Rachel Hamada stelt de vraag “Wat gebeurt er in Zuid-Soedan?” [1]:
Er is de afgelopen weken veel bloed gevloeid in Zuid-Soedan. Maar er is geen inkt gevloeid in Addis Abeba. Er vinden nog steeds besprekingen plaats tussen de gevolmachtigde politici en functionarissen uit Zuid-Soedan, die zich door de stad verplaatsten terwijl de gesprekken maar bleven voortduren zonder concrete oplossingen, alleen een zogenaamde overeenkomst zonder handtekeningen.
Ze legt ook uit waarom de stemmen van Zuid-Soedanese journalisten niet worden gehoord:
Het is ook belangrijk om te weten WAAROM de stemmen van Zuid-Soedanese journalisten niet naar buiten komen.
Stel je voor dat je een journalist uit Zuid-Soedan bent. Als gevolg van historische gebeurtenissen en een gebrek aan capaciteit zijn officiële opleidingen journalistiek nog vrij zeldzaam. Dus je moet een heleboel inhalen op dat gebied. En dan zijn er de hulpmiddelen. Buitenlandse journalisten krijgen hun onkosten vergoed, ze hebben vervoer, ze hebben goede apparatuur. Lokale journalisten hebben vaak geen toegang tot al deze hulpmiddelen.