- Global Voices in het Nederlands - https://nl.globalvoices.org -

Egypte: Global Voices-auteur is weer online en vertelt zijn verhaal

Categorieën: Midden-Oosten & Noord-Afrika, Egypte, Bestuur, Mensenrechten, Politiek, Protest

Tarek Amr [1] [en – alle links], lid van het Egyptisch team van Global Voices, was offline sinds 26 januari, toen de regering de meeste isp's dwong [2] te sluiten.
Toen vandaag de toegang tot internet werd hersteld [3], schreef hij over zijn ervaringen [4]:

De eerste dag van de revolutie heb ik niet meegedaan. Ik was een beetje bang, niet echt overtuigd dat we er iets mee kunnen veranderen, en bovendien volg ik dit soort gebeurtenissen liever op Twitter en Facebook, in plaats van dat ik zelf meedoe.

Tarek tijdens een recent bezoek aan Londen [5]

Tarek tijdens een recent bezoek aan Londen

Toen internet werd geblokkeerd, besloot Tarek echter de straat op te gaan. Hij vertelt:

Twee dagen later blokkeerde de regering het mobiele telefoonverkeer, internet, Blackberry's en alle andere communicatiemiddelen. Ze dachten dat ze zo konden voorkomen dat mensen met elkaar communiceerden en nieuwe demonstraties planden. Maar in werkelijkheid heeft deze blokkade van informatie [2] ertoe geleid dat ik, en duizenden andere mensen, juist de straat op zijn gegaan om deel te nemen aan de “Vrijdag van Woede”.

Tarek vertelt wat hij vrijdag 28 januari, de “Dag van Woede”, heeft meegemaakt:

Er kwam weer geen einde aan de gewelddadigheden van de politie. Op verschillende plaatsen in Egypte gebruikten ze rubberen kogels, traangas en zelfs echte kogels. Ze deden er alles aan om te voorkomen dat de demonstranten de bruggen naar het Tahrirplein overstaken. We probeerden verschillende bruggen in verschillende wijken, maar we stuitten steeds op de politie, totdat er een avondklok werd afgekondigd en ik ervoor koos om naar huis te gaan, net als vele anderen.

Graffiti: Mubarak vlieg weg! Foto van Tarek Amr. [6]

Graffiti: "Mubarak vlieg weg!" Foto van Tarek Amr.

Hij vertelt over het gevoel dat veel Egyptenaren hebben–het gevoel van afwachten:

In de volgende drie dagen verdwenen de veiligheidstroepen en de politie van de straten. Demonstranten bleven op het Tahrirplein en riepen op tot een miljoenendemonstratie op dinsdag. Mensen thuis waren bang en hadden ‘s nachts stokken en messen bij de hand, en ‘s avonds gingen ze de straat op om hun huizen en bedrijven te beschermen. Mensen ruimden ook zelf de straten op en beschermden een aantal overheidsgebouwen en nationale gebouwen. In die drie dagen raakte je er bij elk bezoek aan het Tahrirplein weer van overtuigd dat Mubarak nu wel zijn koffers zou zijn aan het pakken om het presidentiële paleis te verlaten, maar één blik op de nationale televisiezender en het lijkt alsof hij zich klaarmaakt voor nog eens 30 jaar in het paleis.

Foto van het straatbeeld in Caïro, van Tarek Amr [7]

Foto van het straatbeeld in Caïro, van Tarek Amr

Tarek vertelt vervolgens over de onzekerheid die is ontstaan na dagen van opstand in zijn geboortestad Caïro:

En weer zat ik in de achtbaan die Mubarak heet. Ik was blij na zijn toespraak. Hoewel hij niet is afgetreden, heeft hij beloofd dat hij niet meedoet aan de volgende presidentsverkiezingen en dat het parlement de artikelen van de grondwet gaat veranderen die alleen leden van de NDP of kandidaten die door de partij zijn goedgekeurd toestaan om mee te doen aan de presidentsverkiezingen. Maar na een tijdje begon ik me af te vragen of dit niet gewoon weer een truc van de president was…

Hij eindigt met de woorden:

Ik ben nog steeds in de war. Ik kan echt niet zeggen of nu in ieder geval een belangrijk deel van de eisen van de demonstranten is ingewilligd, of dat de revolutie om zeep is geholpen. En ik ben niet de enige die in de war is, ook veel demonstranten zijn in de war. Sommigen zeggen dat ze moeten blijven en roepen op tot een nieuwe demonstratie op vrijdag, en anderen roepen mensen op om naar huis te gaan en te stoppen met demonstreren. Niets is nu nog zeker, maar één ding staat voor mij vast: Egypte is veranderd. Ik herinner me nog die arme vrouw die ik op het Tahrirplein tegenkwam en die iets zei dat alles in een paar eenvoudige woorden samenvatte. Ze zei tegen me: “Een paar dagen geleden was ik zo bang voor elke militaire politieagent, en vandaag ben ik hier om te demonstreren tegen het staatshoofd.”