Sergej Visotski, een onuitputtelijke bron als het gaat om gebeurtenissen in de Kirgizische provincie Ysykköl, meldt [1] [ru] de oprichting van een fonds door de middelbare Tsjechovschool Nr.6 in provinciehoofdstad Karakol. Het fonds is bedoeld voor steun aan de families van de zes inwoners die het leven lieten in de ongeregeldheden:
“Ons leed is zeer oprecht, we willen onze diepste gevoelens van medeleven betuigen aan de getroffen families,” zegt schooldirecteur Raisa Karimova tegen blogger en journalist Visotski. “Ons team heeft besloten één dag salaris over te maken naar het Fonds voor Kinderen die hun Vader Verloren,” vervolgt ze. “Onze bijdrage is misschien maar een druppel in de oceaan, maar zonder zulke druppels zou er geen oceaan zijn.”
Het fonds heeft al zevenduizend som verzameld (ongeveer €120).
Een andere blogger, optimist, geeft een opsomming [2] van de verschillende emoties die de revolutie bij hem te weeg bracht in een kort, kleurrijk bericht [ru]:
“Ik wil zo veel schrijven over de gebeurtenissen in mijn land. Maar de woorden vormen geen zinnen: chaos, demonstraties, plunderingen, moord, provocaties, persconferenties, geslijm, leugens, vaderlandsliefde, bloed, geweld, tranen, dronkenschap, diefstal, bescherming, gegil van de menigte, fotograaf, het gebied, angst, schoten, geld, laster, soldaten, vlag, rook, regen, Twitter, grens, nacht, onzekerheid, hoop …”
Hoop is inderdaad een telkens terugkerend onderwerp bij de bloggers die proberen zich neer te leggen bij een leven onder de nieuwe, tijdelijke regering.
Andere bloggers hebben meer kritiek op de politieke situatie in Kirgizië. Theseabiscuit beschuldigt [3] [ru] de tijdelijke regering van directe betrokkenheid bij de aanvallen en de plunderingen die elk besef van structuur in Kirgizië hebben doen verdwijnen:
“Het volk heeft waarschijnlijk geen schuld aan de gebeurtenissen,” oordeelt theseabiscuit. “In ieder geval is de oorzaak van een revolutie altijd de bestuurselite. Totdat die elite verandert, zowel in vorm als in inhoud, zal nergens iets functioneren.”
In een bericht met de titel ‘Mijn hart bloedt voor mijn moederland Kirgizië’ dateert [4] [ru] Adilets het begin van de val van het Bakijev-regime in de tweede helft van 2009. De val zou te danken zijn aan een ‘toenemend vertrouwen’ na deze periode. Adilets is ook blij met de afschaffing van de belasting van 60 tyjyn (€0,01) voor elk mobiel telefoongesprek, een onpopulaire maatregel van de verdreven president.
Het Engelstalige blog thespektator schrijft [5] [en] over de bizarre link tussen de Bakijevs en de Engelse voetbalclub Blackpool FC, terwijl aidea [6] [ru] erin slaagt de humor te zien in een trieste situatie, door een oude Sovjetuitdrukking aan te passen en de revolutie te beschouwen als een rite de passage van het land:
“Iedere Kirgizische man,” schrijft de blogger, “moet in zijn leven een huis bouwen, een boom planten, een zoon grootbrengen en inbreken in het Witte Huis [het presidentieel paleis in de hoofdstad Bisjkek].”