Een nieuwe reclame van een grote provider van mobiele telefonie in Cambodja wordt door heel veel mensen op internet bekritiseerd. Deze reclame zou slecht gedrag onder jongeren aanmoedigen. De reclame van CellCard [en – alle links] toont een groep jongeren die foto's neemt van iemands billen en deze foto's vervolgens via internet naar anderen stuurt. Met deze reclame hoopt het bedrijf zijn snelle internetservice te promoten, maar het lijkt alsof het bedrijf zijn maatschappelijke verantwoordelijkheid negeert, doordat het jongeren aanmoedigt om de privacy van hun vrienden te schenden. 

Piseth Mao, blogger en communicatiespecialist bij het Women's Media Center of Cambodia, uit zijn ernstige bezwaren tegen het reclamespotje en wil dat het verboden wordt. Hij moedigt het bedrijf aan om hun boodschap naar het publiek, en in het bijzonder naar de jeugd, te verbeteren als ze hun product willen promoten. In zijn blog komt Piseth op voor zijn recht op vrijheid van meningsuiting om aan te dringen op een verbod op het spotje:

LAAT MIJ GEBRUIK MAKEN VAN MIJN VRIJHEID VAN MENINGSUITING: Ik wil dat het nieuwe reclamespotje van Mobitel (Cellcard) op geen enkel televisiekanaal meer vertoond wordt. Wat is het nut van dit spotje? Jongeren aanmoedigen om de billen van een meisje te fotograferen en die foto naar anderen te sturen omdat internet zo snel is? Dat moet wel een lichtelijk vreemde producer zijn geweest.

Hij vervolgt met wat goede raad voor de producer van het spotje:

Als u de goede internetverbinding wilt promoten, waarom dan niet met iets als:  “Iemand zit op school en neemt een foto van hetgeen de leraar op het bord schrijft, zodat hij dat door kan sturen naar een vriend die op maatschappelijke stage is.”

Piseth heeft het bedrijf eerder geprezen vanwege andere reclame-uitingen, zoals de advertentie met de Angkor Wat tempel. Hij hoopt nu dat het bedrijf naar aanleiding van zijn advies mee wil gaan werken aan de opbouw van een betere samenleving, waarin vrienden om elkaar geven en waarin mensen met elkaar in contact komen en blijven met behulp van internet. 

In 2008 was er ook al bezorgdheid geuit over een advertentie van een fabrikant van motorfietsen, waarin vrouwen gedegradeerd zouden worden.

Anderzijds heeft de regering net een televisieserie verboden, “Strange Lovers” genaamd, waarin de vrouwelijke hoofdpersoon geveild wordt voor een huwelijk tegen een prijs die begint bij een miljoen dollar. Dit wordt waarschijnlijk toegejuicht door iedereen die vindt dat deze serie een negatieve invloed heeft op de waardigheid van Cambodjaanse vrouwen. Er zijn echter ook mensen die vinden dat dit juist een beperking is van de vrijheid van meningsuiting van film- en televisieproducenten. Zij verwijzen naar regeringsbesluiten in het verleden om de productie van sommige culturele uitingen te verbieden. Zo zijn een popsong over een boeddhistische monnik die een meisje kust en een rockopera, “Where Elephants Weep,” waarin monniken slecht gedrag vertonen, al eerder verboden. Volgens de regering was dit verbod terecht omdat de sociale traditie en de reputatie van boeddhistische monniken beschermd dienen te worden.

Ook al is zo'n verbod in sommige gevallen verdedigbaar, de maatregelen moeten wel stroken met het principe van vrijheid van meningsuiting. De regering moet goed letten op de consequentheid van het onderwerp en de intentie van dat onderwerp, en zich niet alleen rechtvaardigen door het roepen van ‘sociale traditie’ en nationale veiligheid, waardoor veel tegenstanders van het regime al gearresteerd zijn of beschuldigd zijn van laster, het geven van opzettelijk verkeerde informatie of aansporing tot verzet vanwege hun afwijkende mening over het regeringsbeleid.