Georgië: Terugkeer van de Mescheten

De repatriëring van Meschetische Turken naar Georgië vanuit Azerbeidzjan, Rusland en Centraal-Azië is niet alleen een prioriteit voor de Georgische regering, maar ook een verplichting die de regering tegenover de Raad van Europa heeft sinds het lidmaatschap in 1999. Meer dan 100.000 mensen werden in 1944 door Stalin gedeporteerd uit de Georgische regio Meschetië, waaronder de Hemshin [en – alle links] (Islamitische Armeniërs), de Koerden en Karapapakhs. Veruit de grootste herplaatste groep was echter die van de Mescheten.

Minstens 400.000 Mescheten leven tegenwoordig buiten Georgië, maar het is niet zeker hoeveel van hen zouden terugkeren in een proces dat officieel vorig jaar zou moeten zijn afgelopen, maar dat misschien zal worden verlengd. Dat is één van de redenen geweest waarom het proces van hervestigen zo lang heeft geduurd, vooral omdat etnische Armeniërs in de huidige regio Samtskhe-Javakheti nu de meerderheid zijn. Als gevolg daarvan en om de relaties tussen etnische groepen niet onder druk te zetten, vestigt de Georgische regering de Mescheten door het hele land.

De blog East of Center heeft pasgeleden de gevoeligheden rond deze zaak besproken:

Dankzij de paranoia van Stalin zijn miljoenen Moslims en leden van diverse niet-Slavische etnische groeperingen in de Sovjet-Unie in de jaren 30 en 40 onder dwang herplaatst naar Centraal Azië. Het is moeilijk een gemeenschap te vinden die meer te lijden heeft gehad en zo totaal door de wereld is genegeerd als de Mescheten. […]

Maar het is duidelijk dat Georgië zo'n grote bevolkingsgroep nergens op zijn territorium kan hervestigen en al helemaal niet in de onderontwikkelde regio Samtskhe-Javakheti, waar de Mescheten oorspronkelijk vandaan komen. En dan zijn er nog de Armeense kwestie en een ruime dosis antimoslimgevoelens. […]

Salim Khamdiv uit het dorp Abastumani. Khamdiv was 14 op het moment van de deportatie. © Temo Bardzimashvili
Salim Khamdiv uit het dorp Abastumani. Khamdiv was 14 op het moment van de deportatie. © Temo Bardzimashvili

Maar volgens het Europese Centrum voor Minderheden (ECMI) heeft de Georgische regering in een twee jaar durende aanmeldperiode, die in juli 2010 afliep, maar 5.841 geldige aanvragen ontvangen. Dat kwam neer op 9.350 personen. Ahıska Türkleri – Ahıskalılar legt uit waar de Mescheten op hopen:

We willen terugkeren naar ons land waarvan we illegaal zijn verdreven. Op dit moment hebben we ons in 2000 verschillende nederzettingen gevestigd, in 9 verschillende landen, waaronder de VS. Het is voor ons moeilijk om burgerschap, een verblijfsvergunning en een werkvergunning te krijgen in de landen waar we wonen. Onze cultuur en taal staat op het punt te verdwijnen. We willen terug naar ons land als Georgische burgers en vanaf nu wonen in de gebieden die ons toebehoren.

Osman Mekhriev (links) en Islam Niazov, oudsten van de Abastumani Meskhetian gemeenschap, pauzeren tijdens de gebeden voor de viering van het eind van de Ramadan. © Temo Bardzimashvili

Osman Mekhriev (links) en Islam Niazov, oudsten van de Abastumani Meskhetian gemeenschap, pauzeren tijdens de gebeden voor de viering van het eind van de Ramadan. © Temo Bardzimashvili

Vorig jaar heeft Zaka Guluyev in een blog verteld over de situatie van sommigen die, vooral vanuit Azerbeidzjan, zijn teruggekeerd naar Samtskhe-Javakheti:

Muslim Arifov is drie jaar geleden met zijn gezin teruggekeerd naar Akhiltskhe vanuit Saatly, een nederzetting in Azerbeidzjan. Arifov zegt dat hij gelukkig is dat hij is teruggekomen en nu in zijn moederland Georgië woont. “Mijn ouders waren illegaal gedeporteerd vanuit deze regio. Ik ben blij dat ik nu heb kunnen terugkeren en met mijn gezin in mijn thuisland Georgië woon.”

Twee maanden geleden besloot Muslim's familielid Mehemmed Rehimov ook vanuit Azerbeidzjan terug te komen met zijn gezin en in zijn geboorteregio Akhlstkhe te gaan wonen. Mehemmed Rehimov zegt dat Georgië beter is om in te wonen. “Al na twee maanden na mijn komst naar Georgië geeft het een heel goed gevoel om in mijn moederland Georgië te wonen. Ik ben hier gelukkig met mijn gezin en ik voel me heel goed”.

[…]

Ismayil Moidze, voorzitter van de gemeenschap van Vatan Georgische Axhiska Turken, zegt dat hun organisatie had verwacht dat meer mensen zich voor terugkeer hadden aangemeld. Maar hij legt uit dat veel gezinnen weigerden zich aan te melden omdat […] er veel documenten nodig zijn voor de aanmelding [voor] een repatriëringsstatus in Georgië. […] Daarom besloten veel gezinnen te blijven waar ze wonen”.

Rana Rajabova, een bruid van 24 jaar in het Azerbeidzjaanse dorp Shirinbeili. Rana's grootouders, oorspronkelijk afkomstig uit het dorp Arali in de Georgische regio Adigeni, werden gedeporteerd naar Oezbekistan. Voor de deportatie vertelden soldaten dat ze na 7 dagen weer zouden terugkeren en dat ze dus geen bezittingen hoefden mee te nemen. Haar grootmoeder verstopte thuis haar gouden juwelen in de hoop na een week weer terug te keren. Rana's familie heeft zich aangemeld voor terugkeer en zegt dat ze geen "vluchtelingen" willen zijn. © Temo Bardzimashvili

Rana Rajabova, een bruid van 24 jaar in het Azerbeidzjaanse dorp Shirinbeili. Rana's grootouders, oorspronkelijk afkomstig uit het dorp Arali in de Georgische regio Adigeni, werden gedeporteerd naar Oezbekistan. Voor de deportatie vertelden soldaten dat ze na 7 dagen weer zouden terugkeren en dat ze dus geen bezittingen hoefden mee te nemen. Haar grootmoeder verstopte thuis haar gouden juwelen in de hoop na een week weer terug te keren. Rana's familie heeft zich aangemeld voor terugkeer en zegt dat ze geen "vluchtelingen" willen zijn. © Temo Bardzimashvili

Georgian Youth | Multiculturality | New Challenges bekijkt hoe de nieuwelingen integreren:

In Samstkhe-Javakheti geeft de regionale vereniging “Toleranti” gezinnen van gerepatrieerde Mescheten juridisch advies, medische hulp en taalondersteuning. In het kader van het 3-jarige project “Voorziening van humanitaire hulp voor gerepatrieerde Meschs en ter voorkoming van ‘zelf-repatriëring'”, organiseert de vereniging twee keer per week cursussen voor jonge gerepatrieerde Mescheten. De jongeren hopen met de cursussen hun kansen op een succesvolle schoolcarrière te vergroten – het onderwijs is in het Georgisch – en hun integratie in de samenleving te versterken.

Omdat ze zo gemotiveerd zijn Georgisch te leren, en liefst zo snel mogelijk, is de integratie meestal 100% succesvol.

[…]

Net als bij veel anderen, zorgt één ding ervoor dat ze zich nooit helemaal thuis voelen in Georgië: ze wachten op een beslissing op hun aanvraag voor Georgisch burgerschap, die ze twee jaar geleden hebben ingediend. Zonder burgerschap zijn ze geen echte Georgiërs en daarom kost het hen grote moeite toegang te krijgen tot basisvoorzieningen zoals medische hulp. Ze hebben alleen geen keus: net als de anderen moeten ze wachten […] – dat betekent een leven vol onzekerheid voor de toekomst.

Foto's van Abdullah Gamidov, zijn vrouw Khalida, en haar vader Zia Chumidze liggen op het schaakbord in het huis van Gamidov in Kant, Kirgizië. Zia Chumidze vocht aan de frontlinie tijdens de deportatie en is nooit thuisgekomen. © Temo Bardzimashvili

Foto's van Abdullah Gamidov, zijn vrouw Khalida, en haar vader Zia Chumidze liggen op het schaakbord in het huis van Gamidov in Kant, Kirgizië. Zia Chumidze vocht aan de frontlinie tijdens de deportatie en is nooit thuisgekomen. © Temo Bardzimashvili

De blog Where's Keith bespreekt het werk van de Georgische journalist en fotograaf Temo Bardzimashvili die de terugkeer van de Mescheten naar Georgië en hun levens in Azerbeidzjan, Kirgizië en Turkije heeft gedocumenteerd. Werk van Bardzimashvili, “Het Onbeloofde Land – de lange reis naar huis van de Mescheten”, werd in Tbilisi tentoongesteld, gesponsord door het Europese Centrum voor Minderheden (ECMI) en is met vriendelijke toestemming opgenomen in deze post.

Delizia Flaccavento plaatst op haar blog ook foto's van een Meschetische vluchtelingengemeenschap in Buffalo, New York, net als Marissa Muller dat doet van een gemeenschap  in Atlanta, Georgia (de staat in de VS). De ECMI zegt intussen dat er een “grote behoefte bestaat […] het publieke bewustzijn te vergroten over het recht van gedeporteerde mensen om terug te keren en over het repatriëringsproces […], vooral door middel van de media en het onderwijssysteem.”

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.