door Rebecca Collard [en – alle links] voor The World verscheen oorspronkeljik op PRI.org op 4 januari 2015 en is opnieuw gepubliceerd als deel van een content-sharing overeenkomst.

Toen Nadera Aboud haar huis in Nazareth verliet, nam ze alleen een klein tasje met het hoognodige mee.

Klik op de link om naar het verhaal van Nadera Aboud te luisteren:

‘Ik moest een huiswerkopdracht maken, dus ik had mijn boeken bij me’, zegt ze.

Het was 1948 en de pas uitgeroepen staat Israël was in oorlog met zijn buurlanden. Abouds vader vond het beter om een paar dagen naar het noorden te gaan en daar te wachten tot de gevechten voorbij waren. Ze was 9 jaar.

Het gezin stak de grens over naar Syrië en wachtte.

‘We wisten zeker dat we terug zouden gaan’, zegt Aboud. ‘Mijn moeder zei dat ik binnenkort weer terug kon naar mijn oude school.’

De ouders van Aboud wisten dit zo zeker dat ze haar niet bij een school in Syrië inschreven. Ze zou toch snel weer naar huis gaan en kon dan terug naar school.

Maar de jaren verstreken.

Het gezin vond een toevluchtsoord in het vluchtelingenkamp Yarmouk aan de rand van Damascus. Aboud borg haar schoolboeken in een doos op. Ze bouwden een huis, maar het gezin behield de sleutel van hun huis in Nazareth.

‘Het was een groot huis’, zegt Aboud, die zich het huis van het gezin in Nazareth herinnert, ‘van steen, met twee verdiepingen’.

In de jaren '60 trouwde ze. Yarmouk was inmiddels uitgegroeid tot een drukke wijk waar duizenden Palestijnse vluchtelingen woonden.

Toen in december 2012 de Syrische burgeroorlog naar hun wijk kwam, sloegen de raketten vlakbij hun woning in. Abouds echtgenoot raakte door granaatscherven aan zijn hoofd gewond en ze brachten hem naar het ziekenhuis in Damascus. Maar toen ze naar Yarmouk terug probeerden te keren, was de weg afgesloten.

‘We bezaten niets’, zegt Aboud. ‘Geen geld, niets’.

Ze gingen naar de Syrische stad El Hami. ‘Maar overal waar we heengingen zouden de bombardementen ons achtervolgen’, zegt ze.

Uiteindelijk bereikten ze Istanboel waar haar echtgenoot in een ziekenhuis overleed. Het gezin wachtte in Turkije, maar daar was geen toekomst voor ze.

In september besloten ze om zich aan te sluiten bij de tienduizenden vluchtelingen die naar West-Europa trokken.

‘We hadden geen officiële papieren, geen woonplaats, geen toekomst, niets’, zegt Abouds dochter Mona. ‘Als we naar een Europees land gaan, krijgen we officiële papieren en zelfs staatsburgerschap’.

Toen ik Nadera Aboud en haar gezin bij de Servisch-Hongaarse grens aantrof, zaten ze in een overvolle bus op weg naar een ander kamp om zich aan te sluiten bij de bijna een miljoen vluchtelingen en migranten die dit jaar naar Europa zijn getrokken.

Aboud was de Egeïsche Zee van Turkije naar Griekenland al overgestoken en reisde te voet, met een rolstoel en per taxi door de Balkan.

Nadera Aboud, with her daughter Mona (l). Credit: Rebecca Collard. Used with PRI's permission

Nadera Aboud, met haar dochter Mona (l). Foto: Rebecca Collard. Foto gepubliceerd met toestemming van PRI

Ze hield haar reisdocument vast dat haar was verstrekt door de Syrische regering, het dichtste wat ze ooit in de buurt is geweest van een paspoort of staatsburgerschap.

‘We hebben geen huis, geen land, waar zouden we heen moeten? Waar we ook heengaan, de oorlog achtervolgt ons’, zegt Aboud. ‘We hebben veel goeds over Duitsland gehoord’.

Een week later kreeg ik een voicemailbericht. Het is haar gelukt Duitsland te bereiken. Ze zegt dat ze weer in een kamp zit, maar dat ik eens langs moet komen om haar op te zoeken.

Toen ik Aboud enige tijd later opbelde, vertelde ze me dat het gezin nu een kamer met anderen deelt in de buurt van het Duitse plaatsje Warstein. En dat ze hopen snel naar een apartement met meer ruimte te verhuizen. Aboud zegt dat ze gelukkig is, maar dat ze nog steeds vaak denkt aan Nazareth en hun grote stenen huis met twee verdiepingen.

Ze zijn veilig en de oorlog is ver weg. Maar voor Aboud en haar gezin betekent Duitsland meer dan alleen veiligheid. Ze is bijna 70 jaar een vluchteling geweest en haar kinderen zijn als vluchteling geboren. Duitsland staat voor hun eerste kans om iets anders te zijn dan vluchteling, om volwaardige burgers van een land te worden.

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.