Vrouwen dragen vrachten tot tweemaal hun eigen gewicht van een Spaanse enclave over de Marokkaanse grens om een homp brood te verdienen

Moroccan women wait at a border crossing with loads of 100-200 pounds of commercial goods on their backs. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission

Marokkaanse vrouwen wachten bij een grensovergang met vrachten commerciële goederen van 50 tot 100 kg. op hun rug. Credit: Maggy Donaldson.  Met toestemming van PRI gepubliceerd

Dit artikel en radioverslag werd gemaakt door Maggy Donaldson [en- alle links] en Thalia Beaty voor The World en verscheen oorspronkelijk op PRI.org op 14 mei 2015 en wordt hier opnieuw gepubliceerd als onderdeel van een overeenkomst om de inhoud van het artikel te delen.

Ceuta, een Noord-Afrikaanse enclave, is een klein stukje van de Europese Unie en ligt op enkel één uur varen van Europa. De landgrens met Marokko vormt de toegangspoort voor een drukke handel. Commerciële goederen die in de Spaanse haven toekomen, worden in de Marokkaanse soeks verkocht, net voorbij de hoge afsluiting.

Aan deze grens staan Marokkaanse vrouwen in het holst van de nacht in de rij om 5 dollar per dag te kunnen verdienen door enorm zware pakketten met goederen te dragen.

Deze vrouwen — in het Spaans gekend onder de naam porteadoras of in het Frans gekend als femme mulets “muilezelvrouwen” — betalen aan de grens geen douaneheffing of belasting. Dankzij een juridisch vacuüm dat zowel door de Spaanse als door de Marokkaanse overheden getolereerd wordt, worden de goederen die ze dragen niet belast. Deze goederen kunnen om het even wat zijn, gaande van Red Bull tot goedkope luiers en worden als “persoonlijke bagage” beschouwd en zijn daarom belastingvrij.

Women wait in hopes of getting a package to carry across the border. Spanish guards keep them in a strict line. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission

Vrouwen wachten in de hoop een pakket over de grens te kunnen dragen. Spaanse grenswachters houden hen op één rij. Credit: Maggy Donaldson. Met toestemming van PRI gepubliceerd

De opbrengsten zijn hoog aan beide zijden van de grens. De Amerikaanse Kamer van Koophandel in Marokko schat dat deze ongewone handel een derde van de economische activiteit van de Spaanse enclaves Ceuta en Melilla vertegenwoordigt. De handel voorziet ook rechtstreeks in de levensbehoeften van tienduizenden Marokkanen in de omgeving.

Men who work in the Spanish warehouses strap a bundle onto the back of a porteadora, so she can carry it to markets in Morocco. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission.

Mannen die in de Spaanse opslagplaatsen werken, binden een bundel vast op de rug van een porteadora zodat ze die naar de markten in Marokko kan dragen. Credit: Maggy Donaldson. Met toestemming van PRI gepubliceerd

Aicha Al Azzouzi komt al 20 jaar naar de grens om te werken. Samen met honderden andere Marokkaanse vrouwen gaat ze zo vroeg mogelijk de grens over naar de Spaanse stad om een plekje in de rij te bemachtigen. Veel vrouwen komen zelfs ‘s nachts al aan en slapen op straat voor de pakhuizen op stukken karton. Al Azzouzi zegt dat meer en meer vrouwen naar de grens komen om te werken, waardoor de concurrentie onder hen toeneemt.

Ceuta is one of two Spanish enclaves on the African continent that share land borders with Morocco. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission

Ceuta is één van de twee Spaanse enclaves op het Afrikaanse continent die aan Marokko grenzen. Credit: Maggy Donaldson. Met toestemming van PRI gepubliceerd

Spaanse grenswachters zien toe op het werk van de vrouwen. Beide partijen delen althans één bekommernis: een ordelijke rij behouden. Wanneer er opschudding onder de vrouwen uitbreekt, grijpen de grenswachters in. Veel vrouwen, waaronder ook Al Azzouzi, wijzen naar plekken op hun lichaam waar grenswachters hen geslagen hebben.

“Het is vernederend; ze worden als muilezels behandeld,” zegt Mohamad Chtatou, die in Rabat, de hoofdstad van Marokko, onderzoek doet naar de rol van vrouwen in de economische ontwikkeling. “Ze worden niet als mensen behandeld. Ze worden gebruikt voor hun spieren.”

Vrouwen die tot vooraan in de rij geraken, binden over hun schouders enorme bundels vast die in plastic gewikkeld zijn en tussen 50 en 100 kilogram wegen. Voorovergebogen tot aan hun middel strompelen ze door een smal hek met vaak nog extra pakken in hun armen. Het is een wandeling van 800 meter over de grens naar de Marokkaanse zijde.

Women wait with their loads to cross the border. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission

Vrouwen wachten met hun vrachten om de grens over te gaan. Credit: Maggy Donaldson. Met toestemming van PRI gepubliceerd

Op een bepaald moment in de vroege namiddag sluiten de Spaanse grenswachters naar eigen goeddunken de poort. Veel vrouwen vertrekken zonder geld te verdienen. Of, zoals Al Azzouzi het verwoordt, “een homp brood.”

Op dagen dat ze met lege handen thuiskomt, kust ze de muren van haar appartement dat haar eigendom is. Al Azzouzi woont met haar vier kinderen, waarvan twee nog steeds op de basisschool zitten, in de kuststad Mdiq. De stad ligt met de auto een half uurtje van de grens.

Aicha Al Azzouzi with her four children in their home in northern Morocco. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission

Aicha Al Azzouzi met haar vier kinderen in hun huis in Noord-Marokko. Credit: Maggy Donaldson. Met toestemming van PRI gepubliceerd

Haar jongste kinderen moeten in het huis van hun tante hun huiswerk maken omdat Al Azzouzi haar nutsvoorzieningen niet kan betalen. Ze hebben al vier maanden geen water of elektriciteit meer.

Ze heeft overwogen om buiten voor de poort te slapen om zeker te zijn dat ze werk zal hebben, maar haar jongste zoon, Ilias, smeekt haar het niet te doen.

“Soms kom ik wenend terug en zeg tegen hen, ‘Morgen zal ik in Ceuto slapen'”, zegt Al Azzouzi. Maar ze heeft het nog nooit gedaan, deels vanwege Ilias. “Mijn zoon weent en zegt, ‘Nee mama, blijf hier bij mij.'”

 

Al Azzouzi hopes her daughter Salma can avoid ever working at the Spanish-Moroccan border. Credit: Maggy Donaldson. Published with PRI's permission

Al Azzouzi hoopt dat haar dochter Salma kan vermijden om ooit aan de Spaans-Marokkaanse grens te werken. Credit: Maggy Donaldson. Met toestemming van PRI gepubliceerd

Salma, 21 jaar en Al Azzouzi's oudste dochter, is ook op zoek naar werk. Ze deed het goed op school, maar het is te duur om de universiteit te voltooien.

Een technische hogeschool dichtbij stond haar toe tegen een minimale vergoeding in te schrijven voor een cursus om vorkheftrucks te bedienen. Ze heeft naar een baan gesolliciteerd bij de naburige Marokkaanse haven, waar men dergelijke vaardigheden nodig heeft, maar de werkgevers zeiden haar dat ze geen vrouwen aanwerven.

Salma is maar één keer naar Ceuta geweest om te zien waar haar moeder werkt. Ze is vastberaden er nooit meer terug te gaan.

Maar Al Azzouzi zal de volgende dag teruggaan naar de grens, zoals ze al bijna de helft van haar leven doet. Ze moet, zegt ze, om een homp brood te verdienen.

 

 

De rapportage van dit artikel werd gedeeltelijk gesteund door een studietoelage van de “global and joint program studies” aan het Arthur L. Carter Instituut voor Journalistiek van de universiteit van New York

 

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.