Deze post maakt deel uit van onze speciale berichtgeving over de Tunesische revolutie van 2011.

2011 was een zeer bijzonder jaar voor Tunesië – een historisch jaar dat in het geheugen van alle Tunesiërs gegrift zal blijven. Wat begon als een spontane wanhoopsdaad in de vergeten en gemarginaliseerde regio Sidi Bouzid liep uit in een volksopstand die door het land zou razen, die het 23-jarige regime van Zine el-Abidine Ben Ali omver zou werpen en die het gezicht van de hele regio zou veranderen doordat het ene Arabische land na het andere de vurige revolutie oppikte.

Een bloedig begin van het jaar

Dode jonge Tunesische man in Tala (centrumwesten van Tunesië), 10 januari 2011. Foto van Nawaat.

Het jaar begon bloedig en gewelddadig. De autoriteiten beantwoordden de roep van de demonstranten om “werkgelegenheid, vrijheid en nationale waardigheid” met kogels en traangas. Meer dan 300 demonstranten werden gedood en nog veel meer raakten gewond.

De dag dat de voormalige president naar Saoedi-Arabië vluchtte

Foto door Talel Nacer, copyright Demotix (14/01/2011).

Op 14 januari 2011 verzamelden duizenden demonstranten zich buiten het gebouw van het ministerie van Binnenlandse Zaken in de hoofdstad Tunis. De demonstranten scandeerden “Binnenlandse Zaken is een terroristisch ministerie” en “Ben Ali Dégage” (Wegwezen Ben Ali). De vreedzaam begonnen demonstratie eindigde toen de politie de demonstranten met geweld uit elkaar joeg. Later diezelfde dag vluchtte Ben Ali naar Jeddah in Saoedi-Arabië.

Politie gebruikt op 14 januari traangas om demonstranten buiten het ministerie van Binnenlandse Zaken uiteen te drijven. Foto door Wassim Ben Rhouma via Flickr (CC BY-NC-ND 2.0).

De dictator is weg. En de dictatuur?

Protest tegen interim-regering onder leiding van Mohamed Ghannouchi, een bondgenoot van Ben Ali, op 25 februari. De volgende dag diende Ghannouchi zijn ontslag in. Foto door Kahled Nciri.

De Tunesiërs wilden alle banden met het verleden doorsnijden, en de strijd om democratie in Tunesië [en] stopte niet toen Ben Ali het land was ontvlucht. Het Kasbah-plein [en] waar het kabinet zetelt, werd het episch centrum van sit-ins en demonstraties. Het doel was het afzetten van de zo gehate voormalige regeringspartij (nu opgeheven), de RCD (Le Rassemblement Constitutionnel Démocratique, Constitutionele Democratische Vergadering), die werd geassocieerd met corruptie en onderdrukking.

Eerste democratische verkiezingen

Kiezers staan in de rij om hun stem uit te brengen. Foto door Erik (@kefteji).

23 oktober 2011 was een keerpunt voor Tunesië. Kiezers wachtten urenlang om hun volkvertegenwoordigers te kiezen [en] bij de eerste vrije en eerlijke verkiezingen van de Arabische Lente.

Opkomst van islamisten

Op het bord staat: "Gelijkheid en gerechtigheid voor alle Tunesiërs". 21 november 2011, bij een demonstratie buiten het parlementsgebouw. Foto door Soukaina W Ajbetni Rouhi via Facebook.

De islamistische partij Ennahdha kreeg 41 procent van de stemmen en 89 van de 217 zetels in de grondwetgevende vergadering. Voor liberalen vormt de opkomst van islamisten in Tunesië een bedreiging voor de seculiere waarden van de staat en voor de vrouwenrechten in Tunesië, die worden gezien als de modernste in de Arabische regio.

Moncef Marzouki – nieuwe President van de Republiek

Moncef Marzouki, nieuwe president van Tunesië. Foto door Hamideddine Bouali, copyright Demotix (13/12/11)

Op 12 december koos de nationale grondwetgevende vergadering mensenrechtenactivist Moncef Marzouki, die onder het regime van Ben Ali gevangen werd genomen en werd verbannen, tot de nieuwe president van de Republiek Tunesië.

Met het einde van het jaar in zicht zijn er in Tunesië nog steeds demonstraties en sit-ins voor democratie, werkgelegenheid en waardigheid, terwijl er in de nationale grondwetgevende vergaderingen verhit wordt gedebatteerd en een interim-regering onder leiding van Hamadi Jebali [en] (van Ennahdha) aan het werk gaat.

Blijf lezen voor meer berichten over Tunesië in 2012.

Deze post maakt deel uit van onze speciale berichtgeving over de Tunesische revolutie van 2011.