Als reactie op de aanval op de Gaza Freedom Flotilla [en] op 31 mei heeft blogger Kawther Abu Hani uit Gaza een poëtisch artikel geschreven vanuit het perspectief van een kind. Het artikel is getiteld Sweets Don't Drown (Snoepgoed verdrinkt niet).
Op haar blog Notes of the Night schrijft [ar] Kawther:
مرة قتلوا هدى غالية على الشاطئ و مرة أصيب جارنا الصياد برصاصة قطعت ذراعه فأكلتها الأسماك..
أمي
هذه المرة أنا أكثر خوفا و قلقا من البحر
و أصبحت حذرة من الماء
حتى ماء الصنبور أنا خائفة منه
أمس استهدفوا طيارتي الورقية المحلقة في سماء البحر
و في الصباح اغتالوا أسطول الحرية
أعلن المخيم أن المساعدات تأجلت
Op een keer werd [de familie van] Huda Ghalia [en] op het strand gedood, en een andere keer werd de arm van onze buurman, een visser, eraf geschoten en opgegeten door de vissen…
O Moeder…
Dit keer ben ik nog banger en ongeruster over de zee
En ik ben nu voorzichtig met water
Ik ben zelfs bang voor kraanwater
Gisteren hadden ze het gemunt op mijn papieren vlieger die hoog in de lucht boven de zee vloog
‘s Ochtends vielen ze de Freedom Flotilla aan
In het vluchtelingenkamp werd gemeld dat de hulp was vertraagd
كم يصدّق الصغار أبسط المبررات
لكنني لا أصدق أن الحلوى التي على متن الأسطول قد نجت من الغرق, حتى و إن لم تغرق فإنها قد اعتقلت و ربما صودرت إلى أطفال يهود..
لماذا الأطفال اليهود محظوظون أكثر منا؟
Kinderen geloven de meest onnozele excuses
Maar ik geloof niet dat het snoepgoed aan boord van de vloot aan de verdrinkingsdood is ontsnapt, en als het niet is verdronken dan is het in beslag genomen en wordt het misschien aan Israëlische kinderen gegeven…
Waarom hebben Israëlische kinderen meer geluk dan wij?
تلك المستوطنة التي ترتفع برأسها و عيونها إلى مخيمنا.. تبدو أبشع من غول حكاية جدتي, أعتقد أن الحلوى ذهبت إليهم, يا خسارة.. كان مذاقها سيكون حلوا في فمي و سيذيب مرارة الحصار العالقة في حلقي.. كنتُ أنا و أصدقائي نخطط لجمع قطع الحلوى التي تبحر إلينا و نصنع منها بيتا صغيرا لننتقم به من الخيم, أتظنين يا أمي أنهم سيُرجعون الحلوى إلينا؟ المعلمة أخبرتنا أن الأمهات اليهوديات لا يرضين لأطفالهن بأن يأكلوا حلوى ملوثة, استغربتُ من ذلك و قفزت من مقعدي أسأل المعلمة ” و هل الحلوى التي يحملها الأسطول ملوثة”, لم تجبني المعلمة و راحت تكمل شرح درس الاحتمالات..
صديقي قال لنا أن الحلوى حقا ملوثة, لقد تلوّثت بالرصاص و بالغاز المسيل للدموع, ثم سكت قليلا و قال بفرح ” لكن الدم طهرها “, صديقتنا أمل تقيّأت عندما سمعته يقول ذلك, لم تحتمل تخيل مشهد قطع حلوى مبللة بدم الكبار, أما أنا فابتهجت و اطمأننتُ بشأن الحلوى.. حلوى بطعم الدم و البحر و البلاد الحرة.
Die koloniste die haar hoofd en ogen opheft naar ons kamp… Ze ziet er lelijker uit dan het monster in het verhaal van mijn grootmoeder. Ik denk dat het snoepgoed naar hen is gegaan – wat jammer… De smaak zou zoet geweest zijn in mijn mond en de bittere smaak van de blokkade in mijn keel zou zijn weggesmolten… Mijn vrienden en ik wilden het snoepgoed dat naar ons toe gevaren kwam verzamelen, en we wilden er een huisje van bouwen uit wraak voor onze tenten. Moeder, denk je dat ze het snoepgoed aan ons terug zullen geven? Onze lerares vertelde ons dat Israëlische moeders te trots zijn om hun kinderen besmet snoepgoed te geven; daar was ik verbaasd over en ik sprong op uit mijn stoel om haar te vragen: “Is het snoepgoed dat met de vloot is meegekomen besmet?” De lerares gaf me geen antwoord en ze ging verder met de les over kansberekening…
Mijn vriend vertelde ons dat het snoepgoed echt besmet was, dat het was besmet door kogels en traangas; hij was even stil en toen zei hij blij: “Maar bloed reinigt het”. Onze vriendin Amal moest overgeven toen ze hem dat hoorde zeggen; ze kon niet tegen het idee van snoepgoed dat doorweekt is met het bloed van volwassenen. Maar ik was blij en gerustgesteld over het snoepgoed… Snoepgoed met de smaak van bloed en van de zee en van vrije landen.