Afbeelding bewerkt door Kevin Rothrock.

In Rusland bestaat op het internet een rijke traditie van fictieve verhalen over het leven van machtige politici. Er bestaat geen twijfel over wie de bekendste en beste auteur van dit genre is: Maksim Kononenko. Hij is de geestesvader van Vladimir. Vladimirovich.ru [ru] is een blog dat een tijd geleden nog regelmatig werd bijgehouden met verzonnen, humoristische verhalen over het leven van Vladimir Putin als president van Rusland. (RuNet Echo heeft Kononenko in 2012 geïnterviewd [en].) De Russen hebben een voorliefde voor satire en in dit tijdperk van microbloggen heeft dat geleid tot talloze Twitter-accounts met een satirische insteek. Getalenteerde grappenmakers zoals @Fake_MIDRF, @heil_girkin, @LevSharansky en anderen weten zo duizenden mensen te vermaken.

Twitter heeft echter niet tot het einde van de korte satirische verhalen geleid. Je kunt ze links en rechts nog online vinden als de actualiteiten iemand met een scherpe pen inspireren. Rusland blijft uithalen naar de voedselketen McDonald's, een van de bekendste Amerikaanse exportproducten, en dit heeft veel Russische satirici wakkergeschud. Afgelopen maand sloot de regering de beroemde McDonald's-filialen in Moskou en het duurde niet lang of de gebruikers van RuNet reageerden ironisch [en] met foto's van smerige ziekenhuizen waar de inspectie van volksgezondheid blijkbaar nooit komt controleren.

Ilya Klishin, hoofdredacteur van TvRain.ru.

Nu bekend is geworden dat een rechter in Jekaterinaburg opdracht heeft gegeven tot de sluiting [ru] van een tweede McDonald's-restaurant heeft hoofdredacteur van TvRain.ru, Ilya Klishin, op Facebook een onwaarschijnlijk verslag [ru] geplaatst van hoe dat nieuws in Washington ontvangen werd.

В кабинет к Бараку Обаме зашел, осторожно постучав, референт; молодой еще парень, дорогой шерстяной костюм ему чуть велик в плечах. В руках синяя папка с тисненным орланом. Президент продолжал читать бумаги, сидя за столом, на Логана (а так звали вошедшего) он не обратил никакого внимания. Пришлось осторожно кашлянуть.
— Мистер президент.
— А, Логан, ты. Что ты мнешься. Рассказывай, что там у тебя, — поседевший в последний год Обама не совсем удачно попытался улыбнуться.
— Я даже не знаю, как это сказать… — референт открыл папку и стал смотреть в распечатанную бумагу.
— Говори.
— В общем, кхм, ну… Суд Екатеринбурга закрыл еще один МакДоналдс, — выпалил Логан.
— Твою мать, — президент выругался так, как никогда себе раньше не позволял. Пунцовый референт молча смотрел в пол, переминаясь с ноги на ногу. — Еще один?
— Д-да, сэр.
В стену полетела тяжелая чернильница, подарок королевы, между прочим. По обоям поползла клякса. Обама сидел, обхватив лицо обеими руками, и, кажется, плакал.
— Это провал, Логан, ты понимаешь? Мы теперь обречены. Мы. Обречены. Точка. Еще одного я не выдержу. Выйди отсюда. Я буду звонить Владу. Мы сдаемся.

De assistent klopte behoedzaam op de deur en betrad het kantoor van president Obama. Hij was nog jong, zijn dure pak was een tikkeltje te wijd bij de schouders. In zijn handen had hij een blauwe dossiermap waarop een adelaar was afgebeeld. De president zat aan zijn bureau officiële papieren te lezen. Hij schonk geen aandacht aan Logan (dat was in ieder geval hoe iedereen de assistent noemde).

Logan kuchte discreet zodat de president zou opkijken.

“Meneer de president.”

“Ah, Logan, jij bent het. Brand los, wat heb je daar?” vroeg Obama. Na zeven jaar in het Witte Huis was hij beduidend grijzer en hij moest moeite doen om een glimlach op zijn gezicht te toveren.

“Ik weet niet hoe ik het moet zeggen,” zei de assistent. Hij deed de map open en keek naar het document dat erin zat.

“Zeg het maar gewoon.”

“Tja, uh, nou … Meneer, een rechter in Jekaterinaburg heeft een rechter weer een McDonald’s laten sluiten,” gooide Logan eruit.

“Mother fucker…” Het was voor het eerst dat de president een krachtterm uitte in de Oval Office. De assistent schuifelde zenuwachtig met zijn voeten, hij werd rood, zweeg en keek naar de vloer.

“Weer één?” vroeg Obama.

“Uh, ja, meneer.”

Er vloog een zware inktpot tegen de muur (dat was een cadeautje van de koningin, maar dat terzijde). De inkt droop langs het behang naar beneden. Obama ging weer zitten en sloeg zijn handen voor zijn gezicht. Logan dacht dat hij hem hoorde huilen.

“Het is afgelopen, Logan, dat begrijp jij toch ook? We zijn verloren. We. Zijn. Verloren. Het is gedaan. Ik kan er niet meer tegen. Ga weg. Ik ga Vlad bellen. We geven ons over.”