‘We are here to support you': Nederland verwelkomt vluchtelingen

“Welcome. We Are Here to Support You.” Een Nederlandse vrijwilliger verwelkomt vluchtelingen op het perron op Amsterdam Centraal. FOTO: Faten Bushehri
Ik kom rond tien uur ‘s avonds met de trein uit Parijs aan op Amsterdam Centraal. Ik zie een man staan met een bordje: “Welcome. We are here to support you”.
Ik zeg tegen hem dat ik heb gehoord dat ze mensen nodig hebben die Arabisch spreken, om te tolken voor vluchtelingen uit het Midden-Oosten. De man begint te stralen en brengt me naar een hoek van het station waar voedsel, drinken, kleding, speelgoed en andere basisbehoeften keurig opgestapeld staan te wachten op de komst van de vluchtelingen.
Ik woon nu twee maanden in Amsterdam en er wordt de afgelopen tijd steeds meer gesproken over de mogelijkheid dat er vluchtelingen naar de stad komen. Men verwacht dat er uiteindelijk een grote hoeveelheid vluchtelingen naar Nederland komt en daarom heeft een groep vrijwilligers de handen ineen geslagen om de vluchtelingen te helpen bij hun aankomst in het land en de reis naar de opvanglocaties.
De groep op Amsterdam Centraal heeft een overzicht van de aankomsttijden. Ze letten vooral op treinen die uit Frankrijk, Duitsland en België komen omdat er grote kans is dat er vluchtelingen aan boord zijn.
Mijn taak is eenvoudig: ik begroet ze, praat met ze, vraag of ze voedsel, water of kleding nodig hebben, probeer de kinderen op te vrolijken en ik leg uit wat er verder gaat gebeuren. Ik let goed op dat ik de belangrijkste dingen vertel en dat ik geen informatie vergeet. Waar ik niet op had gerekend, waren de verhalen die de vluchtelingen me gingen vertellen.
De één na de ander komt naar me toe. Ze hebben een brede glimlach op hun gezicht, ze zijn blij en opgelucht dat ze eindelijk aangekomen zijn. Ze praten door elkaar, ze vertellen hoe ze in Turkije aan boord gingen van de “doodsboot”, zodat ze naar Griekenland konden en daarna naar Nederland.
Khalid is een man van eind dertig, hij vertelt me dat er 49 mensen in de opblaasbare boot zaten. Er waren te veel mensen aan boord en te veel gewicht. Om het er levend vanaf te brengen, moesten ze allemaal hun tassen en persoonlijke eigendommen overboord gooien. Ze gingen aan land in de haven van Mytilene in Griekenland, ze waren doornat en ze hadden het koud en de Griekse ambtenaren zaten alleen maar toe te kijken. Khalid spreekt vol lof over wat Nederlandse toeristen die toesnelden om te helpen. Hij herinnert zich dat een vrouw hem in een warme deken wikkelde toen hij daar koud en drijfnat aankwam.

Vluchtelingen op Amsterdam Centraal wachten op vervoer naar de tijdelijke opvang. FOTO: Faten Bushehri
“We verloren de moed toen we in de boot zaten,” vertelt Khalid. “Maar we bleven elkaar motiveren. De mannen riepen, ‘Kom op, we kunnen het halen! We hebben vrouwen en kinderen aan boord!’ En zo hielden we het vol.”
Khalid vertelt dat ze nog vijftig kilometer moesten lopen nadat ze waren aangekomen, van het noorden van het eiland naar het zuiden. Hij wijst naar een vriend die hij op de boot ontmoet heeft en die een aantal dagen ziek was na die lange tijd op het water.
Een Syrische vrouw onderbreekt hem en vertelt dat hun boot kapot ging door het gewicht. “Als ik terugdenk aan de reis die we hebben moeten maken om hier te komen, springen de tranen me in de ogen,” zegt ze. Zij en haar medepassagiers moesten de laatste meters naar de kust zwemmen. Zij, haar drie zoontjes en haar echtgenoot waren gevlucht uit Al Raqqa, dat nu volledig in handen van IS is.
Een andere vrouw vertelt wat ze hebben betaald voor de bootreis: 1400 euro per persoon. Een andere familie heeft 4000 euro betaald, geld dat ze hadden moeten lenen van mensen die ze kenden. “U hebt 4000 euro betaald terwijl u dood kon gaan?” vroeg ik aan een van hen. “Als we in Syrië waren gebleven, zouden we sowieso dood zijn gegaan,” antwoordde hij.
Abu Shadi is een man van achter in de vijftig, hij probeert zijn kinderen te bellen via een wifi-verbinding. Zijn dochter woont in Breda, zijn zoon in Zweden. Als hij zijn telefoontjes heeft gepleegd, kijkt hij me met een verdrietige glimlach aan. “Mijn familie zit in allerlei verschillende landen.” Op zijn telefoon heeft hij een foto van een man van voor in de twintig. Als hij ernaar kijkt, stromen de tranen langs zijn wangen. “Mijn zoon Feras wordt al meer dan een jaar vermist. De troepen van Bashar Al Assad hebben hem meegenomen. Ik weet niet eens of hij dood is of nog leeft.”
Ik leef mee met de onvoorstelbare pijn en het grote verdriet van Abu Shadi, maar ik word naar buiten geroepen. Er staat een ambulance geparkeerd en ik moet tolken tussen een Nederlandse arts en een 23-jarige man, die ook Feras heet. Hij klaagt over steeds erger wordende hoofdpijn, hij hoest en hij heeft last van een vervelende uitslag. Nadat hij wekenlang in verschillende opvangkampen op de grond heeft geslapen, heeft de uitslag zich over zijn hele lichaam verspreid. Ik zie voor het eerst van mijn leven hoe een ambulance er van binnen uitziet.
Ik ontmoet twee Iraakse mannen uit Mosul. Ze waren gevangen genomen door IS, maar wisten te ontsnappen en het land uit te vluchten. Een van de mannen, een voormalig generaal, was 17 dagen vastgehouden door IS. Ze hebben zijn rechterschouder gebroken, omdat hij een tatoeage had van de kaart van Irak (een tatoeage is een taboe in de islam); ze hadden hem geblinddoekt en aan een ventilator vastgebonden. De tweede man, Ahmed, was een van 23 mensen die door IS gevangen werden genomen. Hij vertelt dat ze een mes tegen zijn keel hielden. “Ze vermoordden 19 mensen voor onze neus en ik was een van de overlevenden,” vertelt Ahmed. “Ik weet niet waarom ik de dans ontsprongen ben.”

Twee Iraakse vluchtelingen die konden ontsnappen nadat ze gevangen waren genomen door IS. Naast hen staan Joost (links), een Nederlandse vrijwilliger, en de auteur van dit artikel (rechts). FOTO: Faten Bushehri.
Ik spreek de mensen aan in het Arabisch en ze zijn opgetogen als ze een bekende taal horen. Ze vragen waar ik vandaan kom en ik schaam me een beetje als ik moet toegeven dat ik uit Bahrein kom, een Golfstaat die heeft bijgedragen aan de oorlog in Syrië. De Golfstaten hebben geen hulp geboden en weigeren zelfs om vluchtelingen op te nemen in hun rijke oliestaten.
Hier sta ik dan, een bevoorrechte inwoner van Nederland, student aan een topuniversiteit, ik kan een volledig gefinancierde master halen. Mijn grootste zorg is of ik mijn volgende examen wel haal, terwijl zij hier bij elkaar gekropen zitten in een hoek van het station en zich afvragen hoe hun toekomst eruitziet.
Mohammed vertelt me dat hij zijn vrouw en kinderen in Syrië heeft achtergelaten met niets meer dan de belofte dat hij naar Europa gaat en dat zij bij hem kunnen komen als hij een plek heeft gevonden. “We willen de samenleving niet tot last zijn,” zegt hij. “Ik ben verpleegkundige. Ik wil Nederlands leren en aan het werk gaan.” Ze generen zich dat wij hen willen helpen en ze weigeren meer aan te nemen dan het strikt noodzakelijke, het minimale dat hen de nacht door helpt.
Nu het tot de vluchtelingen begint door te dringen dat ze in Amsterdam zijn aangekomen, huppelen de kinderen bij ons, de vrijwilligers, rond met hun nieuwe speelgoed. Het zal niet lang duren voordat ze in een bus van Rode Kruis stappen. De bus brengt hen naar een tijdelijke opvang en naar het begin van een ander, nieuw leven.
Ga voor meer informatie over RefugeesWelcome Amsterdam naar hun Facebook-pagina.
Dit artikel maakt deel uit van The Bridge, een verzameling artikelen, opiniestukken, commentaren en onderzoeksjournalistiek vanuit het unieke perspectief van de GV-gemeenschap. De meningen in deze artikelen zijn niet per definitie dezelfde als de meningen van de gemeenschap als geheel. · Alle artikelen
Categorieën

Start een discussie
Dit artikel maakt deel uit van The Bridge, een verzameling artikelen, opiniestukken, commentaren en onderzoeksjournalistiek vanuit het unieke perspectief van de GV-gemeenschap. De meningen in deze artikelen zijn niet per definitie dezelfde als de meningen van de gemeenschap als geheel. · Alle artikelen
Topartikelen uit de hele wereld
Vertalen voor Global Voices
Archief per maand
- maart 2021 3 artikelen
- februari 2021 14 artikelen
- januari 2021 18 artikelen
- december 2020 12 artikelen
- november 2020 13 artikelen
- oktober 2020 19 artikelen
- september 2020 16 artikelen
- augustus 2020 15 artikelen
- juli 2020 9 artikelen
- juni 2020 17 artikelen
- mei 2020 18 artikelen
- april 2020 20 artikelen
- maart 2020 9 artikelen
- februari 2020 5 artikelen
- januari 2020 7 artikelen
- december 2019 8 artikelen
- november 2019 5 artikelen
- oktober 2019 2 artikelen
- september 2019 9 artikelen
- augustus 2019 8 artikelen
- juli 2019 2 artikelen
- juni 2019 4 artikelen
- mei 2019 2 artikelen
- april 2019 5 artikelen
- maart 2019 9 artikelen
- februari 2019 2 artikelen
- januari 2019 6 artikelen
- december 2018 3 artikelen
- november 2018 6 artikelen
- oktober 2018 8 artikelen
- september 2018 4 artikelen
- augustus 2018 3 artikelen
- juli 2018 4 artikelen
- juni 2018 1 artikel
- mei 2018 1 artikel
- april 2018 2 artikelen
- maart 2018 4 artikelen
- februari 2018 9 artikelen
- januari 2018 10 artikelen
- december 2017 4 artikelen
- november 2017 4 artikelen
- oktober 2017 2 artikelen
- september 2017 8 artikelen
- augustus 2017 7 artikelen
- juli 2017 9 artikelen
- juni 2017 8 artikelen
- mei 2017 10 artikelen
- april 2017 3 artikelen
- maart 2017 9 artikelen
- februari 2017 13 artikelen
- januari 2017 12 artikelen
- december 2016 5 artikelen
- november 2016 17 artikelen
- oktober 2016 9 artikelen
- september 2016 10 artikelen
- augustus 2016 11 artikelen
- juli 2016 8 artikelen
- juni 2016 10 artikelen
- mei 2016 7 artikelen
- april 2016 10 artikelen
- maart 2016 4 artikelen
- februari 2016 9 artikelen
- januari 2016 5 artikelen
- december 2015 4 artikelen
- november 2015 6 artikelen
- oktober 2015 12 artikelen
- september 2015 12 artikelen
- augustus 2015 9 artikelen
- juli 2015 9 artikelen
- juni 2015 13 artikelen
- mei 2015 14 artikelen
- april 2015 14 artikelen
- maart 2015 22 artikelen
- februari 2015 11 artikelen
- januari 2015 19 artikelen
- december 2014 9 artikelen
- november 2014 10 artikelen
- oktober 2014 8 artikelen
- september 2014 12 artikelen
- augustus 2014 2 artikelen
- juli 2014 2 artikelen
- juni 2014 5 artikelen
- mei 2014 5 artikelen
- april 2014 4 artikelen
- maart 2014 8 artikelen
- februari 2014 8 artikelen
- januari 2014 12 artikelen
- december 2013 12 artikelen
- november 2013 24 artikelen
- oktober 2013 46 artikelen
- september 2013 18 artikelen
- augustus 2013 9 artikelen
- juli 2013 8 artikelen
- juni 2013 9 artikelen
- mei 2013 8 artikelen
- april 2013 13 artikelen
- maart 2013 9 artikelen
- februari 2013 12 artikelen
- januari 2013 17 artikelen
- december 2012 7 artikelen
- november 2012 16 artikelen
- oktober 2012 14 artikelen
- september 2012 3 artikelen
- augustus 2012 13 artikelen
- juli 2012 11 artikelen
- juni 2012 11 artikelen
- mei 2012 15 artikelen
- april 2012 18 artikelen
- maart 2012 15 artikelen
- februari 2012 18 artikelen
- januari 2012 17 artikelen
- december 2011 16 artikelen
- november 2011 15 artikelen
- oktober 2011 15 artikelen
- september 2011 19 artikelen
- augustus 2011 17 artikelen
- juli 2011 15 artikelen
- juni 2011 15 artikelen
- mei 2011 15 artikelen
- april 2011 16 artikelen
- maart 2011 26 artikelen
- februari 2011 36 artikelen
- januari 2011 37 artikelen
- december 2010 19 artikelen
- november 2010 22 artikelen
- oktober 2010 18 artikelen
- september 2010 18 artikelen
- augustus 2010 15 artikelen
- juli 2010 16 artikelen
- juni 2010 24 artikelen
- mei 2010 23 artikelen
- april 2010 24 artikelen
- maart 2010 20 artikelen
- februari 2010 16 artikelen
- januari 2010 22 artikelen
- december 2009 18 artikelen
- november 2009 18 artikelen
- oktober 2009 15 artikelen
- september 2009 19 artikelen
- augustus 2009 16 artikelen
- juli 2009 23 artikelen
- juni 2009 27 artikelen
- mei 2009 22 artikelen
- april 2009 20 artikelen
- maart 2009 23 artikelen
- februari 2009 15 artikelen
- januari 2009 9 artikelen