- Global Voices in het Nederlands - https://nl.globalvoices.org -

‘Er ontbreekt een woord in de geschiedenis van de Armeense genocide: rechtvaardigheid’

Categorieën: Latijns-Amerika, Argentinië, Armenië, Burgermedia, Laatste nieuws, Migratie & immigratie, Oorlog & conflicten
Aleppo January 1920: Armenian refugees at the American Relief eye hospital, photo by University of Michigan Expedition, George R. Swain, Ann Arbor, Michigan. Public domain. [1]

Aleppo january 1920: Armeense vluchtelingen voor het American Relief eye hospital, foto van University of Michigan Expedition, George R. Swain, Ann Arbor, Michigan. Public domain.

Op vrijdag 24 april vond de 100ste gedenkdag plaats van de liquidatie van 1,5 miljoen mensen door de Turkse autoriteiten. Bijna één derde van de Armeense bevolking die in het toenmalige Ottomaanse Rijk leefde, werd uitgemoord of kwam om tijdens de massadeportatie of door hongersnood [2] [en].

Van de 22 landen die officieel de Armeense genocide erkend hebben [en],  [3]behoren er vijf tot Latijns-Amerika: Argentinië, Bolivia, Chili, Uruguay en Venezuela.

Argentinië [4] [en] herbergt [5] [en] de grootste concentratie van de Armeense diaspora in Latijns-Amerika [6] [en] — de derde grootste ter wereld —  en wordt geschat tussen 70.000 en 135.000 mensen; onder hen de familie van de Argentijnse journaliste Lala Toutonian (@LalaKarenina [7]).

Het verhaal van Lala Karenina's grootouders weerklinkt zelfs tot op heden: Dit was de Armeense genocide.

Onlangs vertelde Toutonian het verhaal van haar grootouders aan Infojus Noticias [12] [es], een publicatie van het Argentijnse Ministerie van Justitie en Mensenrechten, waarin beschreven wordt hoe ze naar de andere kant van de wereld reisden om te ontsnappen aan de slachting en een nieuw leven op te bouwen:

Contaba mi abuela Nazlé, la paterna, que no sintió el balazo en su brazo. Estaba fuertemente aferrada a su hermano menor cuando notó una sangre marrón, espesa, bañando su mano y la de su hermanito. Mientras relataba esto, mostraba su cicatriz, con el ceño fruncido, la mirada grave, la voz firme…

Mijn grootmoeder langs vaderszijde Nazlé vertelde dat ze zelfs de schotwond in haar arm niet voelde. Ze hield haar jongere broertje stevig vast toen ze dik, bruin bloed op haar eigen hand en de hand van haar broer merkte. Toen ze dit vertelde, toonde ze het litteken, met gefronst voorhoofd, strakke blik en vaste stem…

Contaba mi abuelo Vartevar, el materno, que mataron frente a sus ojos— unos turquesas, brillantes hasta el último de sus días a los 99 años—, a su esposa y a su bebé. Que él sobrevivió en el desierto escondiéndose bajo la arena cuando pasaban arrasando los turcos, bebiendo del orín de una mula moribunda, que sus compañeros en la marcha de la muerte caían como hojas secas. …

Mijn grootvader langs moederszijde Vartevar vertelt hoe zijn vrouw en baby voor zijn eigen ogen vermoord werden. Ogen die nog steeds blauw en helder waren tot de dag dat hij stierf op de leeftijd van 99 jaar. Hij vertelde ook hoe hij in de woestijn overleefde, zich verschuilend onder het zand toen de Turken voorbijkwamen en de urine van een stervende muilezel dronk, terwijl zijn lotgenoten tijdens de dodenmars bij bosjes vielen…

De Turkse regering ontkent dat er werkelijk een genocide [13] plaatsvond. De regering aanvaardt [14] [en] wel dat tijdens WO I veel Armeniërs gedood werden, maar ook veel Turken beweert de regering, waarbij ze aanvoeren dat beide partijen bloedbaden aangericht hebben als gevolg van etnisch geweld dat tijdens de strijd losbarstte.

Toutonian vervolgt in haar stuk:

Estas son las consecuencias de un Genocidio: odios, rencores, dolores, resentimientos, nacionalismos exacerbados, chauvinismos baratos, y todo horriblemente sustentado. También el afán de mantener viva una cultura, una lengua, una religión, una memoria que se quiso tapar, matar, silenciar.

Dit zijn de gevolgen van een genocide: haat, bitterheid, pijn, wrok, doorgedreven nationalisme, oppervlakkig chauvinisme, dat zichzelf voortdurend aanwakkert. Maar ook de wens om een cultuur, een taal, een godsdienst, een herinnering levend te houden, die men trachtte te vernietigen, uit te roeien, tot zwijgen te brengen.

Porque cada una de las imágenes expuestas, cada niño moribundo, cada mujer violada, cada abuelo tatuado, cada hombre degollado, nos recuerda que tenemos porqué vivir.

Door elke foto, elk stervend kind, elke vrouw die verkracht werd, elke getatoeëerde grootouder, iedereen die de keel overgesneden werd, worden we eraan herinnerd waarom we moeten doorgaan met ons leven.

Porque falta una palabra en la historia del Genocidio armenio: justicia.

Omdat er een woord ontbreekt in de geschiedenis van de Armeense genocide: rechtvaardigheid.