Italiaanse homo's wachten op wettelijke rechten: “Elke kus is een revolutie”

Het afgelopen jaar waren homoseksuelen in Italië regelmatig het slachtoffer van gewelddadige aanvallen, maar tot grote teleurstelling van veel activisten onder lesbiennes, homoseksuelen, biseksuelen en transgenders (LGBT) lijkt dit er niet toe te hebben geleid dat er op korte termijn wetgeving tegen homofobie komt.

Online wordt er uitgebreid gediscussieerd over het gebrek aan deugdelijke wettelijke bescherming en over wat er politiek gezien kan worden gedaan om veranderingen tot stand te brengen.

Een speciaal verslag [it] op de website Gay.Tv bevat een overzicht van de vele gevallen uit 2009. De cijfers die tot nu toe bekend zijn voor 2010 duiden allerminst op een verbetering.

Een slachtoffer van een homofobische aanval op 26 mei in Rome raakte zwaargewond. Hij werd herhaaldelijk geschopt en geslagen [it] en verloor bijna een oog. Na de aanval deed de jongeman in de media anoniem een video-oproep [it] aan minister-president Silvio Berlusconi om hem eraan te herinneren dat Italië nog steeds geen wetgeving tegen homofobie heeft.

De centrum-rechtse politicus en blogger Cristina Alicata schrijft [it] op zijn blog Non si possono fermare le nuvole (“Niemand kan de wolken tegenhouden”):

Questi attacchi avvengono a ridosso dei luoghi più noti di aggregazione omosessuale, appena fuori, a dimostrazione che non serviranno telecamere, non serviranno gli stuart o i vigilantes invocati spesso da alcuni. (…) Dobbiamo prendere in mano questo problema e dimostrare la nostra capacità di elaborazione politica profonda, la nostra idea di città, la nostra idea di sicurezza, di integrazione, di rispetto delle diversità. Subito.

De aanvallen vinden plaats in de buurt van de populairste ontmoetingsplaatsen voor homoseksuelen, net erbuiten, dus het inzetten van camera's, of van toezichthouders of ‘vigilantes’ waar sommige mensen om hebben gevraagd, is niet voldoende. (…) We moeten dit probleem aanpakken en laten zien dat we in staat zijn om vergaand beleid te maken en ons beeld van de stad, ons beeld van veiligheid, integratie, respect voor diversiteit duidelijk maken. Nu.

Wettelijke tegenslagen in Italië

Recentelijk zijn er een aantal tegenslagen geweest op het gebied van wetgeving. In oktober vorig jaar keurde de Kamer van Afgevaardigden een wet tegen homofobie af. En dit jaar, op 23 maart, werd een verzoek van burgers en leden van de burgermaatschappij om ook homoseksuele paren huwelijksrechten te geven afgewezen [it] door het Constitutionele Hof.

Tomblog, “het eerste Italiaanse homoblog”, schrijft [it]:

Sono convinto di una cosa: che il nostro prestigioso Parlamento, prima di varare una qualsiasi legge contro l’omofobia, stia aspettando che ci scappi il morto.

Eén ding weet ik zeker: ons prestigieuze parlement blijft het aannemen van een wet tegen homofobie uitstellen totdat er iemand om het leven komt.
Rainbow Country Europe Index 2010

Rainbow Country Europe Index 2010

Het blog Queerblog schrijft over de resultaten [it] van de Rainbow Country Europe Index 2010 [en], een studie die in mei is gepubliceerd door de ILGA [en] (International Lesbian, Gay, Bisexual, Trans and Intersex Association). Uit deze studie blijkt dat Italië één van de landen in Europa is waar het het slechtst gesteld is met de wettelijke rechten van homoseksuelen.

Volgens de Rainbow Index is Zweden met 10 punten het meest homovriendelijke land in Europa. Rusland en Oekraïne staan onderaan met -2 punten. Italië staat daar net boven met 1 punt. Je kunt het volledige document downloaden [en] als PDF-document.

Een versplinterde beweging

Maar er zijn ook mensen die vinden dat de rechterlijke en wetgevende macht niet alleen verantwoordelijk zijn voor het niet aannemen van beschermende wetgeving.

Francesca Tognetti, auteur voor Gay.Tv [it], is ervan overtuigd dat de beweging een fout heeft gemaakt [it] door de wettelijke strijd voor het homohuwelijk prioriteit te geven boven de beslissing over de wet tegen homofobie:

Di chi è la colpa? Del Parlamento, certo. Dell'agenda politica, ovvio. Ma in fondo è anche colpa nostra. Perché abbiamo scordato non il problema, bensì la lotta per la soluzione. Abbiamo inseguito una nuova battaglia, quella dei matrimoni gay, tralasciando di continuare a combattere quelle rimaste in sospeso, smettendo di parlare, per esempio, di una legge anti-omofobia.

Ora sta arrivando l'estate: i locali tirano fuori i tavolini, si fanno gli aperitivi all'aperto, la notte si cammina per le vie affollate, si cazzeggia davanti alle discoteche. Arriva l'estate con tutti i suoi flagelli: caldo, tormentoni dance, zanzare. E omofobia.Non è del tutto casuale infatti il fatto che l'anno scorso si sia assistito a un picco di aggressioni a carattere discriminatorio; a tale impennata ha senz'altro contribuito una buona dose di imbecillità e spirito d'emulazione, ma questo non basta a spiegare il boom del fenomeno. E’ probabile che, ad aggravare il bilancio, sia stata anche la variabile “stagionale”. D'estate si vive fuori, i locali aprono, le discoteche scoperchiano i tetti, i gay, come tutti, camminano mano nella mano, si incontrano, si baciano. Sono visibili, sono un bersaglio.

Wie is er schuldig? Het parlement natuurlijk. De politieke agenda uiteraard. Maar uiteindelijk is het ook onze fout. Want ook al zijn we het probleem niet vergeten, we hebben de strijd voor de oplossing opgegeven. We zijn een nieuwe strijd aangegaan voor het homohuwelijk en daardoor hebben we andere acties verwaarloosd, bijvoorbeeld de strijd om een einde te maken aan de discussie over de wet tegen homofobie.

De zomer zit eraan te komen: cafés richten hun terrassen in, er wordt buiten drank geschonken, mensen lopen ‘s avonds over de drukke straten of hangen rond bij discotheken. De zomer brengt ook allerlei ongemakken met zich mee: hittegolven, irritante zomerhits, muggen. En homofobie. Het is niet echt toevallig dat er afgelopen jaar een piek was in het aantal aanvallen met een discriminerende achtergrond; een hoop stommiteit en enige rivaliteit heeft ongetwijfeld bijgedragen aan deze piek, maar dit is niet voldoende om de plotselinge stijging te verklaren. Waarschijnlijk heeft ook een ‘seizoensvariabele’ een rol gespeeld. In de zomer leven de mensen op straat, overal staan deuren en ramen open, discotheken gooien de daken open, homo's wandelen hand in hand, net als iedereen, ze ontmoeten elkaar, kussen elkaar. Ze zijn zichtbaar, ze vormen een doelwit.

Binnen de Italiaanse LGBT-gemeenschap schrijven sommigen het gebrek aan politieke overwinningen ook toe aan de versplintering van de beweging.

Little Prince(ss), auteur van het collectieve blog Noirpink, dat verschillende interviews met activisten en wetenschappers [it] over het homohuwelijk heeft gepubliceerd, vertelde ons:

Per fare il punto sulla situazione del movimento… beh, è messo malissimo: una grande associazione con migliaia di iscritti (Arcigay) e pochissimi volontari (il paradosso si spiega con il fatto che in Italia per entrare in un sex bar gay devi avere la tessera dell'associazione politica Arcigay… fatto sconosciuto al pubblico non gay, ma che crea da decenni incredibili polemiche e guerre fratricide) e tantissime associazioni locali, spesso minuscole, che passano il tempo a insultarsi a vicenda.
Credo che questo spiega almeno in parte il fallimento delle politiche intraprese da quasi tutte le associazioni e i successi clamorosi di Rete Lenford e Certi Diritti [promotrice del ricorso alla Corte Costituzionale], che con pochissime forze hanno ottenuto molto… semplicemente evitando di perdere tempo nel polemizzare con gli altri!”

Als we kijken naar de toestand waarin de beweging zich bevindt… Tja, die is erg slecht: een grote organisatie met duizenden leden (Arcigay [it]) en heel weinig vrijwilligers (deze tegenstrijdigheid kan worden verklaard door het feit dat als je in Italië een homoseksbar in wilt, je een pasje moet hebben van de politieke organisatie Arcigay… weinig hetero's weten dit, maar dit is al tientallen jaren de oorzaak van ongelooflijke discussies en broedermoord), en veel plaatselijke, vaak kleine organisaties die zich vooral bezighouden met elkaar beledigen.
Ik denk dat dit in ieder geval deels verklaart waarom het beleid van bijna alle organisaties is mislukt en waarom Rete Lendord en Certi Diritti [de organisaties die in beroep gingen bij het Constitutioneel Hof] wel een daverend succes hebben geboekt en zo veel konden bereiken met zo weinig inspanning… ze hebben gewoon geen tijd verspild aan discussies met de anderen!

Een moment om toenadering te zoeken

Roma Pride 2010: Elke kus is een revolutie

Op dit moment zijn alle inspanningen gericht op protesten tegen de nieuwe golf van homofobie en het opeisen van LGBT-rechten.

In Rome vindt op 3 juli Roma Pride 2010 [it] plaats en in Napels wordt een nationaal Gay Pride-evenement georganiseerd.

Op de officiële Facebook-pagina [it] van Roma Pride staan een aantal reacties op de publieke oproep voor nieuwe wetgeving van het slachtoffer van de homofobische aanval in Rome.

In één van de reacties schrijft Fabio Rossi dat hij in de oproep gelooft:

io spero che si riesca a risolvere qualcosa. sicuramente non sara’ una legge a fare cambiare testa alle persone ma sicuramente funzionera’ da deterrente. finche’ non sara’ pensiero comune che le minoranze (qualsiasi esse siano) si possono non condividere ma vanno rispettate sempre e comunque andra’ sempre male. bisogna stare attenti perche’ la storia si ripete

Ik hoop dat we iets kunnen bereiken. Een wet op zich kan mensen natuurlijk niet veranderen, maar het zal zeker afschrikken. Tot het moment dat iedereen ervan overtuigd is dat minderheden (wie dit ook zijn) altijd moeten worden gerespecteerd, zal er altijd iets misgaan. We moeten voorzichtig zijn, want de geschiedenis herhaalt zich.

Laura Venturini is het hier niet mee eens:

vedi Fabio, sarebbe bello, se domattina Berlusconi si alzasse e dicesse: “oggi facciamo un decreto legge contro l'omofobia” ma è come dire che credi a Babbo Natale, superati i 10 anni, sei fuori tempo massimo. Le leggi servono a poco o niente, siamo in Italia. Se ci fosse sarebbe meglio, la violenza personale e le percosse sono reato comunque e non mi sembra che a Roma stiano facendo a gara per risolvere gli atti di omofobia degli ultimi 2 anni. Serve una capillare “alfabetizzazione”, bisogna educare i giovani (e i meno giovani) al rispetto dell'altro da sé.

Weet je, Fabio, het zou mooi zijn als Berlusconi morgen op zou staan en zou zeggen: “Vandaag introduceren we een wet tegen homofobie”. Maar dat is hetzelfde als zeggen dat je in de Kerstman gelooft, als je ouder dan 10 bent is dat niet meer geloofwaardig. Wetten doen weinig of niets, dit is Italië. Wat beter zou zijn, fysiek geweld en mishandeling zijn al misdrijven en volgens mij worstelt Rome niet met het oplossen van de gevallen van homofobisch geweld in de afgelopen twee jaar. Wat we nodig hebben is een wijdverbreide “alfabetisering”, we moeten jongeren (maar ook oudere mensen) leren dat ze respect moeten hebben voor iedereen die anders is dan zijzelf.

In Italië is de weg naar wettelijke erkenning van de rechten van de LGBT-gemeenschap nog lang en de strijd zal nog jaren duren. Ondertussen moet er nog veel worden gedaan om acceptatie en sociale verandering tot stand te brengen in het land.

In het manifest [it] van Roma Pride 2010, met de titel Ogni bacio una rivoluzione (“Elke kus is een revolutie”), wordt dit nog het beste onder woorden gebracht:

Alla crisi della politica e delle sue formule, dei suoi luoghi e dei suoi contenuti rispondiamo che ci prenderemo quel che è nostro e che ci spetta come cittadine e cittadini di questo Paese e dell'Unione Europea, che lotteremo e incalzeremo le istituzioni senza curarci del loro colore e delle loro logiche di governo, nella convinzione che chiunque sia il governante di turno i diritti di parità e di libertà non sono materia negoziabile e si affermeranno nella loro pienezza solo attraverso il riconoscimento delle persone LGBTIQ e delle loro specificità

Voor wat betreft de crisis van de politiek en haar formules, haar plaats en haar inhoud, hierop zeggen we dat we zullen opeisen wat van ons is en wat ons toebehoort als vrouwen en mannen van dit land en van de Europese Unie, dat we zullen vechten en druk zullen uitoefenen op instituten, ongeacht hun kleur of politieke richting, omdat we geloven dat, wie er ook aan de macht is, er niet kan worden onderhandeld over het recht op gelijkheid en vrijheid en dat deze rechten pas volledig zullen zijn bevestigd als LGBTIQ-mensen en hun eigen identiteit worden erkend.
Met dank aan Little Prince(ss) van het blog Noirpink [it] voor de onschatbare steun bij het schrijven van dit artikel.

1 reactie

Discussieer mee

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.