Dit bericht werd geschreven in opdracht van het Pulitzer Center en Global Voices Online en is onderdeel van een reeks rapportages over de onzekerheid met betrekking tot de voedselvoorziening [en-alle links]. Voor deze rapportages maakt men gebruik van verslagen van multimedia op de website Pulitzer Gateway to Food Insecurity en van bloggers vanuit de hele wereld die hierover discussiëren. Vertel hier je eigen verhaal over voedsel.
Van 20 tot 22 september kwamen zo'n 140 wereldleiders in New York bij elkaar tijdens de topconferentie van de Verenigde Naties. Zij bespraken de beste aanpak om de acht vastgestelde doelstellingen, waaronder de wereldwijde strijd tegen de honger, in 2015 te bereiken.
Deze millenniumdoelstellingen, de Millennium Development Goals of MDGs, werden in 1990 vastgesteld om de sociale en economische ontwikkeling in de armste landen van de wereld te stimuleren. Deze doelstellingen variëren van het drastisch verminderen van armoede tot het verbeteren van de toegankelijkheid van onderwijs en gezondheidszorg. Met nog slechts vijf jaar te gaan om de doelen te bereiken, is de druk groot.
Het eerste doel (MDG 1) betreft armoede en honger. Eén van de eerste dingen die men wil bereiken tussen 1990 en 2015 is dat het aantal mensen dat honger lijdt wordt teruggebracht van 20% naar 10%. Sommigen vinden het essentieel voor het bereiken van de andere doelen dat de honger snel wordt teruggedrongen.
In blogberichten voor ONE, een wereldwijd project dat pleit voor het terugdringen van armoede, schrijft Malaka Gharib dat zij tijdens de topconferentie van de VN te gast was bij het televisieprogramma The Late Night with Jimmy Fallon en dat zij zich daar realiseerde dat het grootste deel van het publiek nog nooit van MDG's had gehoord. Zij liet het publiek een kaart met de doelen zien en vroeg hen te kiezen welk doel zij het belangrijkste vonden. Drie van de vijf kozen voor het uitbannen van honger. Zij citeert:
“Hunter, New Hampshire: “Doel 1. Honger is een probleem dat er altijd is geweest en dat tot op heden nog niet is opgelost of verbeterd in vergelijking met een paar jaar geleden. Honger is geen ziekte die kan worden genezen.”
Liam, New York: “MDG 1. Iedereen heeft eten nodig.”
Michelle, Canada: “MDG 1. Er is genoeg voedsel, dus we moeten kijken hoe we dat op een goede manier kunnen verdelen.”
De honger is al teruggebracht van 20% in 1990-1992 naar 16% in 2010. Sommige landen, waaronder Congo, Ghana, Mali, Vietnam, Guyana en Jamaica, hebben de doelstelling wat betreft het terugdringen van honger al gehaald. Andere landen, waaronder China en Brazilië, zijn er bijna. In september meldde de FAO, de wereld landbouw- en voedselorganisatie, dat het aantal mensen dat chronisch honger lijdt dit jaar is gedaald van het record van 1,02 miljard vorig jaar tot 925 miljoen nu.
Hoewel er minder mensen honger lijden, is het aantal ondervoede mensen op dit moment echter groter dan in 1990. De FAO stelt dat het ontzettend moeilijk zal zijn om het eerste doel, terugdringen van de honger, in 2015 te halen.
In een rapport van de armoedebestrijdingsorganisatie ActionAID werd nog vóór de VN-top onthuld dat 20 van de 28 arme landen het doel om de honger in 2015 met de helft te hebben teruggedrongen, niet zouden halen en dat de situtie in 12 landen zelfs achteruit gaat. En het zijn niet eens de landen die op economisch gebied met moeilijkheden kampen, die het slecht doen ― bijna de helft van de kinderen in India bijvoorbeeld is ondervoed.
Devinder Sharma, analist van het beleid met betrekking tot voedsel en handel, klaagt op de blog Ground Reality over het gebrek aan vooruitgang in India en zet vraagtekens bij de statistieken over wereldwijde honger.
“In 2010 zou men wereldwijd minstens 300 miljoen mensen van de ‘hongerlijst’ hebben moeten schrappen. Er zijn er echter 85 miljoen bijgekomen, waarmee de stand op 925 miljoen komt. In mijn ogen is dit een enorm understatement. De vreselijke aanblik van honger wordt opzettelijk verdoezeld door de cijfers af te zwakken. Volgens de (honger)kaart zouden in India bijvoorbeeld 238 miljoen mensen honger lijden. Dit klopt gewoon niet. Uit nieuwe schattingen van de overheid blijkt dat 37.2% van de bevolking in armoede leeft. Dat houdt in dat er in India officieel 450 miljoen mensen honger lijden. En dit is zelfs een lage schatting.”
Er waren diverse manifestaties tijdens de VN-top die de aandacht vestigden op het onderwerp ‘honger’. Zo hield ActionAid een protestactie op straat die de aandacht vestigde op het belang van vrouwen met een boerenbedrijf in de strijd tegen honger en armoede. Charlie Harris blogt op Americans for Informed Democracy (AIDemocracy) en sluit zich bij de actie aan. Hij verkleedde zich als boerderijdier:
“We vertegenwoordigden het vee van de vrouwen in ontwikkelingslanden en kwamen voor hun belangen op. Boerinnen kunnen, als ze daartoe in staat gesteld en ondersteund worden, meehelpen om de MDG's te halen. Zij staan het dichtst bij de mensen die in armoede leven en honger lijden en hebben het vermogen om veel invloed uit te oefenen op hun eigen samenleving.”
Op de tweede dag van de topconferentie belichtte een forum met de naam “1.000 Dagen: Verander een leven, verander de toekomst” ondervoeding bij kinderen, waarbij het belang werd onderstreept van goed voedsel voor de allerkleinsten in de strijd tegen extreme honger en armoede. Het geeft Tonya Rawe, blogger voor de mensenrechtenorganisatie CARE, hoop:
“Het voedingsinitiatief dat is bedacht om het doel van CARE te bereiken wordt ‘Window of Opportunity’ genoemd: het gaat hier om de zo belangrijke eerste periode van 1.000 dagen; de zwangerschap en de eerste twee levensjaren van het kind. Deze ‘window of opportunity’ is een belangrijke periode om ondervoeding in de kiem te smoren – om het kind de beste kansen te bieden voor de toekomst. Er gaan meer mensen dood door honger en ondervoeding dan door HIV/AIDS, malaria, en tuberculose samen. En toch, ik schreef het gisteren al, zullen we ons bij onze inspanningen om honger te bestrijden nog voor grote uitdagingen geplaatst zien. Het lijkt misschien ontmoedigend, maar het geeft mij hoop.”
In de slotverklaring van de conferentie staan voor elke doelstelling aanbevelingen. Voor de eerste, MDG 1, dringt men erop aan de oorzaken van honger en armoede bij de wortel aan te pakken, arbeidsintensieve en rechtvaardige economische groei na te streven om de werkgelegenheid te bevorderen, en vrouwen op het platteland mondiger te maken en hun participatie te bevorderen. Sommigen waren echter teleurgesteld dat het document niet aangaf op welke manier regeringen zich meer moeten inzetten om honger te bestrijden. Tony Burkson, een expert uit Londen die met Afrikaanse bedrijven werkt, trekt op de blog Africa on the Blog de waarde van de doelstellingen sterk in twijfel:
“De trend is duidelijk, de internationale ontwikkelingsorganisaties en hun vrienden bij de NGO [niet-gouvernementele organisatie] zijn bij elkaar gekomen om veel te ambitieuze doelstellingen te bespreken, waarvan zij weten dat die waarschijnlijk nooit zullen worden gehaald. Zij ontmoeten elkaar om de vijf jaar om elkaar op de schouders te slaan en steeds met hetzelfde persbericht naar buiten te komen. Dat wil zeggen dat er wel wat vooruitgang is geboekt, maar dat we deze doelstellingen nog lang niet hebben bereikt, zodat we meer ontwikkelingshulp nodig hebben om ze alsnog te bereiken… Hoewel deze doelstellingen ongetwijfeld goed bedoeld zijn, zijn ze gewoon niet praktisch. Elk land heeft zijn eigen problemen en het lijkt nogal simplistisch te verwachten dat meer dan 100 landen hetzelfde doel kunnen bereiken in een beperkte periode.”
Op de blog End the Neglect schrijft Anjana Padmanabhan, de sociale media manager van het netwerk met betrekking tot verwaarloosde tropische ziekten ‘Global Network for Neglected Tropical Diseases’, dat het moeilijk is om het enthousiasme van de top te negeren. Toch vraagt ze zich af of die energie zich werkelijk zal vertalen in actie.
“Wat gebeurt er als het enthousiasme is geluwd? Zullen regeringen hun financiële beloften nakomen?… Heeft Oxfam gelijk toen werd gezegd dat de MDG-top een ‘fata morgana’ was?’ Het is moeilijk te beoordelen wat de top deze week heeft opgeleverd, omdat het erop lijkt dat veel van wat werd aangekondigd al in de molen zat. Eén ding is voor iedereen duidelijk. De weg naar het bereiken van de MDG's zal moeizaam zijn… Het is moeilijk om niet cynisch te worden over wat we redelijkerwijs kunnen bereiken, met nog maar 5 jaar te gaan.”
1 reactie
Ondervoeding is een zorgprobleem dat binnen Nederland in toenemende mate de aandacht vraagt. Vaak wordt er bij het woord ondervoeding gedacht aan continenten als Afrika en wordt er niet stilgestaan bij de aanwezigheid van ondervoeding binnen onze eigen Westerse samenleving. Uit verschillende onderzoeken blijkt dat (aan ziekte gerelateerde) ondervoeding ook in onze samenleving voorkomt en in hogere mate dan in eerste instantie verwacht zou worden.