Indonesië: Arbeiders organiseren algemene staking

Thousands of workers left production in a Sanyo factory. Photo from Facebook page of Tia Claudia E. Mboeik

Duizenden arbeiders legden het werk neer bij een fabriek in Sanyo. Foto afkomstig van de  Facebookpagina van Tia Claudia E. Mboeik

In Indonesië hebben arbeiders een tweedaagse algemene staking [alle links in dit artikel leiden naar Engelstalige pagina's] gelanceerd met als doel de verhoging van de minimumlonen door de overheid. Arbeiders in Jakarta eisen dat de regering het minimumloon verhoogt naar $334 per maand.

Volgens de organisatoren nemen twee miljoen arbeiders uit twintig verschillende provincies deel aan de staking. Werknemers uit het hele land hebben een serie van demonstraties gelanceerd voorafgaand aan de staking op 31 oktober en 1 november. Enkele voorbeelden zijn shutdowns van fabrieken, bezoeken aan en van vakbonden en het werven van potentiële stakers. De vakbonden verzamelden 20.000 arbeiders voor een nationale dialoog op 21 oktober.

Behalve een forse salarisverhoging hebben de arbeiders de volgende eisen:

  1. Een verhoging van het minimumloon met 50%
  2. Publiek toegankelijke gezondheidszorg
  3. Afschaffen van uitbesteding
  4. Afschaffen van een anti-arbeidswet (Presidentiële Instructie Nr. 9/2013) die niet alleen het minimumloon kunstmatig laag houdt, maar ook de politie aanstuurt tot het in de gaten houden van de bepaling van hoogte van het minimumloon en van een correcte toepassing.
  5. Een wet ter bescherming van de huishoudelijke hulp

Met uitbesteding wordt bedoeld dat vaste krachten worden vervangen door tijdelijke flexwerkers of uitzendkrachten, wat wordt gezien als een vorm van slavernij. De eis wordt uitgelegd als volgt:

We moeten ervoor zorgen dat de regering geen ‘moderne slavernij’ invoert in Indonesië. Met andere woorden, de vervanging van vaste krachten door flexwerkers met een tijdelijk contract moet worden gestopt, ook bij staatsbedrijven. Tijdelijke werknemers moet een vast contract worden aangeboden.

Mensenrechtenorganisaties richten zich ook op de bescherming van de huishoudelijke hulp. Matthew Rullo legt uit

Indonesië, net als vele andere landen in Azië en het Midden-Oosten, houdt geen rekening met de huishoudelijke hulp — of pembantu rumah tangga — in hun landelijke arbeidswetten. Dit beroep wordt niet officieel erkend en dus hebben de werksters niet de privileges die andere arbeiders wel genieten. Het gaat om bijvoorbeeld het recht op een minimumloon, vrije dagen en overuren. Zodoende hebben ze ook geen recht op bescherming of een veilige werkplek. De unieke isolatie binnenshuis kan zo makkelijk door de werkgever worden misbruikt — werksters worden vaak uitgebuit of zelfs mishandeld.

De socialistische federatie Sekber Buruh beschuldigt de overheid van het samenwerken met grote bedrijven om de leefomstandigheden van arbeiders verder te verslechteren: 

Zelfs op het werk, waar de eigenaren bakken met geld verdienen, is er niks voorzien voor ons afgezien van lage lonen. Het is net genoeg om ons in leven te houden zodat we morgen weer kunnen werken.

We zouden al lang welvarende levens moeten kunnen leiden. Jammer genoeg is het recht en het geld in dit land in handen is van een kleine groep rijke mensen. Dit kan niet los gezien worden van het economische beleid van de regering, dat duidelijk niet in het belang is van het gewone volk.

Maar lang niet iedereen is ervan overtuigd dat een staking een goede manier is om verhoging van het minimumloon te bewerkstelligen. PakMB beredeneert:

Loonsverhogingen dwingen bedrijven om efficiënter te worden op de lange termijn. Uiteindelijk wordt de hoogte van het loon bepaald door vraag en aanbod, niet door vakbonden en werkgevers.

SiangMalam waarschuwt dat investeerders Indonesië zullen verlaten wanneer het minimumloon omhoog gaat:

De arbeidskosten beslaan normaal gezien zo'n 40% van de totale kosten die de fabrikant maakt. Wanneer het hoge loon niet zorgt voor hogere productiviteit of betere resultaten zullen de investeerders ergens anders naartoe gaan… De vakbonden zijn onverantwoord bezig als ze wel stakingen organiseren maar niet kijken naar oplossingen zoals hogere arbeidsproductiviteit… 

Hieronder staan enkele reacties op Twitter: 

De hele retoriek van de algemene staking is gewoon onbegrijpelijk. De meeste Indonesiërs zullen het ermee eens zijn dat ongelijkheid een enorm probleem is in Indonesië.

Geen operator, geen productie. Geen werk, geen loon. #MogokNasional#LoyalitasItuMahal

#nurses en ziekenhuismedewerkers #workers in #jakarta doen mee aan de #mogoknasional (algemene staking) door het dragen van een zwart lintje!

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.