Afrika: Berichten uit het veld

Dit is een overzicht van blogberichten van hulpverleners van Concern US. Zij bloggen vanuit sub-Sahara Afrika. Medewerkers van Concern US bloggen [en – alle links] regelmatig over hun werk en de moeilijkheden die ze tegenkomen als ze mensen in Malawi, Tanzania, Sierra Leone, Angola en de Democratische Republiek Congo helpen hun leven te veranderen.

Concern US is een dochterorganisatie van Concern Worldwide. Hun missie is ervoor te zorgen dat mensen die in extreme armoede leven aan hun sociale basisbehoeften tegemoet kunnen komen en hun rechten kunnen opeisen.

Ons overzicht begint met Cormac Staunton uit Dublin die aanwezig is bij een oude traditie in Zimbabwe, de zogenaamde Velddag:

Ik zie hoe meneer Chinamo, een 83-jarige boer uit Gokwe North in centraal Zimbabwe, trots op zijn akker staat. Zijn vrouw Clara staat naast hem terwijl hij de gewassen inspecteert. Hij pakt een megafoon en begint te praten.

Niet minder dan 500 mensen kijken toe, de meesten van hen zijn net als hij boeren uit hetzelfde district. Dit is het topstuk van hun ‘Velddag’, een eeuwenoude traditie op het platteland van Zimbabwe.

Chinamo is door een panel agrarische deskundigen geselecteerd als de ‘succesvolste boer’ van de 366 boeren in het Conservation Farming programma van Concern. Ik ben uit Dublin gekomen om meer te weten te komen over het programma en erover te schrijven. Naast het winnen van de prijs heeft de familie Chinamo de eer dit jaar als gastheer op te treden voor het evenement.

Cormac vervolgt zijn beschrijvingen van de activiteiten die onderdeel uitmaken van de Velddag:

De menigte gaat van het veld naar de nederzetting, er wordt voor alle gasten gekookt in grote pannen. De festiviteiten bestaan uit een ceremonie van de gemeenschap, met zangers en dansers uit dorpen en van scholen, en toespraken van gemeenschapsleiders en vertegenwoordigers van het Concern-team in Gokwe.

Het hoogtepunt van de festiviteiten is de uitreiking van de prijzen aan alle winnaars. Ten slotte wordt Chinamo naar voren gehaald en krijgt hij zijn prijs, die onder andere bestaat uit zaden, kunstmest en geld.

Deze prijzen komen van donaties die door particuliere bedrijven zijn gedaan en van de bijdragen van alle betrokken dorpen. De wedstrijd is op poten gezet als stimulans voor gemeenschappen die het vertrouwen in de landbouw al vele jaren kwijt waren.

Het zien van het succes van het programma is, vooral voor de 83-jarige Chinamo, een aansporing en tastbaar motiverend voorbeeld voor anderen om te laten zien dat het volgen van duurzame landbouwmethoden ondanks de onzekerheid kan leiden tot een goede oogst.

Isla Gilmore bespreekt de moeilijkheden van het leven op het platteland van Tanzania:

Ik heb altijd gewoon water kunnen pakken

Als meisje uit de stad is het moeilijk je een leven voor te stellen zonder schoon water. In Tanzania heb ik moeten leren dat ik het water niet kan drinken, en ik moet constant opletten dat ik het water kook en filter en dat ik etenswaren in schoon water was. Maar ik woon in Dar es Salaam en ik heb de beschikking over al het water dat ik nodig heb.

Het leven in plattelandsdorpjes in Tanzania is compleet anders

Eerder deze maand heb ik een bezoek gebracht aan het waterprogramma van Concern Tanzania. Het Biharamulo-district ligt in de regio Kagera, vlakbij Rwanda. Het ziet er een beetje anders uit dan andere delen van het land waar we werken, omdat de dorpjes in heuvels en valleien gelegen zijn.

Dat betekent dat de huizen verspreid staan en dat veel belangrijke voorzieningen, zoals de waterpunten, ver weg zijn. De kust en grote steden zijn ver weg; het regent er niet veel; en het gebied loopt achter in de ontwikkeling. Veel dorpelingen leven in extreme armoede.

Isla vertelt ons dat vrouwen en kinderen het meest baat hebben bij schoon water:

Hadija ziet zich geconfronteerd met problemen waar de meesten van ons nooit mee te maken zullen hebben. Voor vrouwen in kinderen in plattelandsgebieden betekent schoon, veilig water onvoorstelbaar veel. Voor de kinderen van Hadija betekent het een grote verandering in hun leven. ‘Ik hoop dat ze naar de middelbare school kunnen,’ zei ze, ‘en wie weet wat ze daarna nog kunnen bereiken.’

‘Gedwongen huwelijken zijn voor veel schoolmeisjes in Malawi nog gewoon,’ schrijft Joseph Scott.

Martha is een verlegen maar intelligent twaalfjarig meisje uit Nsanje, in Malawi. Dit jaar zou ze de lagere school moeten afronden.

Haar onderwijzers dachten dat ze het goed zou doen op de middelbare school, omdat ze al vanaf groep 1 de beste leerling van haar klas was. Ook het afgelopen semester was ze weer de beste van haar klas.

Ze barstte van het zelfvertrouwen toen ze haar rapport enthousiast aan haar vader liet zien. Net als ieder ander kind dat het buitengewoon goed heeft gedaan op school, verwachtte Martha dat ze bedolven zou worden onder loftuitingen. Maar dat gebeurde niet. Haar vader staarde passief naar het stuk papier, vouwde het op en stopte het in zijn zak.

Wat Martha niet wist, was dat haar vader al een geschikte huwelijkskandidaat voor haar had gevonden en dat ze in de volgende dagen de nieuwe vrouw zou worden van een man die oud genoeg was om haar opa te zijn. En voor Martha was dit haar laatste semester op school, ondanks haar uitstekende leerprestaties.

Joseph betoogt dat armoede en tradities de oorzaak zijn van gedwongen huwelijken in Malawi:

In Nsanje, waar Concern werkt, heeft dit scenario een abrupt einde gemaakt aan de dromen van vele jonge meisjes. Ongeveer 12 procent van de vrouwelijke bevolking in het land is tussen de 6 en 13 jaar en volgens de schattingen leeft 74 procent van de bevolking hier onder de armoedegrens.

Armoede en tradities bieden ouders de mogelijkheid hun dochters uit te huwelijken als ze vinden dat ze volwassen zijn. Aangezien de bruidegom een bruidsschat betaalt, is de tendens nu dat hoe jonger het meisje is, hoe groter de bruidsschat.

‘Ongeveer 12 procent van alle kinderen in Malawi leeft niet lang genoeg om hun vijfde verjaardag te kunnen vieren,’  schrijft Megan Christensen in haar bericht over sterfgevallen die te voorkomen zijn in Malawi:

In de Verenigde Staten profiteren de meeste mensen van goede waterzuiveringsinstallaties, eenvoudige toegang tot klinieken waar voldoende verpleegkundigen en artsen zijn en meer dan genoeg plaatsen om voedsel te kopen en te zorgen dat ze goed eten.

In Malawi, daarentegen, hebben we te maken met een aantal van de slechtste statistieken ter wereld. Ongeveer 12 procent van alle kinderen in Malawi leeft niet lang genoeg om hun vijfde verjaardag te vieren. Ongeveer 20 procent van de kinderen heeft ondergewicht en hierdoor zijn ze vatbaar voor andere ziektes, zoals longontsteking.

Diarree blijft een veelvoorkomend probleem als gevolg van het slechte water en de slechte waterzuivering en hygiëne, en is in veel gevallen een van de doodsoorzaken. Volgens schattingen lijdt op ieder willekeurig ogenblik 30 procent van de kinderen onder de vijf jaar aan diarree.

Deze sterfgevallen zijn te voorkomen, sommigen noemen het ‘domme’ sterfgevallen. Kinderen zouden niet moeten sterven als gevolg van slechte voeding, diarree of gewone infecties die gemakkelijk behandeld kunnen worden met antibiotica. Dat is slechts een van de redenen dat het van cruciaal belang is dat dit programma snel van de grond wordt getild.

Aoife Gleeson in Angola praat met Abraham, de manager van Livelihood Program voor Concern Angola:

Het is bijna acht uur ‘s avonds en ik kan niet geloven dat ik nog steeds op kantoor ben. De werkdag begint hier in Angola om 7.30 uur, dus het voelt langer dan een gewone dag. Ik ben net al gestopt met werken, maar heb nog wat zitten praten met Abraham, de manager van het Livelihood Program voor Concern in Angola.

Zijn verhaal is zo aangrijpend en hij vertelt het op zo'n open en betrokken manier dat ik aan zijn lippen hing.

Abraham is in een klein dorpje in het westen van Ethiopië geboren. Hij wil zijn leeftijd liever niet onthullen en wilde alleen bevestigen dat hij ouder dan vijftig is! Toen hij opgroeide leidde hij een eenvoudig leven in het dorp en op aandringen van zijn ouders, beiden belezen mensen, ging hij naar de plaatselijke zendingsschool.

Hij was slim en werkte hard en na een tijd won hij een fel begeerde overheidsbeurs voor de universiteit – hij was de eerste uit zijn dorp die ging studeren.

Hij heeft altijd al interesse gehad voor ontwikkelingshulp en het helpen van mensen – of, zoals hij het noemt, ‘het verbeteren van hun omstandigheden’. Abraham kwam vijf jaar geleden bij Concern en woont en werkt sindsdien in Angola.

Ze bespreken het gevolg van de burgeroorlog en de tekenen van herstel in het hele land:

We hebben het over de tijd dat hij voor het eerst naar Angola kwam en hij vertelt me dat hij zich herinnert dat hij erdoor werd getroffen dat de littekens van de oorlog nog zo duidelijk te zien waren:

‘Er stonden verlaten tanks langs de weg en midden in het stadje was een gebouw dat scheef hing – zoals de Toren van Pisa – de helft van het gebouw was opgeblazen en in de andere helft woonden nog mensen.’

Voor mij is het herstel in Angola waar Abraham over praat duidelijk zichtbaar. Oude gebouwen zijn afgebroken, er zijn nieuwe wegen aangelegd en er zijn moderne winkels en kantoren gebouwd. Maar het is niet gemakkelijk om de dieperliggende problemen te zien en het duurt veel langer om die op te lossen.

Ze praten over ontwikkelingswerk en de invloed die het heeft op de gemeenschap:

Abraham vertelt me over een weduwe in een van deze gemeenschappen. Ze kreeg twee jaar geleden twee geiten: ‘Nu heeft ze zes geiten en kan ze haar kinderen naar school laten gaan,’ verklaart hij.

‘Op dit moment vervangt ze het van gras gemaakte dak van haar huis voor een dak van ijzeren platen – deze geiten hebben haar leven echt veranderd.’

Feargal O'Connell ontmoet Ndoole, een 35-jarige vrouw uit de Democratische Republiek Congo:

Ndoole is 35. Ze heeft zeven kinderen en woont al zeven maanden in een officieus kamp. Ze moest vluchten vanwege de conflicten in het dorp waar ze woonde. Ze vluchtte naar een plaats met de naam Bukombo, waar andere ontheemde families hun toevlucht zochten. We kwamen aan de praat met Ndoole doordat een van de chauffeurs van Concern, Eddie, haar hielp met haar bonnen – de Cash Voucher Market is voor iedereen die eraan meedoet een nieuwe ervaring, dus sommige mensen hebben er een helpende hand bij nodig.

Ik schrok toen ik hoorde dat ze schoolgeld wilde betalen voor vier van haar kinderen in de schoolgaande leeftijd: zo'n beslissing zou haar budget voor belangrijke voedselproducten verminderen. Ik vroeg haar waarom ze 26 van haar 28 vouchers aan schoolgeld wilde besteden. Haar antwoord was duidelijk: ‘Ik wil dat mijn kinderen naar school gaan zodat ze een beter leven hebben dan ik.’

Start een discussie

Auteurs graag inloggen »

Regels

  • Alle reacties worden beoordeeld door een moderator. Verzend je reactie maar één keer, anders kan deze als spam worden gemarkeerd.
  • Wees respectvol tegen elkaar. Reacties met hatelijke opmerkingen, obsceniteiten en persoonlijke aanvallen worden niet goedgekeurd.