“Aan Beiroet,
Vanuit mijn hart stuur ik vrede naar Beiroet,
En kussen aan de zee en de huizen,
Aan de Rots die is zoals het gezicht van een oude zeeman.
Ze komt vanuit de ziel van de mensen, vanuit de wijn,
Ze komt vanuit hun zweet, vanuit jasmijn.
Maar hoe veranderde haar smaak dan in rook en vuur?”
Zo gaat de eerste vertaalde [en-alle links] strofe van het bekendste lied van Fairuz, “Li Beirut” (Naar Beiroet). Vandaag de dag wordt het lied vaak aangehaald als het symbool van de geschiedenis van Libanon, vol droefenis en lijden. Maar Fairuz zingt ook over Beiroet en haar volk als zijn ze één: “Jij bent van mij, jij bent van mij. Oh, hou me vast”, zowel in droefenis als in hoop.
In dezelfde geest eigent Yazan Halwani zich de straten toe om ze meer “Beiroets” te maken. Zijn wapen? Kunst. Global Voices Online ging samenzitten met de jonge Libanese graffitikunstenaar om te horen wat hem drijft.
Global Voices: Kan je jezelf even voorstellen?
My name is Yazan Halwani and I am a street artist and calligrapher from Beirut, Lebanon. I have been street painting for around seven years now, mainly in Beirut, the city that inspired it all, but also in Tunisia, Singapore, Dubai, France.
Mijn naam is Yazan Halwani en ik ben een straatkunstenaar en kalligraaf uit Beiroet, Libanon. Ik doe al zo'n zeven jaar aan streetpainting, vooral in Beiroet, de stad die me inspireerde, maar ook in Tunesië, Singapore, Dubai, en Frankrijk.
GV: Kan je je werk beschrijven?
My current work is a style I have developed myself over the past years. It combines Arabic calligraphy, oriental geometry and patterning and portraiture. I think that my work is also not only about mural painting but more about the relation of the wall to the people and the city it surrounds. For example the Feyrouz mural has become somewhat of a landmark for the people living around it. The owner of the several buildings around it called it:”The most photographed wall in the city”. One time when someone scribbled on the Fairuz mural, someone living next to the mural called me, without knowing who he is, and asked me if I could fix the mural.
Mijn huidige werk is een stijl die ik zelf heb ontwikkeld over de laatste jaren. Ik combineer Arabische kalligrafie, oosterse geometrie en patronen en portretkunst. Ik denk dat mijn werk niet alleen draait om het muurschilderen, maar nog meer om de relatie tussen de muur, de mensen, en de stad. Bijvoorbeeld, de Fairuz-muurschildering is zowat een oriëntatiepunt geworden voor de mensen die eromheen wonen. De eigenaar van de verschillende gebouwen rond de muurschildering sprak over “De meest gefotografeerde muur in de stad”. Toen iemand de muurschildering bekladde, belde iemand die ernaast woonde me op, zonder dat ik hem kende, en vroeg of ik de muurschildering kon herstellen.
GV: Wat inspireerde je om te gaan doen wat je doet?
I have developed over the years. I have started my work as a graffiti artist being inspired by the graffiti scene in Europe and the US, where graffiti artists write their name in flashy and colorful ways. After a few years of doing that, I started questioning the relationship the relation of my work within a city in the Middle-East: at the time, it was somewhat alien from its surroundings, I realized that writing my name was not really different than what political parties have been doing around the city. I needed to change direction.
One day, I stumbled across a book of the five main calligraphy scripts (Diwani, Koufi, Thuluth, Naqsh, etc.) and decided to change my style: instead of doing my “alias”, I would paint words, letters, images that fit much better within the city, the culture and the context. At this stage I thought that a good mural is one that talks to the citizens surrounding it: it becomes part of the city and it becomes theirs, not the artist's.
Ik heb me ontwikkeld door de jaren heen. Ik begon mijn werk met als inspiratiebron de graffitiscene in Europa en de Verenigde Staten, waar graffitikunstenaars hun naam schrijven op opvallende en kleurrijke manieren. Na dat een paar jaar gedaan te hebben, begon ik me vragen te stellen over de relatie van mijn werk met een stad in het Midden-Oosten. In die tijd stond mijn werk los van zijn omgeving, en ik besefte dat mijn naam schijven niet heel anders was dan wat politieke partijen doorheen de hele stad doen. Ik moest van koers veranderen.
Op een dag stuitte ik op een boek over de vijf belangrijkste kalligrafiestijlen (Diwani, Koufi, Thuluth, Naqsh, enz.) en ik besloot mijn stijl te veranderen. In plaats van mijn “alias” te schrijven, schilderde ik woorden, letters, beelden die veel beter pasten in de stad, de cultuur en de context. In die fase dacht ik dat een goede muurschildering er eentje is die praat met de burgers die haar omringen. De muurschildering wordt deel van de stad en wordt hun bezit, niet dat van de kunstenaar.
Dat is waarom elke muurschildering probeert om een verhaal te vertellen dat iets te maken heeft met de mensen die eromheen wonen: de muurschildering van Ali Abdallah is een herinnering aan een dakloze man die is gestorven van de kou en probeert mensen aan te sporen om elkaar te helpen, of om hen te herinneren aan hun sociale verantwoordelijkheden.
Yazan schildert dus niet alleen bekende mensen. Het verhaal van Ali Abdallah is heel markant. In de woorden van Yazan:
Some people told me that I “paint famous people”, this is not true. I paint faces that tell stories, and are part of our culture. One of my favorite murals is the one of “Ali Abdallah”, a homeless man living on Bliss street.
Ali's existence was surrounded by urban legends about how he became homeless. Some of them say he was a physics teacher that had a scaring experience during the Civil War. The one thing everyone agreed on was their love for Ali.
Despite that, on one of the coldest winter nights, Ali passed away. This tragedy triggered several short-lived initiatives to try to help the homeless in Beirut. After a few months everybody seemed to have forgotten about Ali's story. This is why I painted the mural to remind people of his friendly face, and also to remind people on an everyday basis of these short-lived initiatives.
Sommige mensen zeggen me dat ik “bekende mensen schilder”, dat is niet waar. I schilder gezichten die een verhaal vertellen, en die deel uitmaken van onze cultuur. Eén van mijn favoriete muurschilderingen is die van “Ali Abdallah”, een dakloze man die op Bliss Street leefde.
Het bestaan van Ali werd omringd door legendes over hoe hij dakloos was geworden. Sommigen zeiden dat het een fysicaleraar was die een traumatiserende ervaring had gehad tijdens de burgeroorlog. Over één ding was iedereen het eens: hun liefde voor Ali.
Maar desondanks stierf Ali tijdens één van de koudste winternachten. Door dit drama werden er verschillende kortstondige initiatieven opgezet om de daklozen in Beiroet te helpen. Na een paar maanden leek iedereen Ali's verhaal te zijn vergeten. Dit is waarom ik de muurschildering heb gemaakt, om mensen te herinneren aan zijn vriendelijke gezicht, en ook om mensen elke dag te doen terugdenken aan die kortstondige initiatieven.